Francisco Asenjo Barbieri

W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Francisco Asenjo Barbieri, analizując jego pochodzenie, ewolucję i znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Wprowadzając czytelników w historię i kontekst Francisco Asenjo Barbieri, zagłębimy się w jego wiele aspektów i wymiarów, od jego wpływów kulturowych po implikacje w życiu codziennym. Dzięki kompleksowemu podejściu zbadamy różne perspektywy i opinie na temat Francisco Asenjo Barbieri, zapewniając panoramiczny widok, który pozwoli nam zrozumieć jego znaczenie we współczesnej panoramie. Mamy nadzieję, że pod koniec tej lektury czytelnicy zyskają pełniejsze i wzbogacone zrozumienie Francisco Asenjo Barbieri, a jednocześnie poczują motywację do refleksji nad jego własnym znaczeniem i znaczeniem w ich życiu.

Francisco Asenjo Barbieri
Ilustracja
Imię i nazwisko

Francisco de Asis Asenjo Barbieri

Data i miejsce urodzenia

3 sierpnia 1823
Madryt

Pochodzenie

hiszpańskie

Data i miejsce śmierci

19 lutego 1894
Madryt

Gatunki

muzyka poważna, muzyka romantyczna

Zawód

kompozytor, dyrygent, muzykolog

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons

Francisco de Asis Asenjo Barbieri[1] (ur. 3 sierpnia 1823 w Madrycie, zm. 19 lutego 1894 tamże[2][3][4]) – hiszpański kompozytor, dyrygent i muzykolog.

Życiorys

W 1837–1845 studiował w konserwatorium w Madrycie, gdzie uczył się u Baltasara Saldoniego (śpiew), Ramóna Broci (klarnet), Pedro Albéniza (fortepian) i Ramóna Carnicera (kompozycja)[5]. Przez pewien czas prowadził żywot wagabundy i imał się różnych zajęć[2]: występował jako pianista w kawiarniach i grał na klarnecie w orkiestrze wojskowej, śpiewał we włoskim zespole operowym w Madrycie i uczył w szkole w Salamance[2]. W 1849 roku został krytykiem muzycznym w czasopiśmie La Ilustración[5]. W 1856 roku powrócił do Madrytu, gdzie założył czasopismo La España musical[2] i teatr przeznaczony wyłącznie do wystawiania zarzuel, Teatro de la Zarzuela[1][5][2]. W 1866 roku założył Sociedad de Conciertos, w którym pełnił funkcję dyrygenta orkiestrowego[5]. Od 1868 roku wykładał harmonię i historię muzyki w konserwatorium w Madrycie[5][4].

W pracy naukowej zajmował się historią muzyki hiszpańskiej[2]. Współzałożyciel Sociedad de Bibliófilos Españoles (1869)[1][5]. Swoje zbiory biblioteczne przekazał w darze Hiszpańskiej Bibliotece Narodowej[5].

Twórczość

Jego styl kompozytorski ukształtował się pod wpływem opery włoskiej oraz muzyki iberyjskiej[5]. Zapoczątkował typ tzw. wielkiej zarzueli (zarzuela grande)[5]. Opublikował zbiór kompozycji XV- i XVI-wiecznych z transkrypcją i komentarzem Cancionero musical de los siglos XV y XVI (Madryt 1890)[5][2].

Tworzył głównie zarzuele, których napisał łącznie 78, wśród nich takie jak: Gloria y peluca (1850), Jugar con fuego (1851), Los diamantes de la corona (1854), Pan y toros (1864), El hombre es débil (1871) i El barberillo de Lavapiés (1874)[3][4].

Przypisy

  1. ↑ a b c John Michael Cooper: Historical Dictionary of Romantic Music. Lanham: Scarecrow Press, 2013, s. 47–48. ISBN 978-0-8108-7230-1.
  2. ↑ a b c d e f g The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 47. ISBN 0-674-37299-9.
  3. ↑ a b Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 210. ISBN 0-02-865526-5.
  4. ↑ a b c Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 78. ISBN 978-83-01-13410-5.
  5. ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 188–189. ISBN 83-224-0113-2.

Linki zewnętrzne