Jan Pfister
W następnym artykule szczegółowo przeanalizujemy znaczenie Jan Pfister w obecnym kontekście. Jan Pfister stał się tematem o ogromnym znaczeniu we współczesnym społeczeństwie, wywołując debaty, sprzeczne opinie i niekończące się reperkusje w różnych obszarach. W całej historii Jan Pfister okazał się decydującym czynnikiem w ewolucji ludzkości, wpływając na aspekty kulturowe, społeczne, polityczne i ekonomiczne. W tym sensie kluczowe jest zrozumienie znaczenia Jan Pfister i jego wpływu na współczesny świat. Dzięki krytycznemu i analitycznemu podejściu zbadamy różne wymiary Jan Pfister i jego znaczenie w bieżącym kontekście, w celu przedstawienia kompleksowej wizji na ten temat będący przedmiotem ogólnego zainteresowania.
| Data i miejsce urodzenia |
1573 |
|---|---|
| Data śmierci |
przed 1642 |
| Zawód, zajęcie | |
| Miejsce zamieszkania |
Jan (Hans) Pfister (ur. 1573, zm. przed 1642) – rzeźbiarz.
Pochodził z Wrocławia. Był jednym z najwybitniejszych rzeźbiarzy przełomu XVI i XVII wieku, twórcą wybitnych dzieł w kościołach w Tarnowie (ogromny nagrobek książąt Ostrogskich) i w Brzeżanach (zespół nagrobków Sieniawskich – ich fragmenty obecnie znajdują się w zbiorach dzieł sztuki lwowskiej na zamku w Olesku), a także we Lwowie.
W kaplicy (obecnie całkowicie zrujnowanej) w Brzeżanach znajdowały się m.in. cynowe XVII wieczne sarkofagi z postaciami zmarłych na wiekach niemające odpowiednika w sztuce polskiej, które były dziełem Jana Pfistera. Sarkofagi te (4 sztuki) szczęśliwie ocalały, dzięki ich wywiezieniu podczas wojny polsko-rosyjskiej w 1920 r. do Krakowa. Dziś znajdują się w kryptach na zamku Pieskowa Skała.
Bibliografia
- Michał Kurzej: Uwagi o badaniach nad twórczością Jana Pfistera. Betlej A., Brzezina-Scheuerer K., Oszczanowski P.: Między Wrocławiem a Lwowem. Sztuka na Śląsku, w Małopolsce i na Rusi Koronnej w czasach nowożytnych. Wrocław, 2011, s. 75–83 (Acta Universitatis Wratislaviensis; 3291).
- Pfister (Fister, Phister) Jan (Hanus), (1573 – przed 1642). Polski Słownik Biograficzny. T. XXV. Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk : Zakład Narodowy Imienia, Ossolińskich Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1980, s. 761–762.