Eugeniusz Mayer

W tym artykule przeanalizujemy znaczenie Eugeniusz Mayer w obecnym kontekście, badając jego implikacje w różnych obszarach. Eugeniusz Mayer jest obiektem zainteresowania i badań od długiego czasu, a jego wpływ nadal stanowi powód do debaty i refleksji. Na przestrzeni historii Eugeniusz Mayer odgrywał fundamentalną rolę w różnych obszarach, od polityki po kulturę, technologię i ogólnie społeczeństwo. W tym sensie kluczowe jest zrozumienie znaczenia Eugeniusz Mayer w dzisiejszym świecie, a także jego potencjału w kształtowaniu przyszłości. Poprzez dogłębną i multidyscyplinarną analizę, artykuł ten ma na celu rzucić światło na dzisiejsze znaczenie Eugeniusz Mayer, oferując krytyczne i refleksyjne spojrzenie na jego wpływ i możliwe długoterminowe implikacje.

Zobacz też: inne znaczenia.
Eugeniusz Romuald Mayer
kapitan intendent kapitan intendent
Data i miejsce urodzenia

23 lipca 1891
Jawcze

Data i miejsce śmierci

30 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Dowództwo Okręgu Korpusu Nr III
3 Pułk Strzelców Konnych
33 Dywizjon Artylerii Lekkiej

Stanowiska

oficer żywnościowy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939

Eugeniusz Romuald Mayer (ur. 23 lipca 1891 w Jawczach, zm. 30 kwietnia[1] 1940 w Katyniu) – kapitan intendent Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej[2].

Życiorys

Urodził się we wsi Jawcze, w ówczesnym powiecie rohatyńskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Hilarego i Marii z Karczewskich[3]. W 1914 był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich[3]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Legionów Polskich.

W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. 12 marca 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika gospodarczego, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[4]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w 3 pułku szwoleżerów, a jego oddziałem macierzystym był Wojskowy Okręgowy Zakład Gospodarczy w Warszawie Powązkach[5]. W 1923 jako oficer nadetatowy Okręgowego Zakładu Gospodarczego nr I w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 14 lokatą w korpusie oficerów administracji, dział gospodarczy służył w Szefostwie Intendentury DOK Nr III w Grodnie[6]. W 1924 w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 14 lokatą służył w 3 pułku strzelców konnych[7]. W 1928 służył w Korpusie Ochrony Pogranicza[8]. W 1932 był w dyspozycji szefa Departamentu Intendentury MSWojsk.[9] W grudniu tego roku ogłoszono jego przeniesienie z Dowództwa Obszaru Warownego „Wilno” do 3 dywizjonu artylerii pieszej (od 1 czerwca 1933 – 33 dywizjon artylerii lekkiej) na stanowisko oficera żywnościowego[10]. Z dniem 15 sierpnia 1933 roku został przeniesiony do korpusu oficerów intendentów[11]. W lipcu 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska w 33 dal i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III[12]. W 1939 prawdopodobnie oficer rezerwy[1].

Podczas kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez Sowietów. Początkowo przetrzymywany w obozie w Putywlu. W listopadzie 1939 przeniesiony do obozu kozielskiego. Między 3 a 5 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[1] – lista wywózkowa bez numeru poz. 33[13], z 1 kwietnia 1940[1]. Został zamordowany między 4 a 7 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[1]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, wpis w dzienniku ekshumacji bez daty, nr 61. Figuruje liście AM-168-61 i Komisji Technicznej PCK: GARF-3-061. Przy szczątkach Mayera znaleziono pozwolenie na broń, karty wizytowe[14][15]. Znajduje się na liście ofiar (pod nrem 061) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 95, Nowym Kurierze Warszawskim nr 97 z 1943. Mayer jest wymieniony na odręcznej liście oficerów – jeńców obozu putywlskiego znalezionej przy szczątkach ppor. rez. Stefana Lecha, z adnotacją Szczuczyn Nowogrodzki Piłsudskiego 104.

Był żonaty, miał syna[3].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007[17] w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 481.
  2. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 167.
  3. ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 388.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 26 marca 1921 roku, s. 531.
  5. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 491, 764.
  6. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1923, s. 86, 1278, 1320.
  7. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk, 1924, s. 1190, 1201.
  8. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk, 1928, s. 154.
  9. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1932, s. 361,445.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 429.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 15 września 1933 roku, s. 177.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 93.
  13. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 611.
  14. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 168.
  15. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie (pol.).
  16. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  17. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. , web.archive.org, s. 47 (pol.).
  18. ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124.
  19. ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości. .

Bibliografia