Hazdrubal Boetarcha

W tym artykule temat Hazdrubal Boetarcha zostanie omówiony z szerokiej i szczegółowej perspektywy, aby zapewnić czytelnikowi jego pełną i dogłębną wizję. Zostaną zbadane różne aspekty i aspekty związane z Hazdrubal Boetarcha, analizując jego znaczenie i znaczenie w różnych obszarach. Dodatkowo zaprezentowane zostaną różne punkty widzenia i opinie ekspertów w tej dziedzinie, w celu wzbogacenia wiedzy i zrozumienia na temat Hazdrubal Boetarcha. W całym artykule zostaną podane dane statystyczne, przykłady, studia przypadków i ćwiczenia praktyczne, które pozwolą czytelnikowi głębiej zagłębić się w temat i zastosować zdobytą wiedzę.

Hazdrubal Boetarcha
𐤏𐤆𐤓𐤁𐤏𐤋
ilustracja
Miejsce urodzenia

Kartagina

Przebieg służby
Siły zbrojne

armia Kartaginy

Stanowiska

głównodowodzący

Główne wojny i bitwy

III wojna punicka

Multimedia w Wikimedia Commons

Hazdrubal Boetarcha (punicki: 𐤏𐤆𐤓𐤁𐤏𐤋 /ʕad͡zˈroːbaʕl/[1]) – ostatni dowódca wojsk starożytnej Kartaginy w III wojnie z Rzymem[2][3].

Życiorys

W kartagińskiej polityce II wieku p.n.e. był obok Kartalona jednym przywódców tzw. stronnictwa demokratycznego[4]. W 151 p.n.e. wobec ciągłych najazdów numidyjskiego króla Masynissy wyruszył przeciw niemu na czele 25 tysięcy piechurów i 400 jeźdźców. Gdy armia kartagińska została otoczona przez Numidów w pustynnym terenie, Hazdrubal zawarł układ z przeciwnikiem umożliwiający Kartagińczykom bezpieczny odwrót do stolicy, lecz numidyjski książę Gulussa złamał układ i zabił część rozbrojonych żołnierzy punickich[4]. Obawiając się inwazji rzymskiej (Rzym oskarżył Kartagińczyków o złamanie warunków traktatu z 201 p.n.e.) władze Kartaginy wydały na Hazdrubala wyrok śmierci, ten jednak zdołał zbiec i zbierał w terenie wiernych sobie żołnierzy[4].

Wobec wybuchu III wojny punickiej w 149 p.n.e. wyrok na Hazdrubal anulowano i został on głównodowodzącym 20-tysięcznej armii polowej[5]. W pierwszym okresie wojny dwukrotnie pobił wojska rzymskie konsula Maniliusza[6]. Następnie przedostał się do stolicy, gdzie przejął faktyczną władzę w państwie. Dowodził próbą przerwania oblężenia przez wypad floty z kartagińskiego portu[7]. Wiosną 146 p.n.e., gdy Rzymianie wdarli się do Kartaginy, Hazdrubal zabarykadował się z 900 ostatnimi żołnierzami w świątyni Eszmuna, w końcu jednak wyszedł naprzeciw rzymskiego konsula Scypiona i skapitulował; wówczas żona Hazdrubala z dwoma synami rzuciła się w płomienie i zginęła[8][9].

Zmarł w Italii[6], jako honorowo traktowany jeniec[9].

Przypisy

  1. ↑ 𐤏𐤆𐤓𐤁𐤏𐤋 , Wiktionary (ang.).
  2. ↑ Maria Jaczynowska, Historia starożytnego Rzymu, Warszawa 1982, s. 108.
  3. ↑ Jona Lendering, Hasdrubal (5) , Livius.org, 2004 (ang.).
  4. ↑ a b c Krzysztof Kęciek, Dzieje Kartagińczyków, Warszawa 2007, s. 225–226.
  5. ↑ Krzysztof Kęciek, Dzieje Kartagińczyków, Warszawa 2007, s. 230.
  6. ↑ a b Аздрубал, Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона, 1890 (ros.).
  7. ↑ Krzysztof Kęciek, Dzieje Kartagińczyków, Warszawa 2007, s. 233.
  8. ↑ Krzysztof Kęciek, Dzieje Kartagińczyków, Warszawa 2007, s. 8–9.
  9. ↑ a b William Smith, Dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1861, s. 359 (ang.).