Jacek Snopkiewicz

Jacek Snopkiewicz to temat, który z biegiem czasu przykuł uwagę niezliczonej liczby osób. Od momentu pojawienia się do tematu podchodzino do niego z różnych perspektyw i wzbudzono duże zainteresowanie na różnych kierunkach studiów. Jego aktualność pozostaje na przestrzeni lat, stając się przedmiotem ciągłej debaty i analiz. W tym artykule szczegółowo zbadamy wszystkie aspekty Jacek Snopkiewicz, od jego powstania po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Dowiemy się, jak ewoluowało na przestrzeni czasu i jak wpłynęło na różne pokolenia. Ponadto przeanalizujemy jego znaczenie we współczesnym świecie i jego projekcję na przyszłość. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i zanurzenia się w fascynującym świecie Jacek Snopkiewicz.

Jacek Snopkiewicz
Ilustracja
Jacek Snopkiewicz w programie
Andrzeja Tadeusza Kijowskiego w NTW (1994)
Data i miejsce urodzenia

6 listopada 1942
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarz, publicysta

Alma Mater

Szkoła Główna Planowania i Statystyki

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons

Jacek Snopkiewicz (ur. 6 listopada 1942 w Warszawie[1]) – polski dziennikarz, publicysta i scenarzysta telewizyjny. Przez wiele lat związany z TVP, były redaktor naczelny telewizyjnych Wiadomości i rzecznik prasowy TVP, członek rady programowej Polskiej Agencji Prasowej i dyrektor artystyczny toruńskiego Festiwalu Sztuki Faktu.

Życiorys

W 1960 został absolwentem Liceum Ogólnokształcącego im. gen. Józefa Sowińskiego w Warszawie[2]. W 1965 ukończył studia na Wydziale Ekonomiki Produkcji Szkoły Głównej Planowania i Statystyki, a w 1967 studium dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim[3][4]. W 1960 zatrudniony w przedsiębiorstwie przemysłowym, po studiach w 1967 został dziennikarzem czasopisma młodzieżowego – „Magazynu Turystycznego Światowid”. W 1972 rozpoczął pracę w Telewizji Polskiej, współtworzył programy publicystyczne i kulturalne[3], m.in. przez pięć lat był reporterem magazynu Kultura[5]. Od 1980 do 1982 prowadził Zespół Reporterów i Dokumentalistów „Fakt”[3][6], z którym stworzył program Blisko i daleko oraz film dokumentalny Sierpień o serii strajków sierpniowych w 1980[5]. Należał do PZPR, w latach 1980–1981 organizował w ramach partii tzw. struktury poziome, opozycyjne wobec aparatu partyjnego[7]. Jako ich przedstawiciel został delegatem na IX nadzwyczajny zjazd PZPR w 1981[4][7][8].

Po wprowadzeniu stanu wojennego został „negatywnie zweryfikowany”, relegowany z partii i – jako jeden z 513 dziennikarzy – zwolniony z pracy[7][9][10]. By się utrzymać, został dyplomowanym pszczelarzem i założył własną pasiekę[6]. W połowie lat 80. przebywał w Kalifornii, gdzie m.in. zarobkowo uczył jazdy samochodem[11]. Później był m.in. reporterem pisma „Strażak” i kierownikiem działu w wydawnictwie „Iskry”[3]. W latach 80. działał w nielegalnym Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich, wchodząc w skład jego zarządu[12]. Podczas obrad Okrągłego Stołu był jednym z ekspertów strony opozycyjnej pracujących w podgrupie do spraw środków masowego przekazu[13].

7 listopada 1989 objął stanowisko pierwszego redaktora naczelnego i dyrektora programowego Wiadomości, nowego serwisu informacyjnego TVP1[6][14][15]. Programem tym zarządzał do 1991, po czym odszedł z Telewizji Polskiej[16]. Później był kolejno m.in. redaktorem naczelnym „Kuriera Polskiego”, kierownikiem działu reportażu w „Nowej Europie” oraz doradcą prezesa w Interpresse. Po kilku latach powrócił do pracy w TVP – w 1994 został dyrektorem Ośrodka Szkolenia i Analiz Programowych[3]. W okresie prezesury Ryszarda Miazka i Roberta Kwiatkowskiego (1996–1997) kierował Telewizyjną Agencją Informacyjną[3][17], był też rzecznikiem TVP za prezesury Roberta Kwiatkowskiego i Jana Dworaka[7][18]. Od 2000[3] do odejścia z Telewizji Polskiej był dyrektorem Akademii Telewizyjnej. Został następnie pracownikiem Teatru Polskiego Radia i wykładowcą Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi[6]. W październiku 2009 p.o. prezesa zarządu TVP Bogusław Szwedo mianował go zastępcą dyrektora Agencji Informacji TVP oraz redaktorem naczelnym kanału informacyjnego TVP Info[18]. W marcu 2010 został dyrektorem nowo utworzonego Ośrodka Programów Regionalnych[6], następnie zaś dyrektorem biura koordynacji programowej TVP. Później był wicedyrektorem TVP2 ds. publicystyki. Od 2013 do 2016 był ponownie dyrektorem Akademii Telewizyjnej.

