W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Jan Rymarkiewicz, analizując jego różne aspekty i jego dzisiejsze znaczenie. Jan Rymarkiewicz to temat, który przykuł uwagę ekspertów i ogółu społeczeństwa, wywołując żarliwe debaty i wzbudzając ogromne zainteresowanie. W tym artykule przeanalizujemy jego wpływ w różnych obszarach, implikacje na poziomie globalnym i lokalnym, a także możliwe rozwiązania i wyzwania, jakie stwarza. Z krytycznej i refleksyjnej perspektywy staramy się przedstawić wszechstronną wizję Jan Rymarkiewicz, oferując naszym czytelnikom świadomą i wzbogacającą perspektywę na ten aktualny temat.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie | |
Narodowość |
Jan Rymarkiewicz (ur. 23 czerwca 1811 w Łobżenicy, zm. 18 października 1889 w Poznaniu)[1] – polski działacz oświatowy, historyk, polonista, nauczyciel, powstaniec listopadowy[2].
Urodził się w Łobżenicy jako syn szewca[3]. Kształcił się w swojej rodzinnej miejscowości, a następnie we Wschowie oraz Poznaniu. W latach 1830–1831 przerwał naukę gimnazjalną i wziął udział w powstaniu listopadowym. Został ranny w jednej z bitew i dostał się do rosyjskiej niewoli. W latach 1836–1840 był nauczycielem prywatnym w Berlinie, gdzie studiował filozofię, prawo oraz historię. W 1841 roku powrócił do Wielkiego Księstwa Poznańskiego i nauczał do 1876 roku w poznańskich szkołach – Gimnazjum Fryderyka Wilhelma i Królewskim Gimnazjum św. Marii Magdaleny. Aktywnie angażował się w działalność społeczno kulturalną Wielkopolski. Był dożywotnim prezesem Towarzystwa Naukowej Pomocy dla Młodzieży Wielkiego Księstwa Poznańskiego, członkiem Towarzystwa Oświaty Ludowej oraz Towarzystwa Przyjaciół Nauk[4]. Współpracował z Karolem Libeltem i Augustem Cieszkowskim. Wiele miejsca w swej twórczości poświęcił tematyce narodowej oraz mesjanistycznej.
Zmarł 18 października 1889 roku w Poznaniu i pochowany został na cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan.
Prowadził działalność publicystyczną współpracując z czasopismem „Tygodnik literacki”. W latach 1845–1846 był redaktorem „Gazety Wielkiego Xięstwa Poznańskiego”[5]. Zajmował się problematyką z zakresu historii literatury polskiej. Interesowały go zwłaszcza wczesne okresy – średniowiecze oraz renesans. Opracował Bogurodzicę, Modlitewnik Nawojki, a kilka prac poświęcił Janowi Kochanowskiemu[3]. W 1855 roku wydał pisma Kaspra Miaskowskiego[6].