Hervé d’Encausse

W dzisiejszym artykule zagłębimy się w temat Hervé d’Encausse, zagadnienia, które w ostatnim czasie wywołało debatę i kontrowersje. Od swoich początków do chwili obecnej Hervé d’Encausse był przedmiotem badań ekspertów w tej dziedzinie, którzy poświęcili niezliczone godziny badań na jego zrozumienie. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Hervé d’Encausse, od jego wpływu na społeczeństwo po możliwe rozwiązania i zaproponowane alternatywy. Naszym celem jest przedstawienie holistycznej i kompletnej wizji Hervé d’Encausse, oferując czytelnikowi szczegółową i rygorystyczną analizę, która pozwala na głębokie zrozumienie tego, tak aktualnego dzisiaj tematu.

Hervé d’Encausse
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 września 1943
Hanoi

Wzrost

180 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Francja
Mistrzostwa Europy
brąz Budapeszt 1966 skok o tyczce
Igrzyska śródziemnomorskie
brąz Neapol 1963 skok o tyczce

Hervé d’Encausse (ur. 27 września 1943 w Hanoi[1]) – francuski lekkoatleta, specjalista skoku o tyczce.

Rozpoczął karierę międzynarodową zdobyciem 3. miejsca na igrzyskach śródziemnomorskich w 1963 w Neapolu[2]. Na igrzyskach olimpijskich w 1964 w Tokio zajął w finale 15. miejsce[1].

Na mistrzostwach Europy w 1966 w Budapeszcie zdobył brązowy medal, przegrywając jedynie z Wolfgangiem Nordwigiem z Niemieckiej Republiki Demokratycznej i Christosem Papanikolau z Grecji[3].

9 września 1967 w Manosque ustanowił rekord Europy wynikiem 5,28 m, który w następnym miesiącu został poprawiony przez Christosa Papanikolau. D’Encausse odzyskał rekord Europy 5 czerwca 1968 w Saint-Maur, skacząc 5,37 m[4]. Zajął 7. miejsce na igrzyskach olimpijskich w 1968 w Meksyku. Na kolejnych igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium nie wszedł do finału[1].

W latach 1965–1968 siedmiokrotnie poprawiał rekord Francji w skoku o tyczce doprowadzając go do wyniku 5,37 m[5], który jest również jego rekordem życiowym.

Był mistrzem Francji w 1965, 1966, 1968 i 1972 oraz brązowym medalistą w 1970. W hali był brązowym medalistą w 1972[6][7].

Jego syn Philippe był także znanym tyczkarzem, dwukrotnym olimpijczykiem[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Hervé d'Encausse , olympedia.org (ang.).
  2. ↑ Mediterranean Games , GBRAthletics.com (ang.).
  3. ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook, Berlin: European Athletics, 2018, s. 525 (ang.).
  4. ↑ José María García, Progresión de los Récords de Europa al Aire Libre / Progression of the European Outdoor Records (cerrado a / as at 31.10.2016) , rfea.es, s. 23 (hiszp. • ang.).
  5. ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 104. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
  6. ↑ Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1888 à 1969 , cdm.athle.com, 20 maja 2020, s. 272, 280, 296 (fr.).
  7. ↑ Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1970 à 1980 , cdm.athle.com, 13 maja 2021, s. 10, 26, 39 (fr.).