Enrico Corradini

Dziś chcemy skierować naszą uwagę na Enrico Corradini, temat, który w ostatnim czasie wzbudził zainteresowanie i ciekawość wielu osób. Dzięki szerokiemu zakresowi i znaczeniu w różnych dziedzinach Enrico Corradini wywołał wielką debatę i wzbudził niezliczone sprzeczne opinie. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na życie codzienne, Enrico Corradini okazał się tematem o ogromnej wadze i znaczeniu. W tym artykule postaramy się zagłębić w złożoność i różnorodność, jaką obejmuje Enrico Corradini, badając jego różne aspekty i zapewniając pełniejszy obraz tego, dlaczego Enrico Corradini zasługuje na uwagę i analizę, które przedstawimy poniżej.

Wikipedia:Weryfikowalność
Ten artykuł od 2022-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Enrico Corradini
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 lipca 1865
okolice Montelupo Fiorentino

Data i miejsce śmierci

10 grudnia 1931
Rzym

Senator Włoch (dożywotni)
Okres

od 1922
do 1931

Multimedia w Wikimedia Commons

Enrico Corradini (ur. 20 lipca 1865 w Montelupo Fiorentino, zm. 10 grudnia 1931 w Rzymie) – włoski polityk, pisarz i filozof nacjonalistyczny.

Życie

Urodził się w rodzinie drobnych posiadaczy ziemskich. Ukończył filologię we Florencji w 1888. Pracował kilka lat jako nauczyciel liceum. Pisał sztuki teatralne (niepublikowane) oraz powieści. Na początku XX wieku zainteresował się polityką i nacjonalizmem. Założył i redagował pismo „Regno” (1903-1906)[1].

Założyciel Stowarzyszenia Nacjonalistów Włoskich (1910)[2][3][4], od 1923 dożywotni senator[4] z nominacji Mussoliniego, następnie minister stanu[4] w rządzie duce (1928)[4][1].

W latach 20. nawiązał kontakty z polskim ruchem narodowym Romana Dmowskiego.

Zmarł w 1931 roku i został pochowany we florenckiej bazylice Świętego Krzyża, stanowiącej narodowy panteon Włochów, obok Dantego Alighieri, Michała Anioła, Niccolò Machiavellego, Galileusza, Rossiniego i innych historycznych postaci.

Poglądy

Głosił metafizyczną łączność współczesnego państwa włoskiego i starożytnego Rzymu, zdecydowany przeciwnik indywidualizmu, demokracji, liberalizmu i socjalizmu, krytyk ustroju parlamentarnego. Popierał politykę kolonialną i zbrojenia - wierzył w znaczenie wojny jako czynnika rozwoju narodu, głosił ideę "społeczeństwa wojującego"; warunkiem rozwoju przyszłych Włoch miała być likwidacja systemu demokratycznego, wzmocnienie roli monarchy i Kościoła, jako czynników spajających społeczeństwo[5].

Przypisy

  1. ↑ a b M. Waldenberg, Corradini Enrico, Słownik historii doktryn politycznych, red. M. Jaskólski, t. 1, Warszawa 1997, s. 418.
  2. ↑ J.Sondel-Cedarmas, Nacjonalizm włoski. Geneza i ewolucja doktryny politycznej (1896-1923), Kraków 2013, s. 171.
  3. ↑ Italy - World War I and fascism, Encyclopædia Britannica (ang.).
  4. ↑ a b c d Corradini, Enrico. Dizionario Biografico. . (wł.).
  5. ↑ J.Sondel-Cedarmas, Nacjonalizm włoski. Geneza i ewolucja doktryny politycznej (1896-1923), Kraków: Księgarnia Akademicka, 2013, ISBN 978-83-7638-300-2.