W tym artykule zostanie poruszony temat Hellmut Ritter, który budzi coraz większe zainteresowanie współczesnego społeczeństwa. Hellmut Ritter to kwestia, która wpływa na różne aspekty codziennego życia, od sposobu, w jaki odnosimy się do innych osób i społeczeństwa w ogóle, po sposób, w jaki podchodzimy do pewnych problemów lub konkretnych sytuacji. W tym kontekście zostaną przeanalizowane kluczowe aspekty związane ze Hellmut Ritter, a także jego znaczenie i wpływ w różnych obszarach. Zbadane zostaną również różne perspektywy i opinie na ten temat, aby przedstawić wszechstronną i wzbogacającą wizję tego tematu, który jest dziś tak aktualny.
Hellmut Ritter (Helmuth Ritter) (ur. 27 lutego 1892 w Hessisch Lichtenau, zm. 19 maja 1971 w Oberursel (Taunus)) – niemiecki orientalista. Brat Gerharda Rittera i Karla Bernharda Rittera.
Studiował w Halle i Strasburgu. Był uczniem Carla Brockelmanna, Paula Kahle i Carla Heinricha Beckera. W latach 1910–1913 przez rok był asystentem Aby Warburg na Uniw. w Hamburgu. W czasie I wojny światowej pracował jako tłumacz arabskiego, tureckiego i perskiego. Współpracował z Carlem Heinrichem Beckerem, pod którego kierunkiem napisał habilitację. Został następnie profesorem Uniw. w Hamburgu. Jego kariera akademicka w Niemczech została przerwana nagle w 1925 roku, kiedy został skazany za homoseksualizm[1].
W 1926 wyjechał na zlecenie „Deutsche Morgenländische Gesellschaft” do Stambułu. Od 1935 prowadził wykłady na Uniw. w Stambule, jako profesor filologii orientalnej. Zajmował się badaniami nad islamem i rękopisami arabskimi, które szykował do druku. Propagował turkologię i arabistykę – słabiej wówczas znane dziedziny nauki. Przygotowywał wiele przekładów z arabskiego.
Czasy rządów Hitlera i II wojny światowej przetrwał w Stambule. Światopoglądowo był przeciwnikiem nazizmu. W 1949 wrócił do Niemiec i w 1953 objął stanowisko profesora na seminarium orientalnym Uniw. Goethego we Frankfurcie nad Menem. Po przejściu na emeryturę w 1956 wrócił do Stambułu, gdzie ponownie rozpoczął działalność naukową. Zajął się badaniami nad aramejskim dialektem Turoyo. W 1969, mając 77 lat, zakończył pracę zawodową i przyjechał do Niemiec, gdzie dwa lata później zmarł.