W dzisiejszym świecie Garry Cook to temat, który zyskał znaczenie w różnych obszarach społeczeństwa. Znaczenie Garry Cook staje się coraz bardziej widoczne w życiu codziennym, wpływając zarówno na życie osobiste, jak i zawodowe. Od swoich początków do chwili obecnej Garry Cook był przedmiotem zainteresowania i debaty, generując sprzeczne opinie i budząc zainteresowanie zarówno ekspertów, jak i obywateli. W tym artykule dokładnie zbadamy zjawisko Garry Cook i jego wpływ na różne aspekty współczesnego życia, analizując jego ewolucję, wpływ i możliwe implikacje na przyszłość.
Data i miejsce urodzenia |
10 stycznia 1958 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wzrost |
185 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Garry Peter Cook (ur. 10 stycznia 1958 w Wednesbury[1]) – brytyjski lekkoatleta, czterystumetrowiec i biegacz średniodystansowy, medalista olimpijski.
Startował w biegach ma 400 metrów i na 800 metrów. Jako reprezentant Anglii zajął 5. miejsce w biegu na 800 metrów na igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1978 w Edmonton[2]. Zdobył srebrny medal w tej konkurencji na letniej uniwersjadzie w 1979 w Meksyku[3]. Na mistrzostwach Europy w 1982 w Atenach zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 400 metrów, a w biegu na 800 metrów był czwarty[4]. Na igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1982 w Brisbane zwyciężył w barwach Anglii w sztafecie 4 × 400 metrów i nie ukończył biegu półfinałowego na 800 metrów[2]. Zdobył brązowy medal w sztafecie 4 × 400 m oraz odpadł w półfinale biegu na 800 metrów na mistrzostwach świata w 1983 w Helsinkach[5]. Na igrzyskach olimpijskich w 1984 w Los Angeles został wicemistrzem w sztafecie 4 × 400 m (wraz z nim biegli Kriss Akabusi, Todd Bennett i Phil Brown)[1].
30 sierpnia 1982 ustanowił wraz z kolegami (Peter Elliott, Steve Cram i Sebastian Coe) rekord świata w sztafecie 4 × 800 metrów z wynikiem 7:03,89, który przetrwał do 2006[6] i jest aktualnym (sierpień 2020) rekordem Europy[7].
Po zakończeniu kariery lekkoatletycznej został nauczycielem. Jego żona Kathy była znaną lekkoatletką, trzykrotną medalistką olimpijską[1].