W dzisiejszym świecie Izabella Galicka nadal jest aktualnym tematem, który budzi zainteresowanie i debatę w społeczeństwie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Izabella Galicka przejął fundamentalną rolę w codziennym życiu ludzi. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na relacje międzyludzkie, Izabella Galicka stał się powracającym tematem rozmów w różnych obszarach. Na przestrzeni historii Izabella Galicka ewoluował i dostosowywał się do zmian politycznych, społecznych i kulturowych, generując szeroki wachlarz perspektyw i opinii na ten temat. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Izabella Galicka, analizując jego znaczenie i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
Data i miejsce urodzenia |
18 lutego 1931 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1 listopada 2019 |
Zawód, zajęcie | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Izabella Karolina[1] Galicka (ur. 18 lutego 1931 w Warszawie[2][3], zm. 1 listopada 2019[4] tamże) – polska historyk sztuki, nauczyciel akademicki i działaczka społeczna.
Ukończyła gimnazjum w Gostyninie, a następnie XVI Liceum Ogólnokształcące im. Stefanii Sempołowskiej w Warszawie. W latach 1947–1952 studiowała w Konserwatorium Warszawskim. Ukończyła studia z historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie obroniła pracę magisterską Renesansowa rzeźba epitafijna Lubelszczyzny. W 1969 obroniła pracę doktorską Świeckie budownictwo obronne w dzielnicy Janusza Starszego Mazowieckiego[5].
W latach 1955–1961 pracowała w Dziale Dokumentacji Naukowej Pracowni Konserwacji Zabytków, a od 1962 do 1991 była pracownikiem naukowym w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk[2]. Zajmowała się m.in. inwentaryzacją zabytków. W latach 1961–1991 była także redaktorem Katalogu Zabytków Sztuki w Polsce[2]. Była autorką wielu opracowań, książek i artykułów naukowych z dziedziny historii sztuki, architektury i urbanistyki. Od 1992 wykładała historię sztuki w Europejskiej Akademii Sztuk[2]. W 2017 została powołana w skład Rady Programowej Narodowego Instytutu Dziedzictwa[6].
W 1964 wraz z Hanną Sygietyńską-Kwoczyńską, w trakcie inwentaryzacji zabytków w Kosowie Lackim, odkryły na lokalnej plebanii obraz Ekstaza świętego Franciszka, którego autorstwo przypisały hiszpańskiemu malarzowi El Greco. Swoją tezę zawarły w artykule opublikowanym w 1966 w „Biuletynie Historii Sztuki”[7], była ona jednak kwestionowana. Sam artykuł wywołał poruszenie opinii publicznej[8]. Tezę Galickiej i Sygietyńskiej podtrzymano w 1974, na podstawie badań prowadzonych pod kierunkiem prof. Bohdana Marconiego[9].
W 2010 weszła w skład Społecznego Warszawskiego Komitetu Poparcia Jarosława Kaczyńskiego jako kandydata w wyborach prezydenckich[10]. Następnie była współzałożycielem powołanego przez jego członków Stowarzyszenia Polska Jest Najważniejsza[11]. Weszła również w skład Kapituły Nagrody im. Jacka Maziarskiego[12].
W 1975 została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi[2]. W 2009, za wybitne zasługi w działalności na rzecz zachowania dziedzictwa narodowego, została odznaczona przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[13]. W 2014 została wyróżniona „Aleksandrią”, honorową nagrodą Prezydenta Miasta Siedlce, zaś w 2015 uhonorowana tytułem Honorowy Obywatel Miasta Siedlce. Minister kultury i dziedzictwa narodowego Piotr Gliński w czerwcu 2017 uhonorował ją Doroczną Nagrodą MKiDN w kategorii ochrona dziedzictwa kulturowego[14], w 2017 odznaczył Srebrnym, a w październiku 2019 Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[15]. W 2019 prezydent RP Andrzej Duda wręczył jej Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości[16].
Była córką Idalii Jadwigi z domu Gieysztor – psycholog i pianistki oraz psychiatry Karola Mikulskiego, który w 1940 popełnił samobójstwo, aby nie dopuścić do śmierci swoich pacjentów z rąk okupantów hitlerowskich. W 2012 wystąpiła w poświęconym mu filmie dokumentalnym Śmierć psychiatry. Eugenika i totalitaryzm[17]. Jej mężem był architekt Włodzimierz Galicki[1].
Pochowana w Alei Zasłużonych na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera G-tuje-47)[18].