Jan Komarnicki (1894–1940)

W tym artykule zbadamy Jan Komarnicki (1894–1940), aby zagłębić się w jego znaczenie, wpływ i znaczenie w bieżącym kontekście. Jan Komarnicki (1894–1940) to temat, który na przestrzeni dziejów budził ogromne zainteresowanie, wywołując debaty, badania i refleksje w różnych obszarach. Na tych stronach przeanalizujemy różne spojrzenia na Jan Komarnicki (1894–1940), a także konsekwencje, jakie ma on dla dzisiejszego społeczeństwa. Od jego powstania po możliwy przyszły rozwój, ten artykuł ma na celu przedstawienie wszechstronnej wizji Jan Komarnicki (1894–1940) w celu wzbogacenia wiedzy i zachęcenia do krytycznej refleksji na ten temat.

Jan Komarnicki
kapitan administracji kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia

29 lipca 1894
Wieliczka

Data i miejsce śmierci

23–24 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Biuro Personalne MSWojsk.

Stanowiska

kierownik referatu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)

Jan Komarnicki (ur. 29 lipca 1894 w Wieliczce, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Franciszka i Franciszki z Grzywaczów[1]. Żołnierz II Brygady Legionów. Uczestnik wojny 1920 w szeregach 33 pułku piechoty[1].

W okresie międzywojennym pozostał w wojsku. W 1922 nadal służył w 33 pułku piechoty w stopniu porucznika[2]. Na liście starszeństwa oficerów zawodowych z 1922 figuruje jako Jan Komarnicki–Pieprzyk (lokata 796 w korpusie oficerów piechoty)[3]. Awansował do stopnia kapitana 15 sierpnia 1924 (starszeństwo z dniem 15 sierpnia 1924 i 327 lokatą w korpusie oficerów piechoty)[4]. W 1932 roku pełnił służbę w Departamencie Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych[5]. W 1939 roku pełnił służbę w Wydziale I Ogólnym Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisku kierownika referatu 4 podoficerów zawodowych i nadterminowych[6][7].

W czasie kampanii wrześniowej 1939, po agresji ZSRR na Polskę, w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli radzieckiej. Według stanu na dzień 17 października 1939 był jeńcem obozu orańskiego[6]. Następnie został wysłany do obozu jenieckiego w Kozielsku, dokąd dotarł 1 listopada 1939[6]. 22 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[6] – lista wywózkowa 040/3[6], poz. 89, nr akt 1675 z 20 kwietnia 1940[8][1]. Został zamordowany między 23 a 24 kwietnia 1940 w lesie katyńskim[6] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[9][10]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[11][12][13], jednak Jan Komarnicki nie został zidentyfikowany.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[14][15][16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[17][18][19].

Życie prywatne

Mieszkał w Warszawie[6]. Był żonaty z Julią z Koskowskich, z którą miał córkę Barbarę[1].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 278.
  2. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 3, Nr 1), Warszawa: MSWojsk., 26 stycznia 1922, s. 66.
  3. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych, Warszawa: MSWojsk., 1922, s. 85.
  4. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 5, Nr 131), Warszawa: MSWojsk., 17 grudnia 1924, s. 740.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 54, 435.
  6. ↑ a b c d e f g Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 403.
  7. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 138.
  8. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 701.
  9. ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl , polskieradio.pl (pol.).
  10. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
  11. ↑ Historia Zbrodni Katynskiej (pol.).
  12. ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia , www.polskieradio.pl (pol.).
  13. ↑ Instytut Pamięci Narodowej - Kraków, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” (pol.).
  14. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. , web.archive.org, s. 40 (pol.).
  15. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  16. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem , edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 (pol.).
  17. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. .
  18. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” , prezydent.pl (pol.).
  19. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie , policja.pl, s. 1-4 (pol.).
  20. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  21. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1924, s. 206.
  22. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 17, Nr 1), Warszawa: MSWojsk., 19 marca 1936, s. 3.

Bibliografia