Frederic Hymen Cowen

W dzisiejszym świecie Frederic Hymen Cowen stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu różnych osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, gospodarkę czy kulturę, Frederic Hymen Cowen to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Od swojego pochodzenia i ewolucji po implikacje w teraźniejszości i przyszłości, Frederic Hymen Cowen wywołał debatę w różnych obszarach, generując sprzeczne opinie i prowadząc do refleksji na temat jego znaczenia i wpływu. Dlatego konieczne jest głębsze zagłębienie się w badania i analizę Frederic Hymen Cowen, aby kompleksowo zrozumieć jego wpływ i zakres w bieżącym kontekście. Biorąc pod uwagę tę rzeczywistość, konieczne jest podejście do tematu Frederic Hymen Cowen z różnych perspektyw, aby zaoferować globalną i wzbogacającą wizję, która zaspokoi ciekawość i zainteresowanie wszystkich czytelników.

Frederic Hymen Cowen
Ilustracja
Imię i nazwisko

Hymen Frederick Cowen

Data i miejsce urodzenia

29 stycznia 1852
Kingston

Pochodzenie

angielskie

Data i miejsce śmierci

6 października 1935
Londyn

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, dyrygent, pianista

Multimedia w Wikimedia Commons

Sir Frederic Hymen Cowen, właśc. Hymen Frederick Cowen[1] (ur. 29 stycznia 1852 w Kingston na Jamajce, zm. 6 października 1935 w Londynie[1][2]) – angielski kompozytor, dyrygent i pianista.

Życiorys

Od 1856 roku mieszkał w Anglii[1]. Zaczął komponować w wieku 6 lat[2], dwa lata później był już autorem operetki[3]. W latach 1860–1866 pobierał lekcje muzyki u Juliusa Benedicta i Johna Gossa[1]. W 1864 roku debiutował jako pianista[2]. Studiował w Lipsku (1865–1866) u Ernsta Richtera, Moritza Hauptmanna, Ignaza Moschelesa i Carla Reineckego oraz w Berlinie (1867) u Friedricha Kiela i Karola Tausiga[2]. W 1868 roku powrócił do Londynu, prowadząc działalność jako pianista i kompozytor[1][2]. Występował jako akompaniator Mapleson’s Italian Opera Company i Her Majesty’s Theatre[2]. W 1869 roku odniósł wielki sukces swoją I symfonią i koncertem fortepianowym[1][2].

Od 1884 roku występował jako dyrygent[2]. W 1888 roku odbył tournée po Australii[1]. Dyrygował londyńskim Royal Philharmonic Society (1888–1892 i 1900–1907), Hallé Orchestra w Manchesterze (1896–1899), Liverpool Philharmonic Society (1896–1913) i Scottish Orchestra (1900–1907)[2][3]. Dyrygował również festiwalami muzycznymi w Bradford (od 1897) i Cardiff (1902–1910) oraz Handel Festival (1903–1923)[2]. Otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu w Cambridge (1900) i Uniwersytetu Edynburskiego (1910)[2]. W 1911 roku przyznano mu tytuł szlachecki[1][2].

W 1913 roku opublikował swoją autobiografię My Art and My Friends (1913)[1][3].

Twórczość

Jako dyrygent udoskonalił system pracy z orkiestrą i wprowadził do repertuaru wiele nowych pozycji[2]. Jego własne kompozycje cechowały się walorami kolorystycznymi i wdziękiem melodycznym, pozbawione były jednak większej inwencji rytmicznej, stąd George Bernard Shaw zarzucał im brak temperamentu[2].

Skomponował m.in. sześć symfonii (I c-moll 1869, II f-moll 1872, III c-moll „Scandinavian” 1880, IV b-moll „Welsh” 1884, V F-dur 1887, VI E-dur „Idyllic” 1897), Sinfoniettę A-dur (1881), suity The Language of Flowers (1880) i In Fairyland (1886), uwertury: d-moll (1866), Festival Overture (1872), Niagara (1881) i The Butterfly’s Ball (1901), In the Olden Time na orkiestrę smyczkową (1883), Indian Rhapsody (1903), koncert fortepianowy a-moll (1869), Concertstück na fortepian i orkiestrę (1900), kwartet smyczkowy c-moll (1866), trio fortepianowe A-dur (1865), opery Pauline (1876), Thorgrim (1890), Signa (1893) oraz Harold, or The Norman Conquest (1895), kantaty, trzy oratoria, ponad 300 pieśni[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 184. ISBN 0-674-37299-9.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 265. ISBN 83-224-0223-6.
  3. ↑ a b c The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 193. ISBN 978-0-19-957854-2.

Linki zewnętrzne