Jan Łangowski
W tym artykule przyjrzymy się Jan Łangowski z różnych perspektyw, analizując jego wpływ w różnych obszarach. Jan Łangowski to temat, który w ostatnim czasie zainteresował wiele osób, a jego aktualność nie pozostaje niezauważona. Dzięki tej analizie zbadamy różne aspekty Jan Łangowski, od jego historii po dzisiejszy wpływ. Dodatkowo odniesiemy się do opinii i stanowisk ekspertów w temacie, oferując kompletną i wyważoną wizję. Nie ma znaczenia, czy jesteś nowicjuszem, czy ekspertem, w tym artykule znajdziesz dogłębne i wzbogacające spojrzenie na Jan Łangowski.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Dzieci | |
| Odznaczenia | |
| |
Jan Łangowski (ur. 4 lutego 1904 w Zakrzewie, zm. 23 grudnia 1953 w Opolu) – dziennikarz, działacz Związku Polaków w Niemczech, autor głośnego "Memoriału dotyczącego praw ludności polskiej w Niemczech" z 1929 roku.
Syn wiejskiego listonosza, ukończył szkołę powszechną w Zakrzewie, następnie uczył się w niemieckich szkołach średnich w Złotowie i Frydlandzie, potem w polskich gimnazjach w Pelplinie i Chełmnie; tam zdał maturę.
Podjął studia teologiczne w Fuldzie, ale po dwóch semestrach zrezygnował. Przeniósł się do Berlina, gdzie podjął pracę w centrali ZPwN, równocześnie studiując prawo. Ponieważ jego świadectwo maturalne nie zostało nostryfikowane, musiał przerwać studia w Berlinie. Na Uniwersytecie w Kolonii hospitował studium prasowe pracując równocześnie w redakcji dziennika "Naród" w Herne.
Po przeprowadzeniu się do Opola został od 1 stycznia 1931 naczelnym redaktorem opolskich "Nowin Codziennych", na łamach których walczył o patriotyzm i prawa ludu śląskiego. Po wybuchu II wojny światowej już w pierwszych dniach września został aresztowany i uwięziony przez hitlerowców w obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie, gdzie przebywał aż do końca wojny[1].
Po wojnie był kierownikiem oddziału "Dziennika Zachodniego" w Opolu. Zmarł nagle nazajutrz po obejrzeniu wystawy fotograficznej "Oświęcim oskarża", w którym zginęła jego pierwsza żona. Wydał wspomnienia "Moja droga do Opola" w publikacji "Pamiętniki Opolan" 1954.
Uchwałą Rady Państwa z 23 grudnia 1953 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za zasługi w dziedzinie prasy publicystyki[2]. Pochowany na cmentarzu przy ul. Wrocławskiej, w 1986 ekshumowany i pochowany w alei zasłużonych na cmentarzu na Półwsi[3]
Jego córką jest Urszula Łangowska-Szczęśniak.
Przypisy
- ↑ Ryszard Hajduk, Stefan Popiołek "Encyklopedia, która się nie ukazała", Wyd. Śląsk, Katowice 1970
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 18, poz. 318.
- ↑ Jan Łangowski
Bibliografia
- Kalendarz Opolski na rok 1969, Towarzystwo Rozwoju Ziem Zachodnich, Zarząd Wojewódzki w Opolu pod redakcją Stefana Chmielnickiego
- Ludzie spod znaku Rodła. Biografie działaczy Związku Polaków w Niemczech na Śląsku Opolskim. Tom I (pod redakcją Franciszka Hawranka), Opolskie Towarzystwo Kulturalno-Oświatowe, Opole 1973, s. 141-143