Hermann Niehoff

Witamy w fascynującym świecie Hermann Niehoff. W tym artykule dokładnie przeanalizujemy wszystkie aspekty związane z Hermann Niehoff, od jego początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. W następnych kilku linijkach dowiemy się, co sprawia, że ​​Hermann Niehoff jest tak istotny, jakie są obecne trendy i dokąd zmierza w przyszłości. Niezależnie od tego, czy jesteś ekspertem w dziedzinie Hermann Niehoff, czy dopiero zaczynasz zapoznawać się z tym tematem, w tym artykule znajdziesz kompletny i aktualny przegląd wszystkiego, co musisz wiedzieć o Hermann Niehoff. Przygotuj się na zanurzenie się w podróż pełną wiedzy i odkryć na temat Hermann Niehoff!

Hermann Niehoff
generał piechoty generał piechoty
Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1897
Papenburg

Data i miejsce śmierci

5 listopada 1980
Riegsee

Przebieg służby
Lata służby

1915–1945

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Reichswehra
Wehrmacht

Stanowiska

dowódca:
371 Dywizji Piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu i mieczami Złoty Krzyż Niemiecki (III Rzesza) Krzyż Żelazny I Klasy, ponowne nadanie w 1939 Krzyż Żelazny II Klasy, ponowne nadanie w 1939 Krzyż Honorowy dla Walczących na Froncie (III Rzesza) Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942 Odznaka za 18-letnią Służbę w Heer lub Kriegsmarine Krzyż Hanzeatycki Hamburski Czarna odznaka za rany (Cesarstwo Niemieckie) Srebrna odznaka szturmowa piechoty (III Rzesza)

Hermann Niehoff (ur. 3 kwietnia 1897 w Papenburgu nad Ems, zm. 5 listopada 1980 w Riegsee) – generał niemiecki, uczestnik I i II wojny światowej, w tym agresji na Francję, ataku III Rzeszy na Związek Radziecki, ostatni komendant twierdzy Wrocław.

Służba wojskowa

Karierę wojskową rozpoczął w wieku lat 18. Podczas I wojny światowej doszedł do stopnia oficerskiego w oddziałach piechoty, a następnie kontynuował służbę w oddziałach Reichswehry i Wehrmachtu. W momencie wybuchu II wojny światowej posiadał stopień podpułkownika, a w kolejnych latach otrzymywał wyższe stopnie i stanowiska – dowódca pułku (1940), dowódca dywizji (1943), generał (1944), a od kwietnia 1945 generał piechoty. Podczas II wojny światowej brał udział w kampanii francuskiej (1940), bitwie stalingradzkiej (1942), a później jako dowódca 371 Dywizji Piechoty, w kampanii włoskiej (1943), walkach o Bałkany, walkach na froncie wschodnim, za udział w których był wielokrotnie odznaczany (m.in. Złotym Krzyżem Niemieckim, Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego, Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami).

6 marca 1945 wylądował na lotnisku w Gądowie Małym w oblężonym Wrocławiu i 8 marca 1945 ogłosił w rozkazie do żołnierzy, że przejmuje dowództwo nad Festung Breslau i tym samym został ostatnim komendantem oblężonego miasta[1]:

Z dniem dzisiejszym przejąłem z rozkazu Führera dowództwo nad twierdzą wrocławską. Oczekuję, że każdy żołnierz twierdzy, w pełnym zrozumieniu naszego położenia, spełni swój obowiązek do ostatka. Znam tylko bojowników i takich żołnierzy, którzy z pełnym oddaniem pracować będą nad umacnianiem obronności twierdzy. Walczycie nie tylko dla siebie, waszych kobiet i dzieci, walczycie o Wrocław, serce Śląska, silny bastion Rzeszy, przeciwko czerwonemu zalewowi ze Wschodu. Oparci na zdecydowanej woli obrony i wypróbowanym bohaterstwie, przy silnym wsparciu wielkiej ojczyzny, w głębokim przeświadczeniu, że możemy zwyciężyć i że zwyciężymy, utrzymamy twierdzę. Patrzy na nas Führer i całe Niemcy.

Ostatecznie podpisał kapitulację Wrocławia 6 maja 1945, po tym jak gauleiter Karl Hanke, żądający obrony do końca, uciekł z miasta[2]. Złożył broń i wraz ze sztabem oddał się do radzieckiej niewoli[3]. Internowany następnie w obozie jenieckim na Psim Polu, a potem w ZSRR, powrócił do Niemiec na mocy umowy repatriacyjnej w 1955, pracował w przemyśle.

Po wojnie wraz z Hansem von Ahlfenem napisał So kämpfte Breslau (polski tytuł Festung Breslau w ogniu) – historię obrony Wrocławia z perspektywy dowódców twierdzy.

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Jacek Solarz: Breslau 1945. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 2011. ISBN 978-8372192639.
  2. ↑ Beata Maciejewska. Wrocław. Ostatnia twierdza Hitlera. „ale historia”. Nr 43, s. 10, 12 listopada 2012. Gazeta Wyborcza. 
  3. ↑ Dolata 1971 ↓, s. 583.
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Niehoff, Hermann - TracesOfWar.com , www.tracesofwar.com .

Bibliografia

  • Bolesław Dolata: Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa: 1971.