Emil Nikolaus von Rezniček

Dziś Emil Nikolaus von Rezniček jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona odbiorców. Wraz z postępem technologii i globalizacją Emil Nikolaus von Rezniček przejął wiodącą rolę w dzisiejszym społeczeństwie, generując wiele debat, dyskusji i zmian w różnych obszarach. Od środowiska akademickiego i nauki po biznes i politykę, Emil Nikolaus von Rezniček przykuł uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów. W tym artykule zbadamy różne aspekty i wymiary Emil Nikolaus von Rezniček, analizując jego wpływ i znaczenie w bieżącym kontekście. Bez wątpienia Emil Nikolaus von Rezniček to temat, który zasługuje na dogłębne zgłębienie i omówienie.

Emil Nikolaus von Rezniček
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 maja 1860
Wiedeń

Pochodzenie

austriackie

Data i miejsce śmierci

2 sierpnia 1945
Berlin

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor

Multimedia w Wikimedia Commons

Emil Nikolaus von Rezniček (ur. 4 maja 1860 w Wiedniu, zm. 2 sierpnia 1945 w Berlinie[1][2]) – austriacki kompozytor.

Życiorys

Ukończył studia prawnicze w Grazu[2]. W latach 1881–1884 studiował w konserwatorium w Lipsku u Carla Reineckego i Salomona Jadassohna[1]. Po ukończeniu studiów pracował jako dyrygent teatralny w Grazu, Zurychu, Szczecinie, Berlinie, Jenie, Bochum i Moguncji[1]. Od 1887 roku przebywał w Pradze, początkowo jako dyrygent Deutsches Theater, a w latach 1888–1894 kapelmistrz wojskowy[1]. Pełnił posadę kapelmistrza dworskiego w Weimarze (1896) i w Mannheimie (1896–1899)[1][2]. W 1902 roku wyjechał do Berlina, gdzie zorganizował Orchester-kammerkonzerte, a od 1906 roku uczył w Klindworth-Scharwenka-Konservatorium[1][2]. W 1905 roku został zatrudniony jako dyrygent Filharmonii Warszawskiej, a od 1907 do 1909 roku był również dyrygentem opery warszawskiej[1]. Od 1909 do 1911 roku był dyrygentem Komische Oper w Berlinie[1][2]. Od 1920 do 1926 roku wykładał kompozycję i instrumentację w berlińskiej Hochschule für Musik[1][2].

Był reprezentantem neoromantyzmu w muzyce[1]. Spośród jego kompozycji szczególną popularność zdobyła sobie uwertura do opery Donna Diana[1][2].

Ważniejsze kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • 4 symfonie (I d-moll „Tragische” 1902, II B-dur „Ironische” 1904, III D-dur „im alten Stil” 1914, IV f-moll 1919)
  • Tanzsymphonie (1924)
  • suity symfoniczne (e-moll 1883, D-dur 1896, Traumspiel Suite 1915)
  • Suite im alten Stil „Karneval” (1931)
  • 2 serenady (I G-dur 1905, II G-dur 1920)
  • Lustspiel-Ouvertüre (1895)
  • 2 uwertury Raskolnikoff (I 1925, II 1929)
  • Golpirol Ouvertüre (1930)
  • Frühlings-Ouvertüre (1934)
  • Orchesterfuge c-moll (1906)
  • Introduktion und Valse Caprice na skrzypce i orkiestrę (1906)
  • Konzertstück E-dur na skrzypce i orkiestrę (1918)
  • Koncert skrzypcowy e-moll (1925)

Utwory kameralne

  • kwartety smyczkowe (c-moll 1882, cis-moll 1906, d-moll 1922, B-dur 1932)
  • Für unsere Kleinen na trio fortepianowe (1921)

Pieśni na głos i fortepian

  • 3 Lieder (1883)
  • 3 mélodies (1897)
  • 3 Gesänge eines Vagabunden (1904)
  • 3 Gedichte (1904)
  • 3 deutsche Volkslieder aus „Des Knaben Wunderhorn” (1904, orkiestracja 1904)
  • 3 Lieder (1905)
  • 4 Bet- und Bussgesänge na alt lub bas i fortepian lub orkiestrę (1913)
  • Schelmische Abwehr (1915)
  • 3 Lieder (1921)
  • Madonna am Rhein (1925)
  • 7 Lieder für eine mittlere Singstimme (1930)

Pieśni na głos i orkiestrę

  • Ruhm und Ewigkeit na tenora i orkiestrę (1903)
  • 2 Balladen und Fridericanischer Zait na bas i orkiestrę (1912, wersja na głos i fortepian 1921)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • Requiem na głosy solowe, chór i orkiestrę (1894)
  • Der Sieger na alt, chór i orkiestrę (1913)
  • Der Frieden na chór i orkiestrę (1914)
  • In Memoriam na alt, bas, chór, orkiestrę i organy (1915)

Opery

  • Die Jungfrau von Orleans (wyst. Praga 1887)
  • Satanella (wyst. Praga 1888)
  • Emmerich Fortunat (wyst. Praga 1889)
  • opera komiczna Donna Diana (wyst. Praga 1894)
  • Till Eulenspiegel (wyst. Karlsruhe 1902)
  • Eros und Psyche (wyst. Wrocław 1917)
  • Ritter Blaubart (wyst. Darmstadt 1920)
  • Holofernes (wyst. Berlin 1923)
  • Satuala (wyst. Lipsk 1927)
  • Spiel oder Ernst? (wyst. Drezno 1930)
  • Der Gondoliere des Dogen (wyst. Stuttgart 1931)
  • Das Opfer (1932)
  • Tenor und Bass (wyst. Sztokholm 1934)

Operetka

  • Die Angst von der Ehe (wyst. Frankfurt nad Menem 1914)

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 376–377. ISBN 978-83-224-0837-7.
  2. ↑ a b c d e f g h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2973. ISBN 0-02-865530-3.

Linki zewnętrzne