W tym artykule chcemy poruszyć temat Islamistyka, aby zaoferować szeroką i szczegółową wizję tego tematu, który jest dziś tak aktualny. Od jego początków po wpływ na społeczeństwo, poprzez jego ewolucję w czasie, naszym celem jest przeanalizowanie każdego aspektu związanego z Islamistyka, aby zapewnić naszym czytelnikom pełną i aktualną perspektywę. Poprzez dane, badania i świadectwa staramy się rzucić światło na Islamistyka i jego implikacje, aby zapewnić wzbogacającą i cenną wiedzę osobom zainteresowanym głębszym zgłębieniem tego tematu. Mamy nadzieję, że ten artykuł stanie się punktem wyjścia do krytycznej i konstruktywnej refleksji na temat Islamistyka, stymulując debatę i poszukiwanie rozwiązań wokół tego problemu.
Islamistyka (inaczej islamoznawstwo) – jedna z dziedzin orientalistyki i jednocześnie religioznawstwa, zajmująca się naukowym badaniem: islamu i ugrupowań w ramach islamu, społeczeństw muzułmańskich, polityki, ale także literatury, filozofii i kultury muzułmańskiej. Jest ściśle powiązana z innymi dziedzinami orientalistyki, takimi jak: arabistyka, turkologia, afrykanistyka oraz iranistyka[1].
Osoba zajmująca się islamistyką zwana jest islamistą, a w ostatnim czasie coraz częściej islamoznawcą, ponieważ słowo islamista nabrało pejoratywnego znaczenia przez bezkrytyczne stosowanie kalki z języka francuskiego i angielskiego[2].
Islamistyka powstała jako nauka pomocnicza biblistyki i misjologii, a jej największy rozwój w Europie Zachodniej datuje się od XVII w[1].
W Polsce największym ośrodkiem islamistyki jest Katedra Arabistyki i Islamistyki Wydziału Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego założona w 1964 przez Józefa Bielawskiego. Na Wydziale Orientalistycznym Uniwersytetu Warszawskiego istnieje także Zakład Islamu Europejskiego, który zajmuje się muzułmanami mieszkającymi w krajach niemuzułmańskich.
Najbardziej znanymi polskimi islamoznawcami są[3]: