Grif (1976)

Mówiąc o Grif (1976), nie sposób nie być ciekawym, aby dowiedzieć się więcej na ten temat. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na dzisiejsze społeczeństwo czy wpływ na różne aspekty życia codziennego, Grif (1976) przykuwa uwagę ludzi w każdym wieku i o każdym stylu życia. Od początków do dzisiejszego znaczenia, Grif (1976) był przedmiotem badań i zainteresowania zarówno badaczy, naukowców, jak i ciekawskich. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Grif (1976), a także jego znaczenie i znaczenie w bieżącym kontekście.

Grif
Ilustracja
„Grif”
Klasa

okręt patrolowy

Typ

Grif

Projekt

1400M

Oznaczenie NATO

Zhuk

Historia
Stocznia

Morie w Teodozji

Wodowanie

1976

 Marynarka Wojenna ZSRR
Nazwa

P 67

Wejście do służby

1976?

Wycofanie ze służby

1991?

 Eesti Merevägi
Nazwa

Grif

Wejście do służby

1 lutego 1994

Wycofanie ze służby

27 kwietnia 2001

Los okrętu

eksponat

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

40 t

Długość

23,8 m

Szerokość

5 m

Zanurzenie

1 m

Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 2200 KM, 2 śruby
Prędkość

30 węzłów

Zasięg

450 Mm przy 13 w

Uzbrojenie
w Estonii
• 1 km 12,7 mm
Załoga

9–15

Multimedia w Wikimedia Commons

Grif – estoński kuter patrolowy projektu 1400M (oznaczenie NATO: Zhuk), wcześniej radziecki. Zbudowany w 1976 roku, służył w radzieckiej Flocie Bałtyckiej, a następnie w Estonii w latach 1994–2001. Nosił numer burtowy P 401, wcześniej P 67. Pierwszy okręt odrodzonej Estońskiej Marynarki Wojennej.

Budowa

Okręt należał do licznego typu kutrów patrolowych projektu 1400 i pochodnych (typu Grif, w kodzie NATO: Zhuk), budowanych w ZSRR od końca lat 60. dla własnej marynarki i na eksport[1]. Zbudowano około 300 okrętów tego typu, w kilku modyfikacjach, głównie w stoczni Morie w Teodozji na Krymie[1]. Przyszły „Grif” należał do projektu 1400M i został zbudowany tam w 1976 roku (brak jest bliższych informacji o jego budowie)[2].

Skrócony opis

 Osobny artykuł: kutry patrolowe projektu 1400.

Kadłub okrętów projektu 1400M był spawany z prefabrykowanych segmentów[3]. Wyporność standardowa wynosiła 36,5 ton, a pełna 40 ton[4]. Długość całkowita wynosiła 23,8 m, szerokość 5 m, zaś zanurzenie 1 m, a razem ze śrubami – 1,9 m[4]. Załoga etatowo w ZSRR liczyła 9 osób, w tym jeden oficer[4]. W Estonii podawano 15 osób załogi[2].

Napęd stanowiły dwa silniki wysokoprężne M401BT o łącznej mocy 2200 KM, napędzające dwie śruby[4]. Prędkość maksymalna wynosiła 30 węzłów[4]. Zasięg pływania wynosił 450 mil morskich przy prędkości 13 w, a autonomiczność: 5 dób[4]

Uzbrojenie projektu 1400M oryginalnie stanowiły dwa lub cztery karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm NSW, podwójnie sprzężone w jednej lub dwóch wieżach Utios-M na dziobie i ewentualnie na rufie[1]. Do Estonii kuter sprzedano bez uzbrojenia. W Estonii uzbrojenie stanowił tylko jeden karabin maszynowy kalibru 12,7 mm[2].

Kutry wyposażone był w radar dozoru nawodnego i nawigacyjny Łocyja (w kodzie NATO: Spin Through)[4][5]. W Estonii ponadto zamontowano radar nawigacyjny Furuno(inne języki)[5].

Służba

Kuter służył początkowo we Flocie Bałtyckiej ZSRR[6]. Nosił oznaczenie P 67[6].

Podczas rozpadu ZSRR okręt został zakupiony w grudniu 1991 roku[2]. Według części źródeł, zakup został dokonany przez rosyjską firmę z przeznaczeniem dla przyszłej estońskiej marynarki[6]. Okręt trafił do estońskiej paramilitarnej Ligi Obrony (Kaiteselit)[7]. Według części źródeł, wycofujące się z Tallina po odzyskaniu niepodległości przez Estonię wojska radzieckie uszkodziły okręt[6]. Po odtworzeniu w 1994 roku marynarki Estonii kuter, nazwany „Grif”, stał się jej pierwszym okrętem[7]. Został wcielony do służby 1 lutego 1994 roku jako okręt patrolowy, z numerem burtowym P 401[2]. Wcielono też drugi bliźniaczy okręt „Leopard” (P 402)[5].

„Grif” został wycofany ze służby 27 kwietnia 2001 roku[7]. Został następnie zachowany jako eksponat na nabrzeżu bazy Lennusadam w Tallinie, która od 2012 roku stała się siedzibą Estońskiego Muzeum Morskiego[7].

Przypisy

  1. ↑ a b c Apalkow 2010 ↓, s. 269-272.
  2. ↑ a b c d e Jane’s Fighting Ships 2000–2001 ↓, s. 197
  3. ↑ Apalkow 2010 ↓, s. 272.
  4. ↑ a b c d e f g Apalkow 2010 ↓, s. 269.
  5. ↑ a b c Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 190.
  6. ↑ a b c d Chała i Czajkowski 2011 ↓, s. 24.
  7. ↑ a b c d Kubiak 2012 ↓, s. 72.

Bibliografia

  • Ju.W. Apalkow: Udarnyje korabli. Moskwa: Morkniga, 2010. ISBN 978-5-903080-40-3. (ros.).
  • Marcin Chała, Dariusz Czajkowski. Siły morskie krajów bałtyckich. „Morze, Statki i Okręty”. 12/2011 (118), 2011. Magnum X. ISSN 1426-529X. 
  • Krzysztof Kubiak. Eesti Meremuuseum. „Morze, Statki i Okręty”. 12/2012 (129), grudzień 2012. Warszawa: Magnum X. ISSN 1426-529X. 
  • Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
  • Jane’s Fighting Ships 2000–2001. Richard Sharpe (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2000. ISBN 0-7106-2018-7. (ang.).