Jan Chrapek

Jan Chrapek

Quis ut Deus Któż jak Bóg
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	18 lipca 1948 Józefin
Data i miejsce śmierci	18 października 2001 Stare Siekluki
Miejsce pochówku	katedra w Radomiu
Biskup diecezjalny radomski
Okres sprawowania	1999–2001
Biskup pomocniczy toruński
Okres sprawowania	1994–1999
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	michalici
Śluby zakonne	26 sierpnia 1969
Prezbiterat	3 maja 1975
Nominacja biskupia	25 marca 1992
Sakra biskupia	6 czerwca 1992
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Jan Chrapek (ur. 18 lipca 1948 w Józefinie, zm. 18 października 2001 w Starych Sieklukach) – polski duchowny rzymskokatolicki, michalita, doktor nauk teologicznych, przełożony generalny zgromadzenia michalitów w latach 1986–1992, biskup pomocniczy drohiczyński w latach 1992–1994, biskup pomocniczy toruński w latach 1994–1999, biskup diecezjalny radomski w latach 1999–2001.

Urodził się 18 lipca 1948 w Józefinie (obecnie Skolankowska Wola^[1]) w rodzinie Józefa i Genowefy z domu Borecka^[2]. Miał czworo rodzeństwa^[3], siostry Barbara i Agnieszka wstąpiły do Zgromadzenia Sióstr św. Michała Archanioła (michalitki)^[4], a brat Marek został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi^[5].

W 1963 rozpoczął nowicjat w Zgromadzeniu św. Michała Archanioła (michalici), w 1965 złożył pierwsze śluby zakonne. Kształcił się w niższym seminarium duchownym michalitów w Miejscu Piastowym, a egzamin dojrzałości zdał w 1967 w Liceum Ogólnokształcącym w Krośnie^[6]. Śluby wieczyste złożył 26 sierpnia 1969^[7] na ręce generała zakonu Władysława Moraza^[6]. W latach 1967–1969 pracował jako wychowawca w Zakładzie Specjalnej Troski dla Chłopców w Strudze k. Warszawy^[6]. Jednocześnie studiował zaocznie w Państwowym Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Warszawie i uczestniczył w kursach reżyserii filmowej prowadzonych na Uniwersytecie Warszawskim^[2][8].

W latach 1969–1975 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Michalitów w Krakowie. Od 1971 poszerzał wykształcenie w zakresie socjologii religii i zagadnień pastoralnych, studiując na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 3 maja 1975 w Domu Macierzystym Zgromadzenia św. Michała Archanioła w Miejscu Piastowym biskup diecezjalny przemyski Ignacy Tokarczuk. W latach 1975–1979 kontynuował studia w Instytucie Teologii Pastoralnej Wydziału Teologicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Tamże w 1976 uzyskał magisterium-licencjat z teologii pastoralnej, a w 1979 na podstawie dysertacji Uwarunkowania recepcji programów telewizyjnych przez młodzież otrzymał doktorat. W latach 1980–1981 przebywał na studiach w Louvain, gdzie przygotowywał rozprawę habilitacyjną Technologie komunikowania a kultura, a od 1983 do 1984 przebywał w celach naukowych w Międzynarodowym Instytucie Badań nad Kulturą i Komunikowaniem w Londynie^[6].

W latach 1982–1983 zajmował stanowisko rektora Papieskiego Sanktuarium Maryjnego w Castel Sant′Elia koło Rzymu. W latach 1984–1986 pełnił funkcję redaktora naczelnego miesięcznika „Powściągliwość i Praca”. Prowadził duszpasterstwo inteligencji przy kościele Matki Bożej Królowej Aniołów w Warszawie. Organizował Bieszczadzkie Koncerty Muzyki Religijnej^[6]. W latach 1986–1992 sprawował urząd przełożonego generalnego zgromadzenia michalitów^[8]. Od 1989 do 1992 był przewodniczącym Konferencji Wyższych Przełożonych Męskich Instytutów Zakonnych i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego w Polsce^[6].

