Franz Anton Mesmer

Nazwa Franz Anton Mesmer rezonuje w umysłach wielu osób, czy to ze względu na jej wpływ na społeczeństwo, znaczenie w dzisiejszym świecie, czy po prostu ze względu na swoje historyczne dziedzictwo. Franz Anton Mesmer był przez lata przedmiotem debaty, badań i podziwu, a jego wpływ przekraczał granice i pokolenia. W tym artykule zbadamy różne aspekty Franz Anton Mesmer, od jego powstania po dzisiejszy wpływ, w tym jego osiągnięcia, kontrowersje i dziedzictwo, jakie pozostawiło w społeczeństwie. Poprzez szczegółową analizę odkryjemy znaczenie Franz Anton Mesmer i jego rolę w dziedzinie, w której działa, oferując kompleksową perspektywę, która pozwala nam lepiej zrozumieć jego znaczenie w dzisiejszym świecie.

Franz Anton Mesmer
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 maja 1734
Moos (Badenia-Wirtembergia)

Data i miejsce śmierci

5 marca 1815
Meersburg

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons

Franz Anton Mesmer (ur. 23 maja 1734 w Iznang am Bodensee, zm. 5 marca 1815 w Meersburgu) − niemiecki lekarz, twórca koncepcji magnetyzmu zwierzęcego[1] i systemu leczniczego zwanego „mesmeryzmem” (zob. historia badań nad hipnozą)[2][3].

Życiorys

Urodził się w ubogiej rodzinie katolickiej w okolicach Jeziora Bodeńskiego. Był trzecim z dziewięciorga dzieci leśnika, zatrudnionego przez arcybiskupa Konstancji, i córki ślusarza. Naukę rozpoczął w szkole klasztornej, a następnie odbył cztery lata studiów w jezuickim Universität Dillingen(inne języki) (Dillingen an der Donau), po czym przez krótki okres był studentem Universität Ingolstadt(inne języki). Od 1759 roku studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim, początkowo prawo, a następnie standardowy kurs medycyny. W 1766 roku otrzymał stopień doktora, a w następnym rozpoczął pracę na wydziale lekarskim, który cieszył się wówczas bardzo dobrą opinią w Europie (wydziałowi patronowała Maria Teresa Habsburg, a kierownicze funkcje pełnili Gerard van Swieten i Jan Ingenhousz)[4].

W wieku 34 lat osiągnął wysoką pozycję społeczną w Wiedniu, dzięki zawartemu w 1768 roku małżeństwu z zamożną wdową, Marią Anną von Posch[4]. W ich domu odbywały się spotkania wiedeńskiej elity. Wśród znajomych byli Gluck i rodzina Mozartów (prawdopodobnie również Haydn). W ogrodzie Mesmerów wykonano po raz pierwszy operę młodego Mozarta, Bastien i Bastienne, a Mozart włączył temat „mesmeryzmu” do Così fan tutte[4].

Działalność

Franz Anton Mesmer ze swoją pacjentką, słynną niewidomą pianistką Marią Theresą von Paradis

Temat pracy doktorskiej, Dissertatio physico-medica deplanetarum influxu był zgodny z ogólną atmosferą ówczesnych dyskusji nt. niewidocznych płynów i sił. Wspominali o nich m.in. Kartezjusz i Newton (zob. np. eter w filozofii przyrody). W tymże czasie Richard Mead opisywał grawitacyjne „pływy” w atmosferze i wodzie, które mogą wpływać na płynną równowagę w ludzkim ciele, a Maksymilian Hell leczył choroby stosując magnesy[4].

Mesmer uważał, że w każdym organizmie istnieje „fluid uniwersalny” („magnetyzm zwierzęcy”), zaś oddziałując na niego można wpływać na stany chorobowe pacjenta. Przeprowadzał zabiegi mające na celu przeniesienie siły magnetycznej na chorego. W latach w 1768–1778 prowadził wykłady i pokazy, zyskując w Austrii popularność wśród pacjentów. Podróżował też przez Węgry, Szwajcarię i Bawarię; 1775 roku został członkiem Bawarskiej Akademii Nauk w Monachium. Ogłaszał informacje o technikach i wynikach leczenia w sposób niesatysfakcjonujący (nawet bulwersujący) wpływowych lekarzy. Wrogość środowiska wobec mesmeryzmu sprawiła, że w 1777 roku zdecydował się na wyjazd z Wiednia do Paryża, gdzie założył szpitale przy Place Vendôme i w Créteil. Ponownie wzbudził zachwyt wielu pacjentów, jednak dwie komisje lekarskie – w Paryżu i w Berlinie (w ich składzie m.in. Jean Sylvain Bailly, Antoine Lavoisier, Benjamin Franklin) – orzekły, że teoria „magnetyzmu zwierzęcego” jest pozbawiona podstaw naukowych i powinna być odrzucona[4][5].

Orzeczenie doprowadziło do rozproszenia ruchu mesmeryzmu. Pozostawiając skłócone frakcje Mesmer wyjechał w podróż przez Anglię, Austrię, Niemcy i Włochy (uważa się, że głównym następcą został Nicolas Bergasse(inne języki)), a następnie zamieszkał w Szwajcarii, gdzie spędził większość ostatnich trzydziestu lat życia[4].

Książki

W Notable Names Database (NNDB) wymieniono[6]:

  • De planetarum Influxu in Corpus Humanum (1766)
  • Sendschreiben an einen auswärtigen Arzt über die Magnetkur (1775)
  • Mesmerismus oder System der Wechsel-beziehungen: Theorie und Andwendungen des tierischen Magnetismus (1814)

Przypisy

  1. ↑ Dr. Alphonse Teste(inne języki): Animal Magnetism. The American Cyclopædia (1879) . Wikisource. . (ang.).
  2. ↑ Andrzej Augustynek: Franz Anton Mesmer prekursorem hipnozy, psychoterapii czy też medycyny niekonwencjonalnej (bioenergoterapii)?. Portal Psychologia.net.pl . .
  3. ↑ Jerzy Kierul: Anton Mesmer i magnetyzm zwierzęcy (1784). Nie od razu naukę zbudowano; Interesuje mnie wszechświat i wszystko, co go otacza . 22 marca 2014. .
  4. ↑ a b c d e f Mesmer, Franz Anton. Complete Dictionary of Scientific Biography . Charles Scribner's Sons, 2008. . (ang.).
  5. ↑ Mała encyklopedia medycyny. red. nacz. Tadeusz Różniatowski. T. II H–O. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1988, s. 653.
  6. ↑ Franz Anton Mesmer. NNDB. .

Linki zewnętrzne