Eulogiusz (Horbowiec)

W dzisiejszym świecie Eulogiusz (Horbowiec) zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Czy to ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, wpływ na kulturę, czy też znaczenie w sferze gospodarczej, Eulogiusz (Horbowiec) zdołał przyciągnąć uwagę i zainteresowanie zarówno ekspertów, jak i fanów. W tym artykule kompleksowo przeanalizujemy wszystkie aspekty powiązane z Eulogiusz (Horbowiec), badając jego pochodzenie, ewolucję i konsekwencje. Ponadto szczegółowo przeanalizujemy jego rolę w obecnym kontekście, a także możliwe prognozy na przyszłość, jakie mogą wyniknąć z jego obecności na scenie globalnej. Podobnie zajmiemy się różnymi perspektywami i opiniami na temat Eulogiusz (Horbowiec), aby zapewnić naszym czytelnikom pełny i szczegółowy przegląd tego tematu, który jest dziś tak istotny.

Eulogiusz
Eugeniusz Horbowiec
Archimandryta
Kraj działania

Polska

Data urodzenia

1918

Data śmierci

26 lipca 1984

Przełożony monasteru św. Onufrego w Jabłecznej
Okres sprawowania

1955–1970

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Diecezja warszawsko-bielska

Śluby zakonne

do 1938

Prezbiterat

do 1938

Grób archimandryty Eulogiusza na cmentarzu mnichów przy monasterze św. Onufrego w Jabłecznej

Eulogiusz, imię świeckie Eugeniusz Horbowiec (ur. 11 kwietnia 1918 w Muromie[1][2], zm. 26 lipca 1984) – polski duchowny prawosławny, przełożony monasteru św. Onufrego w Jabłecznej w latach 1955–1970.

Życiorys

W 1933 wstąpił jako posłusznik do monasteru św. Onufrego w Jabłecznej. W 1937 złożył śluby mnisze w riasofor, ukończył także szkołę psalmistów przy klasztorze[1]. W 1938 wymieniony jako posłusznik w monasterze w Jabłecznej[3]. W tym samym roku musiał przyjąć święcenia kapłańskie i złożyć wieczyste śluby mnisze. Odnotowano bowiem, iż 13 lipca tego samego roku w Holeszowie został pobity przez grupę strażaków rozbierających (w ramach akcji rewindykacyjnej) miejscową cerkiew św. Michała Archanioła, w której miał udzielać ślubu[4]. Według innego źródła na hierodiakona został wyświęcony dopiero 25 czerwca 1942. W tym samym roku został hieromnichem[1].

W okresie II wojny światowej służył w parafiach w Hrubieszowie[5] oraz w Międzylesiu, gdzie z braku wolno stojącej cerkwi obsługiwał pomieszczenie modlitewne w miejscowej szkole[6]. W latach powojennych, do Akcji „Wisła”, był proboszczem w Zabłociu[7]. W 1946 otrzymał godność igumena. Do 1947 był także proboszczem monasterskiej parafii w Jabłecznej, służył także w cerkwiach w Sławatyczach i w Holeszowie[1].

Od 1948 do 1954 był proboszczem parafii w Topilcu[2]. W 1950 był także wikariuszem w parafii w Jałówce[1].

W 1955 otrzymał godność archimandryty[8]. Od 1955 do 1970 był przełożonym monasteru św. Onufrego w Jabłecznej[9]. Kierował kilkuosobową wspólnotą (3 mnichów i dwóch posłuszników w 1962), kilkakrotnie skarżył się metropolicie warszawskiemu i całej Polski na problemy z dyscypliną w klasztorze (alkoholizm). Mimo wszystkich problemów monaster w Jabłecznej pozostawał jednym z najważniejszych sanktuariów Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego[8].

Z jego inicjatywy w 1965 ponownie rozpoczęto – po kilkunastoletniej przerwie po wysiedleniach miejscowych prawosławnych Ukraińców – regularne odprawianie nabożeństw w cerkwi Opieki Matki Bożej w Sławatyczach[10]. W 1956 i ponownie w 1970 był jednym z kapelanów żeńskiego monasteru na Grabarce[1].

W 1970 przekazał kierowanie monasterem archimandrycie Sawie[11]. W roku następnym został skierowany do parafii hrubieszowskiej i był jej proboszczem przez cztery lata. Następnie przeszedł do służby duszpasterskiej w diecezji wrocławsko-szczecińskiej i między lutym a wrześniem 1975 tymczasowo służył w Torzymiu, po czym wrócił do monasteru w Jabłecznej[2]. Tam spędził ostatnie lata życia i został pochowany na cmentarzu mnichów[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Grzegorz Sosna, Antonina Troc-Sosna, Hierarchia i kler kościoła prawosławnego w granicach II Rzeczypospolitej i Polski powojennej w XIX-XXI wieku, Ryboły 2012, s.299
  2. ↑ a b c S. Dudra, Cerkiew w diasporze. Z dziejów prawosławnej diecezji wrocławsko-szczecińskiej, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 2009, s.275.
  3. ↑ Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 350. ISBN 978-83-7431-127-4.
  4. ↑ ks. S. Kochan, Burzenie cerkwi prawosławnej w Holeszowie w 1938 roku na tle dziejów świątyni w okresie międzywojennym red. G. Kuprianowicz, Akcja burzenia cerkwi prawosławnych na Chełmszczyźnie i południowym Podlasiu w 1938 - uwarunkowania, przebieg, konsekwencje, Chełm 2009, s.331-338.
  5. ↑ Parafia Prawosławna pod wezwaniem Zaśnięcia Najświętszej Marii Panny w Hrubieszowie.. . .
  6. ↑ Świętej Anny w Międzylesiu
  7. ↑ G. J. Pelica, Z dziejów parafii św. Mikołaja z Zabłociu. „Wiadomości Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego”. 6 (259), czerwiec 2011. Warszawa. ISSN 0239-4499.
  8. ↑ a b ks. S. Żeleźniakowicz: Istorija Jabłoczinskogo Swiato-Onufrijewskogo Monastyria. T. III. Warszawa: Warszawska Metropolia Prawosławna, 2006, s. 296, 312-313 i 325. ISBN 978-83-60311-03-5.
  9. ↑ ks. S. Żeleźniakowicz: Istorija Jabłoczinskogo Swiato-Onufrijewskogo Monastyria. T. III. Warszawa: Warszawska Metropolia Prawosławna, 2006, ISBN 978-83-60311-03-5.
  10. ↑ N. Klimuk. Sławatycki cud. „Przegląd Prawosławny”. 10 (328), październik 2012. Białystok. ISSN 1230-1078
  11. ↑ ks. A. Kuryłowicz, Prawosławne ośrodki zakonne na ziemiach polskich w okresie powojennym red. A. Mironowicz, U. Pawluczuk, P. Chomik, Życie monastyczne w Rzeczypospolitej, Zakład Historii Kultur Pogranicza Instytutu Socjologii Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2001, ISBN 83-902928-8-2, s.252–253.
Namiestnicy monasteru św. Onufrego w Jabłecznej