W latach 1979–1980 był wychowawcą w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Michalitów w Krakowie^[8]. W 1984 został wykładowcą Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, a w 1989 Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1985–1986 objął wykłady zlecone z tematyki mediów w krajach socjalistycznych na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. W Wyższym Seminarium Duchownym w Drohiczynie prowadził zajęcia z katolickiej nauki społecznej i środków masowego przekazu^[6].

25 marca 1992 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji drohiczyńskiej ze stolicą tytularną Cataquas^[7]. Święcenia biskupie otrzymał 6 czerwca 1992 w katedrze Trójcy Przenajświętszej w Drohiczynie^[7][6]. Konsekrował go arcybiskup Józef Kowalczyk, nuncjusz apostolski w Polsce, któremu asystowali Władysław Jędruszuk, biskup diecezjalny drohiczyński, i Jan Mazur, biskup diecezjalny siedlecki^[7]. Na dewizę biskupią wybrał słowa „Quis ut Deus” (Któż jak Bóg)^[8]. Jako biskup pomocniczy rezydował w Sokołowie Podlaskim przy konkatedrze Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny^[6]. W latach 1992–1994 był wikariuszem generalnym diecezji^[6], a po śmierci biskupa Władysława Jędruszuka od 25 maja do 10 lipca 1994 sprawował urząd administratora diecezji^[7]. W kurii diecezjalnej pełnił funkcje przewodniczącego diecezjalnej rady gospodarczej i referenta ds. zakonnych. Zainicjował zorganizowanie w 1994 Ekumenicznego Kongresu Rodzin w Drohiczynie, a także wybudowanie nowego gmachu drohiczyńskiego seminarium duchownego^[6].

20 czerwca 1994 został przeniesiony na urząd biskupa pomocniczego diecezji toruńskiej^[6].

28 czerwca 1999 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji radomskiej. Ingres odbył 21 sierpnia 1999^[9]. Jako ordynariusz wspierał działalność charytatywną, m.in. otwierając stołówki i aptekę dla ubogich^[10], a także duszpasterstwo młodzieży^[2].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski był wiceprzewodniczącym i przewodniczącym Komisji (Rady) ds. Środków Społecznego Przekazu^[6][11] i wiceprzewodniczącym Komisji ds. Wspólnot Zakonnych i Instytutów Życia Konsekrowanego^[6]. Wszedł w skład Rady Programowej Katolickiej Agencji Informacyjnej. Podczas II Ogólnopolskiego Synodu Plenarnego objął funkcję przewodniczącego Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu. Przez Konferencję Episkopatu Polski został wyznaczony do zorganizowania sieci radiostacji diecezjalnych w Polsce^[6]. Uczestniczył w przygotowaniach podróży apostolskich Jana Pawła II do Polski w latach 1997 i 1999^[8]. Działał w Radzie Konferencji Episkopatów Europy, gdzie był odpowiedzialny za media katolickie w Europie Wschodniej^[6]. W 2001 został mianowany konsultorem Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu^[12].

Zginął 18 października 2001 w wypadku samochodowym w Starych Sieklukach^[13]. 22 października 2001 został pochowany w katedrze radomskiej^[2].

W 2002 został pośmiertnie laureatem Medalu św. Brata Alberta^[14].

W 2002 rozpoczęto przyznawanie dwóch nagród jego imienia: „Ślad”^[15] i „Totus Tuus medialny”^[16]. W 2002 jego imię zostało nadane Wyższej Szkole Biznesu w Radomiu^[17]. W 2002 zapoczątkowano konkurs o stypendium i indeks jego imienia, w którym maturzyści z biednych rodzin ubiegają się o możliwość studiowania dziennikarstwa, polityki społecznej i nauk politycznych na Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie Jagiellońskim^[18]. Przy radomskim Caritasie został utworzony fundusz jego imienia udzielający pomocy potrzebującym^[10].

Jego imię nadano placowi w Toruniu^[19].

• Nota biograficzna Jana Chrapka na stronie Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia” (arch.). .
• Nota biograficzna Jana Chrapka na stronie diecezji radomskiej. .
• Jan Chrapek , catholic-hierarchy.org   (ang.).