Haubicoarmata

W dzisiejszym świecie Haubicoarmata to temat, który zyskał ogromne znaczenie i stał się przedmiotem zainteresowania szerokiego spektrum społeczeństwa. Od momentu pojawienia się Haubicoarmata wywołał debatę, refleksję i ciekawość w różnych obszarach, generując sprzeczne opinie i różnorodne stanowiska. Z biegiem czasu Haubicoarmata ewoluował i nabrał różnych niuansów, stając się zjawiskiem przenikającym różne aspekty codziennego życia. Dlatego istotne jest dokładne i wyczerpujące omówienie różnych aspektów związanych z Haubicoarmata, zbadanie jego pochodzenia, konsekwencji i wpływu na środowisko, w którym działa. W tym sensie ten artykuł ma na celu zagłębienie się w ekscytujący wszechświat Haubicoarmata, analizując jego liczne aspekty i oferując panoramiczną wizję, która przyczynia się do wzbogacenia wiedzy na ten ekscytujący temat.

Haubicoarmata (armatohaubica) – działo łączące cechy haubicy i armaty, a więc zdolne zarówno do prowadzenia ognia stromotorowego jak i płaskotorowego. Obecnie na ogół utożsamiane z haubicami^[1].

Działa tego typu są coraz częściej spotykane w uzbrojeniu współczesnych armii. Jej nowe konstrukcje zwane haubicami (np. 155 mm FH-70, 155 mm M198) są zwykle działami półautomatycznymi kalibru 105–203 mm.

Kąt ostrzału pionowego nie przekracza na ogół 65°.
Długość lufy jest przeważnie mniejsza niż w armacie o tym samym kalibrze i wynosi 25-40 kalibrów^[2].

Zobacz hasło haubicoarmata w Wikisłowniku

Przypisy

1. ↑ Tomasz Szulc. Nowa generacja rosyjskich dział samobieżnych. „Nowa Technika Wojskowa”. 2/2021, s. 34-35, luty 2021. ISSN 1230-1655. 
2. ↑ MEW 1967 ↓, s. I/505.

Bibliografia

• Jerzy Bordziłowski (red.): Mała encyklopedia wojskowa (A–J). T. I. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 83–84. ISBN 83-86028-01-7.