Florence Augusta Merriam Bailey

W dzisiejszym świecie Florence Augusta Merriam Bailey zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Niezależnie od tego, czy jest to bohater sceny politycznej, główny temat debat akademickich, czy zjawisko kulturowe, Florence Augusta Merriam Bailey zdołał przyciągnąć uwagę szerokiego spektrum społeczeństwa. Jego wpływ rozciąga się na różne obszary, od gospodarki po codzienne życie ludzi. W tym artykule zbadamy różne aspekty Florence Augusta Merriam Bailey, analizując jego wpływ na różne aspekty współczesnego życia i badając przyczyny jego rosnącego znaczenia.

Florence Augusta Merriam Bailey
Ilustracja
Florence Merriam, 1904, portret z The Condor
Data i miejsce urodzenia

8 sierpnia 1863
Locust Grove, Nowy Jork

Data i miejsce śmierci

22 września 1948
Waszyngton

Zawód, zajęcie

ornitolog, pisarka

Małżeństwo

Vernon Orlando Bailey

Odznaczenia
Brewster Medal
Multimedia w Wikimedia Commons

Florence Augusta Merriam Bailey (ur. 8 sierpnia 1863, zm. 22 września 1948) – amerykańska ornitolożka i pisarka w dziedzinie nauk przyrodniczych. Urodziła się w Locust Grove w Nowym Jorku. Najmłodsza z czwórki rodzeństwa, młodsza siostra Clintona Harta Merriama (również ornitologa). Była jedną z członków założycieli Audobon Society w Dystrykcie Kolumbii. Napisała przewodnik uchodzący za pierwszy nowoczesny przewodnik terenowy do oznaczania ptaków, Birds Through an Opera-Glass, wydany w 1890. Jej intensywna praca terenowa, często prowadzona wraz z mężem Vernonem Orlandem Baileyem, została udokumentowana w kilku książkach, głównie w Handbook of Birds of the Western United States i The Birds of New Mexico.

Życiorys

Dzieciństwo i rodzina

Florence Augusta Merriam Bailey urodziła się 8 sierpnia 1863 w Locust Grove niedaleko Leyden w stanie Nowy Jork[1][2]. Jej ojcem był Clinton Levi Merriam, matką Caroline Hart Merriam[3]. Najmłodsza z czwórki rodzeństwa; pozostałymi dziećmi byli: Clinton Hart (nazywany C. Hart, by nie był mylony z ojcem), Ella Gertrude (zmarła przed narodzinami Florence) i Charles Collins[4]. Dorastała w posiadłości rodzinnej, „Homewood”, na wzgórzu nad domem dziadków w Locust Grove[5]. Zachęcana była, podobnie jak C. Hart (który był niemal 8 lat starszy od niej), do nauki historii naturalnej i astronomii przez rodziców i ciotkę Helen Bagg; dwójka rodzeństwa wykazywała zainteresowanie ornitologią od najmłodszych lat[6]. Ojciec Florence Bailey interesował się nauką i korespondował z Johnem Muirem po tym, jak spotkał go w Parku Narodowym Yosemite w lecie 1871[7].

W okresie dojrzewania Florence Bailey wykazywała słabe zdrowie. Mimo tego uczyła się w szkole prywatnej Mrs. Piatt’s School w Utica celem przygotowania się do studiów[8]. W 1882 zaczęła uczęszczać do Smith College (Northampton) jako specjalny student, otrzymała certyfikat (nie stopień) w 1886[9]. O stopień zaczęła się ubiegać później, otrzymała go w 1921[10][11]. Przez 6 miesięcy (w zimie 1893–1894) uczęszczała również na wykłady na Uniwersytecie Stanforda[11][12][13].

Rodzina Merriam, w tym Florence, często spędzała srogie zimy z daleka od Homewood, w stosunkowo łagodnym klimacie Nowego Jorku[14]. Na letnich wakacjach podczas studiów Florence Bailey zaznajomiła się z Ernestem Thompsonem Setonem, który zachęcał ją do podtrzymania swojego wyboru – badania ptaków w trakcie ich życia[15].