Napisał sztukę telewizyjną Czerwone morze, jest autorem i współautorem scenariuszy oraz książek dokumentalnych (w tym Zbrodnia – sprawa generała Fieldorfa Nila i Ludzi bezpieki), a także zbioru reportaży Człowiek w bramie[6].

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1998)[19] i Krzyżem Oficerskim (2013)[20] Orderu Odrodzenia Polski. W 2011 otrzymał honorowego Wielkiego Splendora (za łączenie historii ze współczesnością w swoich audycjach)[21]. Wyróżniony m.in. „Złotym Ekranem” za program reporterski Blisko i daleko[6].

Przypisy

  1. ↑ Jacek Snopkiewicz w bazie filmpolski.pl. .
  2. ↑ III Liceum Ogólnokształcące im. Generała Sowińskiego 1923–1998: dawne I-sze Gimnazjum Męskie im. Jenerała Sowińskiego Magistratu m.st. Warszawy. Maria Durakowa, Maria Lasecka, Hanna Gruchalska-Kwaśniewska (oprac.). Wyd. 1. Warszawa: Stowarzyszenie Wychowanków Szkoły im. Generała Sowińskiego, 1998, s. 121. ISBN 83-910546-0-8.
  3. ↑ a b c d e f g Who is who w Polsce. Wyd. 1. Zug: Hübners blaues Who is who, 2002, s. 1795. ISBN 3-7290-0034-9.
  4. ↑ a b Lidia Becela: Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Wyd. 1. Warszawa: Interpress, 1984, s. 891. ISBN 978-83-223-2073-0. .
  5. ↑ a b Jakubowska i Snopkiewicz 1991 ↓, s. 8
  6. ↑ a b c d e f g Jacek Snopkiewicz dyrektorem Ośrodka Programów Regionalnych (TVP Info). tvp.pl, 5 marca 2010. .
  7. ↑ a b c d Witold Bereś: Czwarta władza: najważniejsze wydarzenia medialne III RP. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2000, s. 72. ISBN 978-83-7255-415-4. .
  8. ↑ Jakubowska i Snopkiewicz 1991 ↓, s. 37.
  9. ↑ Maciej Łukasiewicz: Weryfikacja: z notatnika stanu wojennego 1981–1982. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MOST, 1994, s. 310, 375. ISBN 978-83-85611-17-2. .
  10. ↑ Weryfikacja dziennikarzy – aktualizacja video. sdp.pl. .
  11. ↑ Jakubowska i Snopkiewicz 1991 ↓, s. 18.
  12. ↑ Jacek Snopkiewicz: IV RP w praktyce dziennikarskiej. studioopinii.pl, 14 października 2013. .
  13. ↑ Barbara Rogalska: Weryfikacja. warszawa.mazowsze.pl, grudzień 2004. .
  14. ↑ Ogniem i mieczem wypalimy komentarze. „Gazeta Wyborcza”. nr 130, s. 1, 8 listopada 1989. Warszawa: Agora. 
  15. ↑ Andrzej Drawicz: Wczasy pod lufą. Warszawa: Philip Wilson, 1997, s. 139–142. ISBN 978-83-85840-88-6. .
  16. ↑ Jakubowska i Snopkiewicz 1991 ↓, s. 5.
  17. ↑ Rozdział XIV: Snopkiewicz albo Fala. W: Andrzej Tadeusz Kijowski: Opis obyczajów w 15-leciu międzysojuszniczym 1989–2004. T. II: A Teraz Konkretnie. Warszawa: Wydawnictwo AnTraKt, 2010, s. 121–126. ISBN 978-83-923292-7-5.
  18. ↑ a b Snopkiewicz szefem TVP Info. rp.pl, 16 października 2009. .
  19. ↑ M.P. z 1999 r. nr 5, poz. 55
  20. ↑ M.P. z 2014 r. poz. 385
  21. ↑ Wielki Splendor dla Talara. polskieradio.pl, 5 grudnia 2011. .

Bibliografia

  • Aleksandra Jakubowska, Jacek Snopkiewicz: Telewizja naga. Warszawa: Wydawnictwa Alfa, 1991. ISBN 83-7001-552-2.