W świecie Józef Daniec możemy znaleźć różnorodne sytuacje, opinie i doświadczenia, które prowadzą nas do zadawania pytań i refleksji nad różnymi aspektami życia. Niezależnie od tego, czy poprzez obserwację, uczestnictwo czy badania, Józef Daniec daje nam możliwość odkrywania nowych horyzontów i odkrywania cennych informacji, które mogą wzbogacić naszą wiedzę. Na przestrzeni dziejów Józef Daniec odgrywał fundamentalną rolę w rozwoju społeczeństwa, a jego wpływ jest nadal aktualny. W tym artykule zbadamy różne aspekty Józef Daniec i przeanalizujemy jego wpływ na współczesne społeczeństwo.
![]() | |
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
1 maja 1880 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1917 i 1919–1933 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | |
Stanowiska |
szef departamentu |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Józef Jan Daniec (ur. 1 maja 1880 w Bochni[1], zm. 21 stycznia 1958 w Le Luc en Provence) – generał brygady Wojska Polskiego.
Urodził się w rodzinie Mateusza i Anny z Jasińskich[1]. Po ukończeniu gimnazjum w rodzinnej Bochni podjął studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego[1], które ukończył w 1910. Po ukończeniu studiów rozpoczął praktykę adwokacką[1].
W latach 1912–1914 był członkiem Związku Strzeleckiego w Rzeszowie, w ramach którego ukończył kurs oficerski. Od sierpnia 1914 w Legionach Polskich. Początkowo pełnił służbę w 2 pułku piechoty, następnie w artylerii II Brygady, a w końcu w Audytoriacie Legionów Polskich na stanowisku szefa Sądu Polowego Komendy Legionów. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został zwolniony z wojska.
24 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego. W stopniu majora został pierwszym szefem Sądu Wojskowego przy Dowództwie Okręgu Generalnego w Warszawie, od 8 listopada 1921 działającego jako Wojskowy Sąd Okręgowy Nr I w Warszawie[2]. 31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 6. lokatą w korpusie generałów[3], a 12 sierpnia 1924 mianował sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie[4]. Obowiązki na nowym stanowisku objął dopiero po zakończeniu urlopu kuracyjnego dla podratowania zdrowia[5].
22 maja 1926 Marszałek Sejmu Maciej Rataj, w zastępstwie Prezydenta RP, zwolnił go ze stanowiska sędziego Najwyższego Sądu Wojskowego i mianował Naczelnym Prokuratorem Wojskowym. Równocześnie Minister Spraw Wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudski mianował go szefem Departamentu IX Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1928 był inicjatorem powołania „Wojskowego Przeglądu Prawniczego”[6]. Z dniem 31 grudnia 1932 został zwolniony ze stanowiska szefa Departamentu Sprawiedliwości MSWojsk. i Naczelnego Prokuratora Wojskowego, a z dniem 31 marca 1933 został przeniesiony w stan spoczynku[7].
W 1939 przedostał się na Węgry, gdzie był internowany. Po wojnie osiedlił się we Francji. Zmarł 21 stycznia 1958 w Le Luc w Prowansji. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Orackiej w Bochni (sektor XIV-4-1)[8].