Aktywizm na rzecz ochrony ptaków

W czasach, w których Florence Bailey zaczynała się interesować ptakami, większość badań prowadzona była na zbiorach muzealnych i spreparowanych skórkach; była ona jednak zainteresowana bardziej badaniem żywych ptaków i obserwacją ich zachowań w naturze[16]. Ponadto panowała moda na noszenie ptasich piór na kapeluszach zakładanych przez kobiety. Merriam, zniesmaczona tym zwyczajem, w 1885 napisała swój pierwszy artykuł do gazety, przedstawiający jej argumenty przeciwko temu zwyczajowi[17]. W 1886, we współpracy z mającym podobne poglądy George’em Birdem Grinnellem i znajomą z klasy, Fannie Hardy, Florence Bailey założyła Smith College Audubon Society (SCAS), lokalny oddział powstającego National Audubon Society Grinnella[18]. Do odwiedzenia SCAS zaproszono Johna Burroughsa, który w 1886 uczestniczył w pierwszym z serii spacerów SCAS na łonie natury[19].

Po przeprowadzeniu się do Waszyngtonu, Merriam pomagała organizować Audubon Society of the District of Columbia w 1897, w następnym roku prowadziła również zajęcia dotyczące ptaków dla tej organizacji[20]. W międzyczasie została aktywistką Committee on Bird Protection of the American Ornithologists’ Union[21].

Bailey była oddana pokazywaniu i opowiadaniu ludziom o wartości żywych ptaków i kontynuowała pracę na rzecz ich ochrony. Rezultatem między innymi jej wysiłków był Lacey Act of 1900, zabraniający międzystanowego handlu organizmami nielegalnie odłowionymi, przetransportowanymi lub sprzedanymi. Był to pierwszy krok w kierunku ograniczenia masakry ptaków, szczególnie morskich, jak pelikany i perkozy[22].

Ornitologia regionu i prace terenowe

Strona przedstawiająca ilustrowany klucz do identyfikacji ptaków

Wprowadzony przez Bailey przewodnik terenowy dla obserwatorów ptaków, skupiający się na żywych ptakach obserwowanych w terenie, uznawany jest za pierwszy taki przewodnik wśród nowoczesnych, ilustrowanych przewodników dla obserwatorów ptaków. W wieku 26 lat opublikowała Birds Through an Opera-Glass. Książka zawierała serię notatek publikowanych uprzednio w Audubon Magazine. Opisuje ona 70 gatunków pospolitych[23]. Skierowana głównie do kobiet i osób młodych, uznana była za „ujmującą, prostą i użyteczną”[24].

W 1889 Florence Bailey udała się w pierwszą z wielu podróży przez zachodnie Stany Zjednoczone, jakie odbywała z rodziną celem odwiedzania jej wuja, majora Gustavusa Frencha Merriama, który mieszkał w gospodarstwie „Twin Oaks” w hrabstwie San Diego w Kalifornii[25]. Jednym z celów podróży było polepszenie stanu zdrowia Florence. Prawdopodobnie cierpiała na gruźlicę[24][2], choć formalnie nigdy nie została u niej zdiagnozowana[26]. Kilka lat później odbyła podróż do Utah i Arizony w towarzystwie Harriet Mann Miller (również amerykańskiej przyrodniczki, ornitolog i pisarki). Swe doświadczenia opisała w My Summer in a Mormon Village. W odróżnieniu od jej skupionych na ptakach publikacji, ta przedstawiała opowieść o podróży[27]. Zwieńczeniem jej drugiej wyprawy do Twin Oaks, gdzie z końskiego grzbietu badała ptaki, była książka A-Birding on a Bronco[28] (była to pierwsza książka, jaką zilustrował Louis Agassiz Fuertes[29]). W trakcie powrotu z wyprawy zatrzymała się u brata w Waszyngtonie, gdzie pomagała przy organizacji lokalnych oddziałów Women’s National Science Club[30].

Okładka Birds of Village and field

Merriam opublikowała również drugi przewodnik terenowy, o szerszym zakresie gatunków (ponad 150) w 1898, nosił tytuł Birds of Village and Field i również dedykowany był nowicjuszom[31].

18 grudnia 1899 Merriam poślubiła Vernona Baileya, będącego Chief Field Naturalist w United States Bureau of Biological Survey, znajomego ze studiów C. Harta[32]. Po kilku przeprowadzkach, w 1834 wybudowali dom na 1834 Kalorama Road, N.W., w dzielnicy Adams Morgan w Waszyngtonie[33][34]. W domu Bailey’ów gościli m.in. wynalazca i przyrodnik Clarence Birdseye[35] i botanik Alice Eastwood[36]. Malarz dzikiej przyrody Charles R. Knight zapewnił największą ozdobę biblioteki w domu, malowany portret odpoczywającego tygrysa[37]. Państwo Bailey nawiązali też znajomość z młodą parą przyrodników, Olausem Murie i Margaret „Mardy” Murie, którzy regularnie odwiedzali rezydencję w Waszyngtonie[38].

