Ferdynand Pawłowski
W dzisiejszym świecie Ferdynand Pawłowski stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na gospodarkę, politykę, technologię czy kulturę, Ferdynand Pawłowski stał się kluczowym punktem w dyskusji i analizie różnych aspektów współczesnego życia. Od samego początku Ferdynand Pawłowski wzbudzał ciekawość i debatę, generując sprzeczne opinie i zachęcając do poszukiwania rozwiązań i innowacji. Na przestrzeni historii Ferdynand Pawłowski był bohaterem niezliczonych znaczących wydarzeń, wyznaczając początek i koniec w sposobie, w jaki różne tematy są opracowywane i poruszane. W tym artykule zbadamy różne wymiary i aspekty Ferdynand Pawłowski, analizując jego znaczenie i implikacje we współczesnym świecie.
| |
 kapitan lekarz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 grudnia 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 sierpnia 1987 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 pułk piechoty LP |
| Stanowiska |
dowódca patrolu sanitarnego |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
lekarz |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Ferdynand Pawłowski (ur. 21 grudnia 1894 w Żbikowicach, zm. 23 sierpnia 1987 w Krakowie) – żołnierz Legionów Polskich i kapitan lekarz Wojska Polskiego. Uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Marcina i Reginy z d. Głąbek[1]. Absolwent gimnazjum w Nowym Sączu i student medycyny Uniwersytetu Jagiellońskiego. Członek różnych organizacji niepodległościowych. Od 1 sierpnia 1914 ochotnik w Legionach Polskich, w składzie patrolu sanitarnego 1 batalionu, 1 i 3 kompanii 1 pułku piechoty Legionów Polskich. 1 listopada 1916 został mianowany chorążym sanitarnym[2].
„W ratowaniu rannych na polu walki wyróżniał się na całym szlaku I B. Leg. Pol. Pod Kostiuchnówką został ranny w lewe ramię, pozostawał jednak w szeregach”[1]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej początkowo w składzie 1 pułku strzelców podhalańskich, a następnie 3 pułku strzelców podhalańskich[1].
Zwolniony z wojska 20 grudnia 1920, dokończył następnie przerwane wcześniej studia medyczne. Od 1923 pracował w Krakowie, następnie w Czarnym Dunajcu, gdzie pełnił też funkcję wójta. Od 1936 lekarz w Krynicy[1]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 8. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych sanitarnych, podlekarzy. Był wówczas przydzielony w rezerwie do 5 Batalionu Sanitarnego w Krakowie[3]. Po ukończeniu studiów został przesunięty, w tym samym stopniu i starszeństwie, do grupy lekarzy[4].
Podczas okupacji niemieckiej działał w ZWZ i Armii Krajowej w Krakowie. Po zakończeniu wojny pracował nadal jako lekarz w Krakowie gdzie zmarł w 1987. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim[1].
Życie prywatne
Żonaty od 1942 z Janiną z d. Bartynowska. Mieli dwoje dzieci: Jana (ur. 1944) i Krystynę (ur. 1945)[1]
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1599 – 17 maja 1921[1][5][6]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[1]
- Krzyż Niepodległości[1]
- Krzyż Walecznych[1]
- Złoty Krzyż Zasługi[1]
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k Polak (red.) 1993 ↓, s. 161.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 57.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1154, 1237.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1045.
- ↑ Dąbrowski 1929 ↓, s. 30.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 997.
Bibliografia
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. .
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Otto Dąbrowski: Zarys historii wojennej 3-go Pułku Strzelców Podhalańskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.