Hammer DeRoburt

W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Hammer DeRoburt. Niezależnie od tego, czy chcesz dowiedzieć się więcej o tej osobie, dogłębnie zgłębić konkretny temat, czy upamiętnić ważną datę, w tym artykule znajdziesz wszystkie potrzebne informacje. Idąc tym tropem, przeanalizujemy Hammer DeRoburt z różnych perspektyw, oferując odpowiednie dane, opinie ekspertów i szczegółowe analizy. Niezależnie od tego, jakie są Twoje zainteresowania, jesteśmy pewni, że w tym artykule znajdziesz informacje, których szukasz.

Hammer DeRoburt
Ilustracja
Hammer DeRoburt (1968)
Data i miejsce urodzenia

25 września 1922[a]
Nauru

Data i miejsce śmierci

15 lipca 1992
Melbourne

Prezydent Nauru
Okres

od 22 grudnia 1986
do 17 sierpnia 1989

Poprzednik

Kennan Adeang

Następca

Kenos Aroi

Prezydent Nauru
Okres

od 1 października 1986
do 12 grudnia 1986

Poprzednik

Kennan Adeang

Następca

Kennan Adeang

Prezydent Nauru
Okres

od 15 maja 1978
do 17 września 1986

Poprzednik

Lagumot Harris

Następca

Kennan Adeang

Prezydent Nauru
Okres

od 31 stycznia 1968
do 22 grudnia 1976

Poprzednik

nowy urząd

Następca

Bernard Dowiyogo

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Św. Michała i Św. Jerzego (Wielka Brytania) Order Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny)
Multimedia w Wikimedia Commons

Sir Hammer DeRoburt, OBE, GCMG[1]; właśc. Maggabi DeRoburt[2] (ur. 25 września 1922[a] na Nauru, zm. 15 lipca 1992 w Melbourne[3]) – nauruański polityk, czterokrotny prezydent Nauru. Reprezentant okręgu wyborczego Boe[4].

Życiorys

DeRoburt urodził się 25 września 1922 roku na Nauru (jako syn Franza DeRoburta). Tam też się wychowywał i uczył w Nauru Boys Secondary School[5]. Nieco później kształcił się w Geelong Technical School w Australii. Po powrocie do kraju pracował jako nauczyciel (1940-1942)[6].

W sierpniu 1942 roku[5] przeżył dokonaną przez Japończyków deportację wszystkich mieszkańców Nauru: wraz z większością ludności, został deportowany na wyspy Chuuk, gdzie przebywał do 1946 roku[3]. W latach 1947–1951 ponownie pracował w oświacie w swoim rodzinnym kraju. W 1955 roku został członkiem Lokalnej Rady Samorządowej Nauru; w tym samym roku wybrano go również na jej przewodniczącego, którym to był do 1966 roku (potem instytucja ta straciła na ważności). Następnie przez dwa lata był przewodniczącym i członkiem Rady Legislacyjnej Nauru[7]. 31 stycznia 1968, czyli w dniu uzyskania niepodległości przez Nauru, został Przewodniczącym Rady Państwa Nauru, a 18 maja oficjalnie zaprzysiężono go na prezydenta kraju[2]. Urząd sprawował do 22 grudnia 1976 roku, kiedy zastąpił go Bernard Dowiyogo. W latach 1976–1978 był liderem opozycji, a 11 maja 1978 roku po raz drugi został zaprzysiężony na urząd prezydenta. Rządził państwem, z kilkutygodniowymi przerwami, do 17 sierpnia 1989 roku (dwukrotnie zmieniał się z Kennanem Adeangiem, który sprawował władzę łącznie przez około 25 dni)[2][6]. Za czasów prezydentury był m.in. ministrem spraw wewnętrznych, ministrem spraw zagranicznych oraz ministrem ds. branży fosforytowej[8].

W latach 1973–1976[9] DeRoburt sprawował urząd kanclerza Uniwersytetu Południowego Pacyfiku, a przedstawiciele tegoż uniwersytetu nadali mu tytuł doktora honoris causa (1976)[6]. Z kolei w 1982 roku otrzymał honorowy tytuł szlachecki z rąk brytyjskiej królowej Elżbiety II[3]. DeRoburt jest ponadto kawalerem dwóch odznaczeń: Orderu Imperium Brytyjskiego oraz Orderu św. Michała i św. Jerzego[1]. Zmarł w wieku 69 lat w Melbourne w Australii[3].

DeRoburt jest uznawany za jednego z „ojców” nauruańskiego narodu i nauruańskiej niepodległości[10].

Hammer DeRoburt tak naprawdę miał na imię Maggabi – „Hammer” to najprawdopodobniej pseudonim, którego używał przez całe życie[2].

Uwagi

  1. ↑ a b Niektóre źródła jako jego datę urodzenia podają rok 1923.

Przypisy

  1. ↑ a b International Publications Service: International Who's Who, 1983-84. Europa Publications Limited, 1983, s. 332. ISBN 978-0-905118-86-4. .
  2. ↑ a b c d Nauru: Heads of State: 1968-2013. archontology.org. . (ang.).
  3. ↑ a b c d Index De-Dh. rulers.org. . (ang.).
  4. ↑ John Carter: Pacific Islands Year Book. T. 15. Pacific Publications, 1984, s. 273. ISBN 978-0-85807-055-4. .
  5. ↑ a b Pacific Publications: Pacific Islands Year Book and Who's who. Michigan: University of Michigan, 1968, s. 561. .
  6. ↑ a b c Brij Lal, Kate Fortune: The Pacific Islands: An Encyclopedia. University of Hawaii Press, 2000, s. 287. ISBN 978-0-8248-2265-1. .
  7. ↑ Nancy Viviani: Nauru, phosphate and political progress. University of Hawaii Press, 1970, s. 93-96, 105-107, 150-154. .
  8. ↑ Affaire de certaines terres à phosphates Nauru ( Nauru c.: Australie ). United Nations Publications, 2004, s. 235. ISBN 978-92-1-070938-5. .
  9. ↑ Robert D. Craig: Historical dictionary of Polynesia. Rowman & Littlefield, 2011, s. 71. ISBN 978-0-8108-6772-7. .
  10. ↑ John Cheffers, Greg Narleski: Story of US Footy. 2003, s. 152. ISBN 978-0-9744403-0-9. .
Prezydenci Republiki Nauru