Jan Grzywiński

W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Jan Grzywiński, analizując jego pochodzenie, wpływ na społeczeństwo i jego dzisiejsze znaczenie. Jan Grzywiński to temat, który od dziesięcioleci wzbudza zainteresowanie naukowców, specjalistów i hobbystów, prowadząc do pełnych pasji debat i generując niekończące się badania i studia. Poprzez wyczerpującą analizę postaramy się rzucić światło na ten temat i przedstawić wszechstronną wizję, która pozwoli naszym czytelnikom zrozumieć jego znaczenie i implikacje w różnych obszarach. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i wiedzy o Jan Grzywiński!

Jan Grzywiński
Ilustracja
porucznik artylerii porucznik artylerii
Data i miejsce urodzenia

4 listopada 1893
Warszawa

Data i miejsce śmierci

4–7 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1919–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa:
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Jan Grzywiński[a] (ur. 4 listopada 1893 w Warszawie, zm. 4–7 kwietnia 1940 w Katyniu) – porucznik artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 4 listopada 1893 w Warszawie, w rodzinie Stanisława i Zofii z Zarzeckich[2][3]. W 1915 wstąpił do „Sokoła”. Studiował w Akademii Górniczej w Jekaterynburgu. 1 maja 1919 r. wstąpił do 5 Dywizji Strzelców Polskich. Brał udział w walkach przeciwko bolszewikom.

Po przybyciu do kraju wiosną 1920 r. został przydzielony do 2 pułku artylerii polowej (późniejszy 16 pap) Syberyjskiej Brygady Piechoty i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

Po wojnie ukończył w 1921 Szkołę Podchorążych Artylerii w Poznaniu. W 1922 został mianowany podporucznikiem. Jako oficer rezerwy został zatrzymany w służbie czynnej, w 30 pułku artylerii polowej we Włodawie[4]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika rezerwy ze starszeństwem z 1 czerwca 1920 i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5]. 23 sierpnia 1924 został przemianowany z dniem 1 lipca 1924 na oficera zawodowego w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1920 i 45. lokatą w korpusie oficerów artylerii[6]. W tym samym roku został odkomenderowany z macierzystego pułku do Oficerskiej Szkoły Topografów[7]. Następnie kontynuował służbę w 30 pułku artylerii polowej (31 grudnia 1931 przemianowanym na 30 pułk artylerii lekkiej)[8][9]. W marcu 1934 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX, a z dniem 31 lipca 1934 przeniesiony w stan spoczynku[10][11].

Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli sowieckiej. 4 listopada 1939 przybył do Obozu NKWD w Kozielsku[12]. Między 3 a 5 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[12] – lista wywózkowa bez numeru z 3 kwietnia 1940[3]. Między 4 a 7 kwietnia 1940 zamordowany w Katyniu[12] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[13][14]. W 1943 jego ciało zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji nadzorowanych przez Niemców[15] pod numerem 1959[16][17][3] – dosł. określony jako Grzywinski Jan (raport dzienny z 13 maja 1943[12]), a przy zwłokach odnaleziono: zam. Warszawa, Chmielna 16 m. 11, ks. wojsk., 3 pisma z MSWojsk., leg. krzyża „Virtuti Militari”, św. szczep. w Kozielsku[18][19]. Figuruje na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 01959[18]. W Archiwum Robla wymieniony w materiałach znalezionym przy szczątkach Łukasza Zwierkowskiego[20] (pakiet 03-01) oraz Feliksa Gadomskiego[21] (pakiet 0747-06)[12].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[22][23][24]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[25][26][27].

Życie prywatne

W 1929 zawarł związek małżeński[28].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Jan II Grzywiński”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie Jana I Grzywińskiego (1878–1944), podporucznika rezerwy 6 pułku strzelców konnych[1].

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 665, 706, 774, 858, 1648.
  2. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  3. ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 191.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 774.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 858.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 85 z 27 sierpnia 1924, s. 485.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 693, 753.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 404, 477.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 199, 698.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 30 marca 1934, s. 135.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 282.
  12. ↑ a b c d e Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 263.
  13. ↑ Historia Zbrodni Katynskiej (pol.).
  14. ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia , www.polskieradio.pl (pol.).
  15. ↑ Instytut Pamięci Narodowej - Kraków, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” .
  16. ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 219 (niem.).
  17. ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. .
  18. ↑ a b Mariusz Olczak (red.), Katyń. Listy ekshumacyjne i dokumenty Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża 1943–1944., koszalin.ap.gov.pl, s. 206, ISBN 83-89986-91-4 (pol.).
  19. ↑ Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (46 (332)), pbc.uw.edu.pl, 13 listopada 1948, s. 4 (pol.).
  20. ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 343.
  21. ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 250.
  22. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. , web.archive.org, s. 85 (pol.).
  23. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  24. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem , edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 (pol.).
  25. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” , prezydent.pl (pol.).
  26. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie , policja.pl, s. 1-4 (pol.).
  27. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. .
  28. ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 19 sierpnia 1922, s. 615.
  30. ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 48.
  31. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
  32. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 199.
  33. ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.

Bibliografia