Estadio Verapaz

W tym artykule omówiony zostanie temat Estadio Verapaz z różnych perspektyw i podejść, w celu zapewnienia holistycznej i pełnej wizji tego tematu. Zostaną przeanalizowane różne aspekty związane z Estadio Verapaz, dostarczając szczegółowych i aktualnych informacji, które pozwolą czytelnikowi w pełni zrozumieć jego znaczenie i znaczenie w bieżącym kontekście. Podobnie zbadane zostaną różne badania, badania i opinie ekspertów na temat Estadio Verapaz, aby zaoferować wszechstronną i wzbogacającą wizję, która przyczyni się do wiedzy i zrozumienia tego tematu. W całym artykule zostaną omówione konkretne aspekty Estadio Verapaz, podkreślając jego wpływ w różnych obszarach i wpływ na obecne społeczeństwo.

Estadio Verapaz
Ilustracja
Estadio José Ángel Rossi Ponce
Przydomek: Ecológico de América
Państwo

 Gwatemala

Adres

Cobán

Architekt

Everardo Granados, Darío Heriberto Paz

Klub

Cobán Imperial

Inauguracja

1 sierpnia 1936

Pojemność stadionu

7 500

Nawierzchnia boiska

trawiasta

Położenie na mapie Gwatemali
Mapa konturowa Gwatemali, w centrum znajduje się punkt z opisem „Estadio Verapaz”
Ziemia15°28′34″N 90°22′37″W/15,476111 -90,376944

Estadio Verapaz (oficjalna nazwa: Estadio José Ángel Rossi) – stadion piłkarski w gwatemalskim mieście Cobán, stolicy departamentu Alta Verapaz. Obiekt może pomieścić 7 500 widzów (a wraz z przerobionymi na trybuny okolicznymi wzniesieniami nawet kilkanaście tysięcy), a swoje mecze rozgrywa na nim drużyna Cobán Imperial.

Historia

Pomysł wzniesienia pierwszego stadionu miejskiego w Cobán pojawił się niedługo po 1930 roku, ze względu na rosnącą popularność piłki nożnej wśród mieszkańców (już w latach 20. futbol był najpopularniejszym sportem w Cobán, a zainteresowanie tą dyscypliną wzrosło dodatkowo po pierwszych mistrzostwach świata w Urugwaju)[1]. Projekt stadionu stworzył pułkownik Everardo Granados, a poprawki naniósł nań dyrektor ds. robót publicznych Darío Heriberto Paz[1]. Obiekt powstał na części gospodarstwa rolnego Chimax, należącego do firmy Sapper y Cia. Ltda[1]. W budowie licznie pomagali mieszkańcy miasta: urzędnicy, studenci, członkowie lokalnych zespołów sportowych, rzemieślnicy, a nawet całe rodziny[1]. Aby prace mogły zostać ukończone na czas, kierownik polityczny miasta Cobán, generał Miguel Castro Monzón, umyślnie nie stosował się do poleceń dyktatora Jorge Ubico[1]. Koszt budowy wyniósł niecałe 3 000 000 quetzali[2].

Inauguracja obiektu odbyła się podczas I Jarmarku Departamentalnego w Cobán, w dniu 1 sierpnia 1936[1]. Miała wówczas miejsce uroczysta parada z udziałem karet, a także odbył się mecz piłkarski pomiędzy ówczesnym mistrzem Gwatemali, Tipografía Nacional, a powołanym ad hoc zespołem El Imperial, złożonym z graczy kilku drużyn z Cobán[1]. W późniejszych latach El Imperial zmienił nazwę na Cobán Imperial[1].

Konstrukcja

Główna trybuna została oryginalnie wzniesiona z drewna, lecz zburzono ją w latach 1953–1956, podobnie jak towarzyszącą jej dla lepszej akustyki muszlę koncertową[1]. W jej miejsce wzniesiono trybunę zwaną „Monja Blanca” („Biała Zakonnica”, jest to potoczna nazwa orchidei Lycaste skinneri, uznawanej za narodowy kwiat Gwatemali i uprawianej w okolicach Cobán)[3]. Nowa trybuna charakteryzuje się nietypowymi rozwiązaniami architektonicznymi, a w jej wnętrzu można podziwiać rzeźby autorstwa Ramiro Duarte Figueroi i Rodolfo Galeottiego Torresa[1].

Obiekt dysponuje sztucznym oświetleniem (cztery maszty oświetleniowe z łącznie 30 lampami o mocy 1,5 kilowatów[2]), a nieopodal boiska piłkarskiego znajdują się również boisko do koszykówki oraz tor lekkoatletyczny, pierwotnie zaprojektowany pod kątem wyścigów konnych[1]. W okolicy stadionu jest usytuowana trasa do biegów przełajowych[1]. Choć na obiekcie odbywają się głównie mecze piłkarskie, to jest on również miejscem lokalnych wydarzeń politycznych, społecznych czy kulturalnych[3]. Cyklicznie gości między innymi bieg półmaratoński Medio Maratón Internacional de Cobán[4].

Jest największym stadionem w północnej Gwatemali i jednym z większych w całym kraju[3]. Nazywany jest „dumą miasta Cobán”[4]. Nosi imię José Ángela Rossiego, nazywanego „Abuelito” („Dziadziuś”), entuzjasty sportu, który przez wiele lat trenował lokalną młodzież[1].

Otoczenie

Szeroką sławę stadion zdobył za sprawą nietypowego położenia. Jest otoczony przez gęsty las sosnowy oraz wysokie wzniesienia[5]. Z tego względu jest często nazywany „ekologicznym stadionem Ameryki” (hiszp. „El Ecológico de América”)[5]. Portal Sporthiva określił go jako „zieloną świątynię Ameryki Centralnej”[3]. Jedno ze wzgórz zostało zaadaptowane na trybunę, z której mecz może oglądać nawet do 2000 widzów[2][4]. Verapaz kilkakrotnie był opisywany przez międzynarodowe media jako jeden z najbardziej niesamowitych lub najbardziej osobliwych stadionów na kontynencie lub na świecie[3][4][5].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Jorge Mario Peláez Quiroga: Historia del Estadio Verapaz – José Ángel Rossi. guiagt.com, 20 lipca 2020. . (hiszp.).
  2. ↑ a b c El ecológico estadio Verapaz de Guatemala ¡una belleza!. Diez . diez.hn, 10 lutego 2016. . (hiszp.).
  3. ↑ a b c d e Verapaz, el estadio ecológico de Centroamérica. Sporthiva . sporthiva.com, 19 lipca 2017. . (hiszp.).
  4. ↑ a b c d Juan Diego: Guatemala tiene uno de los estadios más peculiares de Latinoamérica, según Bitbol. guatemala.com, 18 stycznia 2020. . (hiszp.).
  5. ↑ a b c Juan Diego: Fuera de Juego reconoce al estadio Verapaz como uno de los más increíbles del mundo. guatemala.com, 23 kwietnia 2020. . (hiszp.).

Linki zewnętrzne