Hlothere

Dziś Hlothere to temat, który zyskał niespotykane dotąd znaczenie we współczesnym społeczeństwie. Od wpływu na codzienne życie ludzi po wpływ na sferę gospodarczą, kulturową i polityczną, Hlothere stał się centralnym punktem dyskusji i debaty. Wraz z postępem technologii i globalizacją Hlothere nabrał znaczenia, które przekracza granice i wpływa na ludzi w każdym wieku i o każdym statusie społecznym. W tym artykule zbadamy różne aspekty Hlothere i przeanalizujemy jego wpływ na dzisiejszy świat.

Hlothere
król Kentu
Okres

od 673
do 6 lutego 685

Poprzednik

Egbert I

Następca

Eadric

Dane biograficzne
Data śmierci

6 lutego 685

Ojciec

Earconbert

Matka

Seksburga

Hlothere, Hlotheri[1] (zm. 6 lutego 685) – król Kentu od 673 roku.

Był synem Earconberta i jego żony Seksburgi. Gdy jego ojciec zmarł w 664 w wyniku zarazy, Hlothere razem z rodzeństwem znalazł się pod opieką matki Seksburgi, która sprawowała regencję w imieniu starszego syna Egberta I[2].

W lipcu 673 roku, po śmierci swojego brata Egberta I, został królem Kentu. Hlothere współrządził ze swoim bratankiem Eadricem; przypuszcza się, że Kentem rządzili równocześnie dwaj królowie już wcześniej, jednak współrządy Hlothere'a i Eadrica są pierwszymi, które nie budzą wątpliwości[3]. Zdołał zachować niezależność od Mercji[4]

W 679 brał udział w synodzie w Hatfield[5].

Działalność fundacyjna

Według wcześniejszej wersji Legendy Mildredy, spisanej pod koniec VIII wieku, przypuszczalnie w Minster-in-Shheppey, podkreśla udział Hlothere'a w ufundowaniu przez jego matkę Seksburgę klasztoru w Minster. Z kolei w Vita beatae Seaxburgae reginae, spisana w XII wieku w Ely, przypuszczalnie na podstawie Legendy świętej Mildredy, zasługi Hlothere'a przypisano jego bratu Egbertowi[2]. Według tradycji, znajdującej odbicie w Legendzie Mildredy, Hlothere założył klasztor w Minster dla swojej kuzynki Ebby jako zadośćuczynienie za zabójstwo jej braci, Etelreda i Etelberta[2]. Ojcem zabitych był Eormenred, brat Earconbeta i stryj Hlothere'a[2], tymczasem Ebba była córką Etelfryda, króla Northumbrii, i mniszką w Coldingham[6]. Mimo to, uważa się, że w przekazie tym znajduje odbicia sytuacja w Kencie w VII wieku, z kolei w najstarszych fragmentach Legendy założenie klasztoru w Minster datuje się na czasy panowania Hlothere'a i jego bratanka Eadrica[2].

W 679 Hlothere przekazał opatowi Berhtwaldowi ziemię w Thanet[7]; jest to najstarszy anglosaski akt nadania ziemi, którego autentyczność nie budzi wątpliwości[8]. W dokumencie tym Hlothere przekazał opatowi Berhtwaldowi ziemię w Thanet[9].

Działalność prawodawcza

Około 680[10] albo około 685[11] wraz ze swoim bratankiem Eadriciem wydał kodeks. Był to pierwszy od czasów panowania Ethelreda, pradziada Hlothere'a, przejaw działalności prawotwórczej królów Kentu[10].

Wojna z bratankiem i śmierć

Eadric, bratanek Hlothere'a, sprzymierzył się z Południowymi Sasami przeciwko stryjowi. Hlothere został ranny w bitwie i zmarł później w wyniku odniesionych obrażeń[12][4].

Śmierć Hlothere'a zbiegła się z objęciem rządów w Wessexie przez Caedwallę, który niedługo później pokonał Południowych Sasów i zajął Kent, osadzając na tamtejszym tronie swojego brata Mula.

Hlothere pojawia się w Żywocie świętej Etelredy autorstwa Marie de France (XII wiek)[13].

Przypisy

  1. ↑ A Dictionary of Christian Biography, Literature, Sects and Doctrines Hermogenes to Julianus Part Five, wyd. William Smith i Henry Wace, t. 3, London 1882, s. 112.
  2. ↑ a b c d e B. Yorke, Nunneries and the Anglo-Saxon Royal Houses, London - New York 2003, s. 26.
  3. ↑ B. Yorke, Kings and Kingdoms of Early Anglo-Saxon England, London 1990, s. 32-33.
  4. ↑ a b N. J. Higham, An English empire: Bede and the early Anglo-Saxon kings, Manchester 1995, s. 120.
  5. ↑ N. J. Higham, An English empire: Bede and the early Anglo-Saxon kings, Manchester 1995, s. 119.
  6. ↑ H. Fros, F. Sowa, Księga imion i świętych, t. 2, Kraków 1997, kolumna 94.
  7. ↑ Harald Kleinschmidt, Perception and action in medieval Europe, 2005, s. 108 przypis 47.
  8. ↑ B. Yorke, Kings and Kingdoms of Early Anglo-Saxon England, London 1990, s. 21.
  9. ↑ H. Kleinschmidt, Perception and action in medieval Europe, 2005, s. 108 przypis 47.
  10. ↑ a b T. Hodgin, The History of England - From the Earliest Times to the Norman Conquest, 2007, s. 218.
  11. ↑ D. G. Russo, Town Origins and Development in Early England, C. 400-950 A.D., 1998, s. 118.
  12. ↑ A Dictionary of Christian Biography, Literature, Sects and Doctrines Hermogenes to Julianus Part Five, wyd. W. Smith i H. Wace, t. 3, London 1882, s. 112.
  13. ↑ The Life of Saint Audrey: A Text by Marie de France, wyd. J. Hall McCash, J. Clark Barban, przedmowa E. J. Mikel, 2006, s. 121, 127.

Bibliografia

  • A Dictionary of Christian Biography, Literature, Sects and Doctrines Hermogenes to Julianus Part Five, wyd. William Smith i Henry Wace, t. 3, London 1882, s. 112-113.
  • Higham N. J., An English empire: Bede and the early Anglo-Saxon kings, Manchester 1995, s. 119-120.
  • Hodgkin T., The History of England - From the Earliest Times to the Norman Conquest, 2007, s. 218.
  • Yorke B., Kings and Kingdoms of Early Anglo-Saxon England, London 1990, s. 21, 29, 32-33.
  • Yorke B., Nunneries and the Anglo-Saxon Royal Houses, London - New York 2003, s. 26.


Królowie Kentu