Fulgencio Batista
W tym artykule szczegółowo zbadamy i przeanalizujemy Fulgencio Batista. Od historii po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo – omówimy wszystkie istotne aspekty związane z tym tematem. Dzięki wieloaspektowemu podejściu zajmiemy się wszystkim, od perspektywy historycznej i kulturowej po współczesne dyskusje i prognozy na przyszłość. Fulgencio Batista to temat, który przyciągnął uwagę wielu osób i wywołał debaty i refleksje w różnych obszarach. Dołącz do nas w tej podróży odkrywania i zrozumienia Fulgencio Batista.
 Fulgencio Batista (1952) | |
| Pełne imię i nazwisko |
Fulgencio Batista y Zaldívar |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
16 stycznia 1901 |
| Data i miejsce śmierci |
6 sierpnia 1973 |
| Prezydent Kuby | |
| Okres |
od 10 października 1940 |
| Przynależność polityczna |
Demokratyczna Koalicja Socjalistyczna |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Okres |
od 10 marca 1952 |
| Przynależność polityczna |
Postępowa Partia Akcji |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Premier Kuby | |
| Okres |
od 10 marca 1952 |
| Przynależność polityczna |
Postępowa Partia Akcji |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Fulgencio Batista y Zaldívar (ur. 16 stycznia 1901 w Banes, zm. 6 sierpnia 1973 w Guadalminie) – kubański polityk, pułkownik, faktyczny przywódca Kuby w latach 1933–1944 (prezydent w latach 1940–1944) i dyktator w latach 1952–1959[1], obalony w wyniku rewolucji kubańskiej.
Życiorys
Pierwszy raz u władzy
Urodził się w rodzinie ubogich rolników w 1901 roku. W 1921 roku wstąpił do kubańskiej armii. Dosłużył się stopnia sierżanta. We wrześniu 1933 roku zorganizował i przeprowadził wojskowy przewrót tzw. rewoltę sierżantów. Zamach stanu przyczynił się do obalenia reżimu Gerardo Machado i powołaniu rządu Carlosa de Céspedesa[1]. Batista nie zdecydował się na objęcie oficjalnej władzy w państwie, obejmując funkcję dowódcy armii i formalne rządy powierzając cywilnym prezydentom. De facto władza należała do niego. Próbował zorganizować państwo korporacyjne w stylu faszystowskim, jednak w 1937 prawdopodobnie pod wpływem amerykańskiej opinii publicznej, zgodził się na działalność innych partii politycznych[2]. W 1940 roku objął osobiście urząd prezydenta, który sprawował do 1944 roku jako polityk Demokratycznej Koalicji Socjalistycznej (CSD). Podczas swoich rządów zyskał sobie poparcie armii, policji i urzędników, ponieważ podniósł pensje urzędników, tolerował korupcję i nepotyzm w kraju[3]. Sam zgromadził podczas swoich rządów ogromną fortunę, szacowaną na 300 mln dolarów[3].
W 1944 w wyborach prezydenckich poparł Carlosa Saladrigasa z CSD, który przegrał jednak z odwiecznym rywalem Batisty – kandydatem Kubańskiej Partii Rewolucyjnej (Autentycznej) Ramónem Grau San Martínem[4]. Batista opuścił kraj i udał się na emigrację na Florydę w Stanach Zjednoczonych.
Dyktator Kuby
W 1952 roku wrócił na Kubę i 10 marca dokonał bezkrwawego zamachu stanu, usuwając ze stanowiska wybranego w wolnych wyborach prezydenta Carlosa Prío Socarrása i ogłaszając się po raz drugi prezydentem[5]. Dwa lata później przeprowadził wybory, które zapewniły mu sprawowanie urzędu na dalsze cztery lata. W 1958 roku wygrał wybory drogą wyborczych fałszerstw.
Podczas rządów Batisty zawieszone zostały swobody obywatelskie. Rządził w sojuszu z najbogatszymi plantatorami[6]. W okresie jego rządów gwałtownie wzrosły nierówności ekonomiczne w kraju[6]. Współpracował z amerykańską mafią, która kontrolowała handel narkotykami, hazard i prostytucję w Hawanie[6]. Stany Zjednoczone popierały Batistę ze względu na jego antykomunizm[6]. Amerykańskie firmy mocno inwestowały na Kubie, posiadały około 40% przemysłu cukrowego, 10% kopalń, 80% firm użyteczności publicznej[6]. Batista mordował, więził i prześladował swoich rywali politycznych[6]. Wyprowadzał też środki publiczne na własne konto, podczas rządów wzbogacił się o 40 mln dolarów[6]. Wszystko to sprawiło, że stał się niezwykle niepopularny na Kubie zwłaszcza wśród biednych i w klasie średniej[6].
Od 1952 roku wielu Kubańczyków protestowało przeciwko rządom Batisty. Zaraz po przewrocie studenci zorganizowali protesty przeciwko Batiście[7]. Liderem protestów stał się wykładowca akademicki Rafael García Bárcena, został jednak szybko aresztowany[7]. Spośród wielu grup opozycyjnych wobec rządów Batisty najmocniejszą pozycję uzyskało ugrupowanie skupione dookoła Fidela Castro[7].
Rządy skorumpowanej i represyjnej dyktatury Batisty obaliła rewolucja na czele której stanął Fidel Castro[2]. 1 stycznia 1959 roku opuścił Kubę i udał się na emigrację. Początkowo trafił na Dominikanę, a następnie osiadł w Portugalii[1].
Przypisy
- ↑ a b c Fulgencio Batista, Encyclopædia Britannica (ang.).
- ↑ a b Palmer 1998 ↓, s. 43.
- ↑ a b Martínez 2016 ↓, s. 20.
- ↑ Manuel Márquez-Sterling: Cuba 1952-1959: The True Story of Castro’s Rise to Power. Wintergreen: Kleiopatria Digital Press, 2009, s. 134.
- ↑ Martínez 2016 ↓, s. 15.
- ↑ a b c d e f g h James Stuart: Historical dictionary of the 1950s. Westport, Conn.: 2000, s. 67-69. ISBN 0-313-30619-2.
- ↑ a b c Martínez 2016 ↓, s. 21.
Bibliografia
- Luis Martínez: Revolutionary Cuba: a history. Gainesville, FL: University Press of Florida, 2016. ISBN 978-0-8130-4995-3. (ang.).
- Alan Palmer: Kto jest kim w polityce. Świat od roku 1860. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1998. ISBN 83-85852-28-X.
| Premierzy |
|
|---|---|
| Przewodniczący Rady Ministrów |
|
| Premier |
|
- ISNI: 0000000108791917
- VIAF: 24590058
- LCCN: n50007891
- GND: 118657550
- LIBRIS: zb3nh1d5wpwp7vn8
- BnF: 101131534
- SUDOC: 074177761
- NLA: 35739459
- NKC: xx0122097
- BNE: XX1170095, XX5311928
- NTA: 168215659
- CiNii: DA14728338
- Open Library: OL121854A
- PLWABN: 9810555321105606
- NUKAT: n99053611
- J9U: 987007462918805171
- PTBNP: 13938
- BNC: 000066422