Eufonia

W dzisiejszym świecie Eufonia stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu dużej części populacji. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy wpływ w różnych obszarach, Eufonia przyciągnął uwagę zarówno ekspertów, naukowców, jak i fanów. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty związane z Eufonia, od jego pochodzenia i ewolucji po dzisiejszy wpływ. Przeanalizujemy także opinie ekspertów i aktualne trendy wokół Eufonia, aby zapewnić kompleksowe spojrzenie na tak istotny w obecnym kontekście temat.

Eufonia (stgr. εὐφωνία euphonia „piękne brzmienie”) – nazwa zbiorcza dla wszystkich typów organizacji naddanej tekstu w jego warstwie brzmieniowej, które w jakimś okresie uważane są za estetycznie dodatnie. Eufonia to przyjemny brzmieniowo ton wypowiedzi, harmonijny dobór dźwięków[1]. Można osiągnąć ten efekt np. poprzez eliminowanie z wiersza głosek syczących lub szumiących, opieranie się na głoskach sonornych i samogłoskach, a także o unikanie hiatusu. Przeciwieństwem eufonii jest kakofonia.

Eufonią nazywa się też dział poetyki obejmujący wiedzę o harmonijnym doborze dźwięków mowy.

Celem eufonii jest sprawienie, by utwór pięknie brzmiał przez m.in.:

  • celowe powtarzanie tych samych głosek w bliskim sąsiedztwie (konsonanse – gdy powtarzane są spółgłoski i asonanse – gdy samogłoski), np. w wierszu „Epitafium Rzymowi” Mikołaja Sępa Szarzyńskiego: „Ty, co Rzym wpośród Rzyma chcąc baczyć pielgrzymie,/ a wżdy baczyć nie możesz w samym Rzyma Rzymie,/ patrzaj na okrąg murów i w rum obrócone (...)”
  • aliterację, czyli powtarzanie się tych samych głosek lub zespołów głoskowych na początku kolejnych wyrazów tworzących wers, np. „Wierzbowa wodo, wonna wikliną” (J. Iwaszkiewicz, „Ikwa i ja”)
  • eliminowanie trudnych do wymówienia połączeń fonetycznych poprzez rozbijanie ich za pomocą innych głosek (zestarzeć się, we wnętrzu)

W języku czeskim używa się obok terminu eufonie[2] rodzimego słowa libozvučnost[3].

Przypisy

  1. ↑ Wiktor Jarosław Darasz, Mały przewodnik po wierszu polskim, Kraków 2003, s. 192–194.
  2. ↑ Josef Brukner, Jiří Filip: Poetický slovník (Eufonie). Praha: Mladá fronta, 1997, s. 123–126. ISBN 80-204-0650-6.
  3. ↑ Jacek Baluch, Piotr Gierowski: Czesko-polski słownik terminów literackich. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 215. ISBN 978-83-233-4066-9.