Girolamo Crescentini

W dzisiejszym świecie Girolamo Crescentini stał się tematem dużego zainteresowania i debaty. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na współczesne społeczeństwo, czy wpływ na kulturę popularną, Girolamo Crescentini jest zjawiskiem, które nie pozostaje niezauważone. W tym artykule szczegółowo zbadamy ten temat z różnych perspektyw, analizując jego ewolucję w czasie, jego dzisiejsze znaczenie i prognozy na przyszłość. Dodatkowo sprawdzimy, w jaki sposób różni eksperci podeszli do Girolamo Crescentini i jak wpłynęło to na różne obszary życia codziennego. Analiza ta pozwoli nam lepiej zrozumieć znaczenie i znaczenie Girolamo Crescentini w dzisiejszym społeczeństwie.

Girolamo Crescentini
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1762
Urbania

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

24 kwietnia 1846
Neapol

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

śpiewak, kompozytor

Multimedia w Wikimedia Commons

Girolamo Crescentini (ur. 2 lutego 1762 w Urbanii, zm. 24 kwietnia 1846 w Neapolu[1]) – włoski śpiewak, kastrat (sopran), a także kompozytor.

Życiorys

Kształcił się w Bolonii u Lorenzo Gibelliego[1]. Debiutował w 1782 roku w Padwie[1] rolą w operze Giuseppe Sartiego[2]. Rok później po raz pierwszy wystąpił w Rzymie[3]. W latach 1785–1787 występował w Londynie[3]. Wiele podróżował, występując na licznych scenach europejskich[2]. Od 1799 do 1803 roku śpiewał w lizbońskim Teatro Nacional de São Carlos, będąc jednocześnie jego kierownikiem[2]. W 1804 roku został zatrudniony jako profesor śpiewu na dworze cesarskim w Wiedniu[1]. W latach 1806–1812 przebywał w Paryżu, gdzie był nauczycielem rodziny Napoleona Bonaparte[2]. W 1812 roku powrócił do Włoch, gdzie pracował jako pedagog. W 1819 roku został wykładowcą Regio Collegio di Musica w Neapolu[1].

W jego repertuarze znajdowały się dzieła takich twórców operowych jak Nicola Antonio Zingarelli, Johann Simon Mayr, Domenico Cimarosa i Giuseppe Gazzaniga[2]. Wystąpił w prapremierowych przedstawieniach oper Ipermestra Salvatore Rispoliego (1785), Gli Orazi Domenica Cimarosy (1797), Meleagro Nicoli Antonia Zingarelliego (1798) i Ifigenia Vincenzo Federiciego (1809)[3]. Był autorem pracy Raccolta de esercizi per il canto (Paryż 1811) oraz licznych ariett i zbiorów ćwiczeń dla śpiewaków[1]. Do jego uczniów należeli Isabella Colbran i Angelica Catalani[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 268. ISBN 83-224-0223-6.
  2. ↑ a b c d e The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 196. ISBN 978-0-19-957854-2.
  3. ↑ a b c The Hutchinson Concise Dictionary of Music. London: Routledge, 2014, s. 149–150. ISBN 1-57958-178-1.

Linki zewnętrzne