Fibula

W dzisiejszym świecie Fibula stał się tematem o ogromnym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona osób. Od ekspertów w tej dziedzinie po ogół społeczeństwa, Fibula przykuł uwagę wszystkich ze względu na jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty Fibula, od jego wpływu na życie codzienne po wpływ na kulturę i politykę. Mamy nadzieję, że poprzez wszechstronną analizę przedstawimy jasny i pełny obraz Fibula, pozwalając naszym czytelnikom lepiej zrozumieć jego znaczenie i rolę w dzisiejszym świecie.

Fibula

Fibula – ozdobna, metalowa zapinka do spinania szat, funkcją i kształtem zbliżona do współczesnej agrafki, używana w Europie od późnej epoki brązu (około 1500 p.n.e.)[1] aż do średniowiecza i zastępująca guziki. W przeszłości nazwą tą niewłaściwie obejmowano również wszystkie brosze, zapięcia i sprzączki do pasków, zapinki do włosów itp.[2]

Zastosowanie

Spinano nimi szaty, przeważnie na ramionach (szaty greckie, jak chiton, peplos, chlamida, rzymskie płaszcze, takie jak: sagum, lucerna, palia, paludamentum), niekiedy na piersiach lub pod brodą (welon Westalek). Równocześnie z funkcją użytkową spełniały rolę ozdoby. Chętnie wręczano je w podarunku, jak świadczą o tym umieszczane na nich napisy[2].

Podział podstawowy

W Europie wykształciło się wiele odmian fibul różniących się kształtem, konstrukcją i dekoracją. Rozróżnia się ich dwa podstawowe typy:

  • jednoczęściowe – w których kabłąk, sprężyna i szpila stanowią całość wykonaną z jednego kawałka metalu[3]; typ ten przeważał w południowej Europie[1];
  • dwuczęściowe – z oddzielnie wykonanym kabłąkiem i szpilą, przy czym kabłąk o jednym końcu rozszerzonym i zaopatrzonym w otwór umożliwiał połączenie ze sprężyną szpili[3]; ten typ był raczej charakterystyczny dla Europy północnej i środkowej[1].

Konstrukcja i ewolucja form

Fibule wykonywano najczęściej z brązu, z żelaza, niekiedy z metali szlachetnych, czasami wysadzano je drogimi kamieniami lub zdobiono wtapianą emalią[4]. Długość ich wahała się od 2 do 20 cm[2].

Ozdobną częścią fibuli jest kabłąk (a zwłaszcza obydwa jego zakończenia: główka i nóżka)[1], odpowiednio wyginany z drutu lub odlewany (rzadziej wycinany z blachy), płaskorzeźbiony, ryty lub inkrustowany. Niekiedy nakładano na kabłąk ozdobne plakietki, wyginano go lub nadawano mu fantazyjne kształty[2].

Do najstarszych należą włoskie fibule typu peschiera o kształcie zbliżonym do współczesnych agrafek. Wyroby te stopniowo zyskiwały coraz bardziej na ozdobności[1]. W Italii często nadawano im kształt sztyleciku (np. tzw. fibula Praenestina z VI wieku p.n.e. – jeden z najstarszych zabytków języka łacińskiego dzięki wyrytej na niej inskrypcji), inne miały kształt okręciku (a navicella). Niektóre okazy mają formę przedmiotów użytkowych, jak: buty, nożyczki, naczynia; miewają też kształty zwierząt (osobna kategoria tzw. zoomorficznych)[2]. Stosowaną ozdobą fibuli były też zwisające z jej łuku breloczki (ozdobne wisiorki)[3].

W epoce brązu najczęściej stosowano wszelkiego rodzaju ornamenty spiralne (np. fibule okularowe, z dwiema tarczkami spiralnymi na zakończeniach). W okresie halsztackim kabłąki przybierały często formę łuku, harfy, węża, gąsienicy, łodzi itp. W VI wieku p.n.e. pojawiła się fibula typu Certosa o prostym, funkcjonalnym kształcie[1].

Fibule wczesnolateńskie (z fazy LT A – B1), bogato zdobione, były głównie odlewane w technice wosku traconego. Często miały one silnie wygiętą nóżkę zakończoną maską lub głową zwierzęcą, nierzadko z kabłąkiem przechodzącym z jednej formy w drugą (Maskenfibeln). Celtyckie fibule typu Duchcov (Dux) o bogatej geometrycznej dekoracji kabłąka i gałce na nóżce, stanowią punkt wyjścia do konstrukcji środkowolateńskiej (La Téne II), w której kabłąk jest połączony z nóżką. Równolegle stosowano fibule typu Münsingen o nóżce zakończonej tarczką dekorowaną koralem lub pastą szklaną. Mniej ozdobne i funkcjonalniejsze były żelazne fibule środkowego i późnego okresu lateńskiego, nierzadko osiągające znaczne rozmiary. Kolejny interesujący typ z kręgu celtyckiego przedstawiają kobiece fibule panońskie o rozbudowanej pochewce zdobionej dekoracją ażurową. Osiągając często wielkość około 20 cm, były one prawdopodobnie wyznacznikiem pozycji społecznej. Bogactwem form i technik dekoracyjnych (np. filigran, granulacja) wyróżniały się fibule etruskie[2][1].

Zapinki były niezwykle rozpowszechnione w okresie rzymskim, w którym dodatkowo weszły w użycie dwuczęściowe fibule zawiaskowe. Spośród wielu występujących wówczas typów wyróżniały się emaliowane fibule tarczowe (okrągłe i romboidalne) i zwierzęce, przypominające późniejsze brosze (III-V wiek n.e.)[1].

W Europie północnej i środkowej do najozdobniejszych należały fibule germańskie – z dużą, prostokątną główką, krótkim kabłączkiem i wydłużoną dolną płytką (nóżką); częste były też fibule tarczowe i zwierzęce (np. w popularnej formie orła)[1].

W okresie wędrówki ludów pojawiły się fibule palczaste, z kilkoma wypukłymi guzami (wypustkami) na półokrągłej główce, często zdobione filigranem, granulacją, emalią, barwnymi kamieniami i szkłem[1].

W IV wieku n.e. tradycyjne fibule zaczęły być wypierane przez okrągłe brosze, chociaż występowały jeszcze w okresie średniowiecza[3].

Znaczenie w archeologii

Fibule są obiektem nader często znajdowanym na stanowiskach archeologicznych (przede wszystkim w pochówkach). Ze względu na ich zmieniający się w czasie kształt i konstrukcję służą dziś do stosunkowo dokładnego datowania znalezisk innego rodzaju[5]. Do autorów tworzących podstawy tej wiedzy należą m.in. Oscar Almgren i Józef Kostrzewski (typologia fibul dla okresu wpływów rzymskich oraz wędrówek ludów).

Galeria

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia sztuki starożytnej. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1974.
  2. ↑ a b c d e f Mała encyklopedia kultury antycznej A–Z (red. Zdzisław Piszczek). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1988, ISBN 83-01-03529-3.
  3. ↑ a b c d Jendryczko Małgorzata, Sztuka świata, T. 17, Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, ISBN 978-83-213-4726-4.
  4. ↑ Kubalska-Sulkiewicz Krystyna, Bielska-Łach Monika, Manteuffel-Szarota Anna, Słownik terminologiczny sztuk pięknych, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007
  5. ↑ Nowa encyklopedia PWN, T. 2, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, ISBN 83-01-11097-X.

Bibliografia

Linki zewnętrzne