Następnym dużym, ornitologicznym dziełem Florence Bailey był dodatek do Handbook of Birds of the Eastern United States Franka Chapmana – Handbook of Birds of the Western United States, wydany w 1902. Książka zawierała 600 ilustracji z licznych źródeł, odniesienia do własnych prac terenowych oraz badań nad spreparowanymi okazami, w których Bailey pomógł Robert Ridgway z Smithsonian Institution[39]. Książka ta była często przytaczana w pracach dotyczących ptaków tego regionu przez następnych 50 lat[33]. Zawierała spisane bez technicznej precyzji żywe opisy zachowań ptaków, takich jak gniazdowanie, pożywianie się i wydawanie odgłosów, które w innych pracach nie były wystarczająco podkreślane[40].

Państwo Bailey dużo podróżowali i zachęcali młodzież do zgłębiania wiedzy w zakresie historii naturalnej[7]. Przez następne trzy dekady Florence i Vernon Bailey zbadali większość zachodu USA. W 1907 udali się do południowej Kalifornii[41], Dakoty Północnej (tylko Florence w 1909, 1912, 1916)[42], w 1914 – na wybrzeże Oregonu[43], a w 1917 – do Parku Narodowego Glacier[43]. Rok później, w 1918 ukazała się książka Wild Animals of Glacier National Park[44].

Pierwsze poważne badania terenowe państwa Bailey zaczęły się na Terytorium Nowego Meksyku w 1903; prowadzili je przez trzy kolejne lata[45]. 10 lat później zmarł Wells Cooke; Florence Bailey została poproszona o ukończenie jego pracy dotyczącej ptaków tamtego regionu. Z wykorzystaniem własnych notatek z terenu Bailey napisała swoje magnum opus – The Birds of New Mexico. Na jej publikację trzeba było czekać 12 lat, do 1928[46]. Jej praca została doceniona odznaczeniem Brewster Medal w 1931.

W latach 90. XIX wieku Bailey odwiedziła Terytorium Arizony[47], a następnie – wraz z mężem lub bez niego – kilka razy w latach 20. XX wieku powracała do prac terenowych na obszarze będącym już stanem Arizona[48]. Ostatnią z jej opublikowanych prac była publikacja Among the Birds in the Grand Canyon Country, wydana przez National Park Service w 1939.

We wspomnieniu Paul Oehser życzliwie porównywał wczesne książki Florence Merriam Bailey do tekstów Muira i Burroughsa i opisał ją jako „jedną z najbardziej literackich ornitologów jej czasów, łączących intensywną miłość do ptaków i godną uwagi zdolność obserwacji ze wspaniałym talentem do pisania i dużym szacunkiem do nauki”[49]. Mimo energochłonnych podróży z mężem przez USA, włączając w to piesze wycieczki, Bailey badania przyrodnicze uważała za łagodną, cichą kontemplację. Jak napisała, „pielęgnuj filozoficznego ducha, ciesz się z siedzenia i słuchania głosów mokradeł; pozwól fascynującym, tajemniczym i zdumiewającym głosom otoczyć cię i zachować twój spokój”[50].

Śmierć

Florence Merriam Bailey zmarła z powodu kardiomiopatii w Waszyngtonie, 22 grudnia 1948. Pochowana została w rodzinnym Locust Grove[11].

Wyróżnienia i upamiętnienie

W 1885 Bailey stała się pierwszą kobietą-członkiem zrzeszonym w American Ornithologists' Union (została nominowana przez brata, C. Harta)[51], i pełnoprawnym członkiem w 1929[52], a do tego pierwszą kobietą, która otrzymała przyznawany przez AOU Brewster Medal w 1931 za Birds of New Mexico[53]. W 1933 otrzymała honorowy tytuł LL.D. (doktora praw) na University of New Mexico[54]. Była jedną z członków założycieli Audubon Society of the District of Columbia gdzie często prowadziła zajęcia z podstaw ornitologii. W 1908 Joseph Grinnell nazwał kalifornijski podgatunek sikory górskiej (Parus gambeli baileyae) na jej cześć[55]. W 1992 góra w południowym Oregonie, w Górach Kaskadowych została nazwana na cześć państwa Bailey Mount Bailey przez Oregon Geographic Names Board[56].

