Gaudium et spes
W dzisiejszym świecie Gaudium et spes stał się tematem cieszącym się dużym zainteresowaniem i znaczeniem w różnych obszarach. Zarówno na poziomie osobistym, jak i zawodowym, Gaudium et spes przyciągnął uwagę ekspertów i entuzjastów, generując znaczące debaty, badania i postępy. Dzięki swojemu namacalnemu wpływowi na współczesne społeczeństwo, Gaudium et spes naznaczył przed i po sposobie, w jaki podchodzimy do różnych aspektów codziennego życia. W tym artykule dokładnie zbadamy implikacje i konsekwencje Gaudium et spes, analizując jego wpływ na dzisiejszy świat i możliwe perspektywy na przyszłość.
Gaudium et spes (z łac. Radość i Nadzieja) – Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym ogłoszona przez papieża Pawła VI 7 grudnia 1965. Stanowi obszerny wykład nauki społecznej Kościoła i jest tym samym jednym z ważniejszych dokumentów Soboru Watykańskiego II. Wielokrotnie powołuje się na dokumenty papieży, szczególnie wypowiedzi Jana XXIII i Pawła VI. Zajmuje się sprawą powołania człowieka i Kościoła w obliczu zmian, które dokonały się w XX wieku. Dokument ten w dużej mierze czerpie z filozofii neotomistycznej i poglądów Jacques’a Maritaina.
W czasie trzeciej sesji soboru do zespołu przygotowującego konstytucję Gaudium et spes został włączony abp Karol Wojtyła; był on jednym z aktywniejszych jego członków i przyczynił się do ostatecznego jej kształtu[1][2].
Przypisy
- ↑ Paweł Rojek: Wojtyła na Soborze. Teologia Polityczna . .
- ↑ Por. Robert Skrzypczak: Karol Wojtyła na Soborze Watykańskim II. Zbiór wystąpień. s. 181.
Bibliografia
- Skrzypczak R.: Karol Wojtyła na Soborze Watykańskim II. Zbiór wystąpień. Warszawa: Centrum Myśli Jana Pawła II, 2011, s. 450.
- de Lubac, Henri: Ateizm i sens człowieka. Olga Scherer (przekład). Paryż: Édition du Dialogue, 1969. Wydanie oryg.: Athéisme et sense de l’homme. Une double requête de „Gaudium et Spes”.
Linki zewnętrzne
- Gaudium et spes (łac.)
- Radość i Nadzieja (pol.)
.jpg)