Hemodylucja
W dzisiejszym świecie Hemodylucja zyskał duże znaczenie w różnych obszarach codziennego życia. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na gospodarkę światową, Hemodylucja stał się tematem dyskusji i debat, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Na przestrzeni dziejów Hemodylucja odegrał fundamentalną rolę w ewolucji i rozwoju ludzkości, wyznaczając ważne kamienie milowe i generując znaczące zmiany. W tym artykule szczegółowo zbadamy wpływ Hemodylucja w różnych obszarach, analizując jego znaczenie i wkład w sposób, w jaki postrzegamy dzisiejszy świat i radzimy sobie z nim.
Hemodylucja – jest to zabieg kontrolowanego pobrania krwi pełnej bezpośrednio przed operacją i podaniem płynów infuzyjnych w celu utrzymania objętości krwi i jej rozcieńczenia. Zgromadzona podczas zabiegu krew może zostać przywrócona do krwiobiegu po zakończeniu operacji[1][2].
Zabieg
Hemodylucja polega na pobraniu określonej objętości krwi pełnej chorego bezpośrednio przed operacją z jednoczesnym dożylnym podaniem krystaloidów w celu jej rozcieńczenia i wyrównania utraconej objętości krwi[3]. Zabieg operacyjny jest wykonywany podczas prawidłowej objętości krwi, jednak z obniżoną ilością krwinek czerwonych i obniżeniem hematokrytu[3]. Po wykonanym zabiegu zgromadzona krew może powrócić do krwiobiegu operowanego, a nadmiar płynów jest usuwany za pomocą leków moczopędnych[4]. W odróżnieniu od autotransfuzji krew jest pobierana i zwracana do krwiobiegu na sali operacyjnej[3].
Zwykle hematokryt jest obniżany do około 27–30%, ale mogą być konieczne jego niższe wartości[5]. Spadek hematokrytu zmienia właściwości reologiczne krwi, spada całkowity opór obwodowy naczyń (SVR) i zwiększa się rzut serca (CO)[5][6]. Zużycie tlenu przez tkanki jest podtrzymywane przez jego zwiększoną ekstrakcję z krwi[5]. Metabolizm tlenu zaczyna ulegać załamaniu dopiero przy spadku hematokrytu poniżej około 20%[6].
Wykorzystanie
Hemodylucja jest wykorzystywana podczas operacji z bardzo nasiloną utratą krwi oraz w celu unikania allotransfuzji preparatów krwiopochodnych[5]. Ograniczeniem metody jest niemożność jej zastosowania u chorych z niedokrwistością ze stężeniem hemoglobiny poniżej 12 g/dl, przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP), niewydolnością nerek, marskością wątroby czy koagulopatią[7][5].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ D. Murray. Acute normovolemic hemodilution. „Eur Spine J”. 13 Suppl 1, 2004. DOI: 10.1007/s00586-004-0755-8. PMID: 15197632.
- ↑ Liana Maria Torres De Araújo, Luis Vicente Garcia. Acute Normovolemic Hemodilution: A Practical Approach. „Open Journal of Anesthesiology”, 2013.
- ↑ a b c Andrijauskas 2008 ↓, s. 51–52.
- ↑ Noszczyk 2007 ↓, s. 526–527.
- ↑ a b c d e Bready, Dillman i Noorily 2007 ↓, s. 546.
- ↑ a b Aasen 1991 ↓, s. 137–138.
- ↑ Gullo 2013 ↓, s. 42.
Bibliografia
- Audrius Andrijauskas: Homeostatic Blood States Theory. Universal-Publishers, 2008. ISBN 978-1-59942-653-2.
- A. Aasen: Surgical Pathophysiology. CRC Press, 1991. ISBN 978-3-7186-5038-5.
- A. Gullo: Anaesthesia, Pain, Intensive Care and Emergency Medicine – A.P.I.C.E.. Springer Science & Business Media, 2013. ISBN 978-88-470-2903-3.
- Lois L. Bready, Dawn Dillman, Susan Helene Noorily: Decision Making in Anesthesiology: An Algorithmic Approach. Elsevier Health Sciences, 2007. ISBN 978-0-323-03938-3.
- Wojciech Noszczyk: Chirurgia. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2007. ISBN 978-83-200-3640-4.