Wybrane publikacje

  • Florence A. Merriam, Birds Through an Opera-Glass, Boston, MA: Houghton Mifflin, 1890, DOI: 10.5962/bhl.title.60311 .
  • Florence A. Merriam: My Summer in a Mormon Village. Boston: Houghton Mifflin, 1894.
  • Florence A. Merriam, A-Birding on a Bronco, Boston: Houghton Mifflin, 1896, DOI: 10.5962/bhl.title.12539.
  • Florence A. Merriam, How Birds Affect the Farm and Garden, Nowy Jork: Forest and Stream Publishing, 1896, DOI: 10.5962/bhl.title.36220.
  • Florence A. Merriam, Birds of Village and Field: A Bird Book for Beginners, Boston, MA: Houghton Mifflin, 1898, DOI: 10.5962/bhl.title.30028 .
  • Florence A. Merriam, Handbook of Birds of the Western United States, Including the Great Plains, Great Basin, Pacific Slope, and Lower Rio Grande Valley, Boston: Houghton Mifflin, 1902, DOI: 10.5962/bhl.title.7872. Tablice barwne: Louis Agassiz Fuertes.
  • Vernon Bailey & Florence Merriam Bailey, Wild Animals of Glacier National Park, Waszyngton: Government Printing Office, 1918, DOI: 10.5962/bhl.title.13645.
  • Florence A. Merriam: Birds of New Mexico. Santa Fe: New Mexico Dept. of Game and Fish we współpracy ze State Game Protective Association and the Bureau of Biological Survey, 1928. Część jest autorstwa Cooke’a. Autorem tablic barwnych są Allan Brooks i Louis Agassiz Fuertes.
  • Florence A. Merriam: Among the Birds in the Grand Canyon Country. Waszyngton: Government Printing Office, 1939.

Przypisy

  1. ↑ Smithsonian Institution Archives, Record Unit 7417, Bailey, Florence Merriam, 1863, Florence Merriam Bailey Papers
  2. ↑ a b Welker, Garraty i James 1950 ↓, s. 41-42.
  3. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 5–6.
  4. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 7–11.
  5. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 11–12.
  6. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 3–11.
  7. ↑ a b Oehser 1952 ↓, s. 19.
  8. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 20–21.
  9. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 23,39.
  10. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 155.
  11. ↑ a b c Oehser 1971 ↓, s. 82–83.
  12. ↑ Richard H. Cracroft i Neal E. Lambert: A Believing People. Provo: Brigham Young University Press, 1974, s. 87.
  13. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 60–61.
  14. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 40,53.
  15. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 26.
  16. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 11.
  17. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 31,205.
  18. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 34–35.
  19. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 36–37.
  20. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 81.
  21. ↑ William Dutcher. Report of the Committee on Bird Protection. „The Auk”. 15 (1), s. 81–114, 1898. DOI: 10.2307/4068463. JSTOR: 4068463. 
  22. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 90.
  23. ↑ Barrow 1998 ↓, s. 156–157.
  24. ↑ a b Oehser 1952 ↓, s. 20.
  25. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 46–48.
  26. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 46.
  27. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 55.
  28. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 63–65.
  29. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 77.
  30. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 73.
  31. ↑ Dunlap 2011 ↓, s. 26.
  32. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 87.
  33. ↑ a b Oehser 1952 ↓, s. 22.
  34. ↑ DC Writer's Homes – An Online Guide to Where Authors Lived in the Greater Washington DC Region. . .
  35. ↑ Oehser 1952 ↓, s. 23.
  36. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 116.
  37. ↑ Oehser 1952 ↓, s. 24.
  38. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 143,158,161.
  39. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 103–104.
  40. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 104.
  41. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 119.
  42. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 130, 133.
  43. ↑ a b Kofalk 1989 ↓, s. 138.
  44. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 143.
  45. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 111–112.
  46. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 146.
  47. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 72.
  48. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 149,170.
  49. ↑ Oehser 1952 ↓, s. 21.
  50. ↑ Florence Merriam Bailey. Characteristic Birds of the Dakota Prairies: III. Among the Sloughs and Marshes. „The Condor”. 18, s. 14–21, 1916. DOI: 10.2307/1362890. JSTOR: 1362890. 
  51. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 29.
  52. ↑ T.S. Palmer. The Forty-Seventh Stated Meeting of the American Ornithologists' Union, October 21-24, 1929. „The Auk”. 47 (2), s. 219, 1930. 
  53. ↑ T.S. Palmer. The Forty-Ninth Stated Meeting of the American Ornithologists' Union, October 19-22, 1931. „The Auk”. 49 (1), s. 52, 1932. DOI: 10.2307/4076702. JSTOR: 4076702. 
  54. ↑ Kofalk 1989 ↓, s. 168.
  55. ↑ Oehser 1952 ↓, s. 26.
  56. ↑ Alan Contreras: Florence Merriam Bailey (1863-1948). The Oregon Encyclopaedia . .

Bibliografia