Jan Aleksander Klein

W tym artykule zbadamy temat Jan Aleksander Klein z różnych perspektyw, aby przeanalizować jego wpływ na współczesne społeczeństwo. Od jego powstania do dzisiejszego wpływu, omówimy najważniejsze aspekty związane z Jan Aleksander Klein. Ponadto zbadamy możliwe implikacje i konsekwencje, jakie Jan Aleksander Klein może mieć w różnych obszarach, a także przyszłe perspektywy, jakie niesie ze sobą ten temat. Poprzez szczegółową i wyczerpującą analizę postaramy się rzucić światło na Jan Aleksander Klein i jego znaczenie we współczesnym świecie.

Jan Aleksander Klein
Ilustracja
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

15 maja 1892
Łódź

Data i miejsce śmierci

9 –11 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

22 Pułk Piechoty
68 Pułk Piechoty
67 Pułk Piechoty
83 Pułk Piechoty
PKU Tarnopol
KRU Tarnopol

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku
komendant PKU
komendant RU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie)
Odznaka pamiątkowa 67 Pułku Piechoty
Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Aleksander Klein (ur. 15 maja 1892 w Łodzi, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 15 maja 1892 w Łodzi, w ewangelicko-augsburskiej rodzinie Aleksandra i Joanny[1] z domu Zachmajer. Po ukończeniu w 1913 szkoły realnej w Warszawie, wstąpił do armii rosyjskiej[2]. Podczas I wojny światowej walczył na froncie, dwukrotnie ranny. Od maja do listopada 1917 należał do Związku Wojskowych Polaków przy XXIX Korpusie armii rosyjskiej. W 1918 wstąpił w stopniu porucznika do Wojska Polskiego[2]. Zweryfikowany do stopnia kapitana, został dowódcą II batalionu 9 pułku Strzelców Wielkopolskich[2], następnie został przeniesiony do 68 pułku piechoty w Brodnicy. W czasie wojny 1920 r. służył w 67 pułku piechoty[2]. Za walkę o zdobycie Nasielska 16 sierpnia 1920 r. odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[3].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 410. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 67 pp[4]. 10 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku zastępcy dowódcy 67 pp w Brodnicy[5]. W październiku 1931 został przeniesiony do 83 pułku Strzelców Poleskich w Kobryniu na stanowisko dowódcy pułku[6][2]. W 1936 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Tarnopol na stanowisko komendanta. 1 września 1938 roku dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Tarnopol, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”. Był członkiem organizacji społecznych: Związku Strzeleckiego, Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, Ligi Morskiej i Kolonialnej, PCK oraz Białego Krzyża[7].

Po agresji ZSRR na Polskę, 18 września 1939 r. aresztowany w Tarnopolu przez Sowietów[8]. Od 21 października 1939 przebywał w obozie jeniecki NKWD w Putywlu[8], a od listopada 1939 w obozie w Kozielsku[8]. Między 7 a 9 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[8] – lista wywózkowa 017/3[8] z kwietnia 1940 r., nr 43[3]. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 w Katyniu[8] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[9][10]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[11][12]. W 1943 jego ciało zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji nadzorowanych przez Niemców[13] pod numerem 998[14][15][1] (raport dzienny z 4 maja 1943[8]), a przy zwłokach znaleziono: 5 listów, pocztówkę[16], fotografię kobiety oraz okulary w futerale[17]. Figuruje na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 0998[17]. W Archiwum Robla w pakiecie 0873-01, wymieniony na niedatowanej liście oficerów w notatniku znalezionym przy szczątkach Tomasza Siwickiego[8][18].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[19][20][21]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[22][23][24].

Życie prywatne

Mieszkał w Tarnopolu[1]. Od 15 listopada 1923 żonaty z Ireną Antoniną Janaszek z Barańskich, z którą miał córkę Danutę[7].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 266.
  2. ↑ a b c d e Kolekcja VM ↓, s. 4.
  3. ↑ a b Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 134.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 34.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 543.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 326.
  7. ↑ a b c d e f g h i KLEIN Jan Aleksander , Powstanie Wielkopolskie (pol.).
  8. ↑ a b c d e f g h Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 382.
  9. ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl , polskieradio.pl (pol.).
  10. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
  11. ↑ Historia Zbrodni Katynskiej (pol.).
  12. ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia , www.polskieradio.pl (pol.).
  13. ↑ Instytut Pamięci Narodowej - Kraków, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” (pol.).
  14. ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 193 (niem.).
  15. ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. .
  16. ↑ Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (49 (335)), pbc.uw.edu.pl, 4 grudnia 1948, s. 3 (pol.).
  17. ↑ a b Mariusz Olczak (red.), Katyń. Listy ekshumacyjne i dokumenty Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża 1943–1944., koszalin.ap.gov.pl, s. 152, ISBN 83-89986-91-4 (pol.).
  18. ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 674.
  19. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. , web.archive.org, s. 5 (pol.).
  20. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  21. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem , edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 (pol.).
  22. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. .
  23. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” , prezydent.pl (pol.).
  24. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie , policja.pl, s. 1-4 (pol.).
  25. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
  26. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia

Linki zewnętrzne