Eino Tamberg

W tym artykule szczegółowo omówimy kwestię Eino Tamberg, która dziś zyskała duże znaczenie. Przez lata Eino Tamberg był przedmiotem licznych studiów i badań, co pozwoliło nam lepiej zrozumieć jego implikacje i zastosowania w różnych kontekstach. Od swoich początków po ewolucję we współczesnym społeczeństwie Eino Tamberg wzbudził duże zainteresowanie i wywołał debatę na temat jego znaczenia i wpływu w różnych obszarach. Celem wyczerpującej i rygorystycznej analizy jest rzucenie światła na ten temat i zaoferowanie kompleksowej wizji, która może wzbogacić wiedzę i zrozumienie Eino Tamberg.

Eino Tamberg
Data i miejsce urodzenia

27 maja 1930
Tallinn

Pochodzenie

estońskie

Data i miejsce śmierci

24 grudnia 2010
Tallinn

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, pedagog

Odznaczenia
Order Herbu Państwowego IV Klasy (Estonia) Order „Znak Honoru”

Eino Tamberg (ur. 27 maja 1930 w Tallinnie, zm. 24 grudnia 2010 tamże)[1] – estoński kompozytor i pedagog.

Życiorys

Edukacje muzyczną rozpoczął w domu i kontynuował naukę gry fortepianowej u Valentine’a Riivesa[2]. W latach 1947–1953 studiował kompozycję w Konserwatorium w Tallinnie pod kierunkiem Eugena Kappa[2][3]. Był dyrektorem muzycznym w Estońskim Teatrze Dramatycznym w Tallinnie (1952–1953), reżyserem dźwięku w Estońskim Radiu (1953–1959) oraz doradcą Estońskiego Związku Kompozytorów (1960–1969)[2]. Od 1968 wykładał kompozycję w tallińskim Konserwatorium[2][3]. W latach 1978–2005 był kierownikiem Katedry Kompozycji, od 1983 jako profesor[2].

Kompozycje Tamberga były wykonywane w krajach skandynawskich, Rosji, Niemczech i Francji, a także w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Jego utwory miały w swoim repertuarze takie wiodące orkiestry, jak Filharmonia Nowojorska, waszyngtońska National Symphony Orchestra(inne języki), Szwedzka Królewska Orkiestra Filharmoniczna, Göteborg Symphony Orchestra, Helsinki Philharmonic Orchestra, Oslo Symphony Orchestra i inne. Dyrygowali nimi słynni dyrygenci, m.in. Walerij Giergijew, Mstisław Rostropowicz, Neeme Järvi, Paavo Järvi(inne języki) i inni[2].

W 1997 roku odznaczony został estońskim Orderem Herbu Państwowego IV klasy[4].

Twórczość

Tamberg był przeciwnikiem romantycznego nurtu w muzyce estońskiej końca lat 50.[2]. Skomponowany w duchu neoklasycyzmu Concerto Grosso (1956) był jednym z przełomowych dzieł tzw. "Nowej Fali" i oznaczał powrót modernizmu do post-stalinowskiej muzyki estońskiej[2][3]. Utwór ten został nagrodzony złotym medalem na międzynarodowym festiwalu muzycznym w Moskwie[3]. Był też wykonywany podczas Międzynarodowego Praskiego Wiosennego Festiwalu Muzycznego(inne języki) w 1959[2].

Wśród kompozycji Tamberga czołowe miejsce zajmują utwory orkiestrowe i sceniczne. Pisał też muzykę kameralną i na instrumenty solowe oraz utwory wokalne. Jest autorem czterech symfonii, dziewięciu koncertów na instrument solowy, czterech oper, trzech baletów oraz muzyki teatralnej i filmowej[1][2].

Przypisy

  1. ↑ a b Vaitmaa 2004 ↓.
  2. ↑ a b c d e f g h i j Eino Tamberg. Estonian Music Information Centre . . . (ang. • est.).
  3. ↑ a b c d Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji Merike Vaitmaa: Tamberg, Eino. Oxford Music Online. Grove Music Online . 2001-01-20. . . via Oxford University Press. (ang.).
  4. ↑ Eesti Tänab 1995-2001. Eesti Vabariigi President 1992-2001. . (ang. • niem. • est.).

Bibliografia

  • Merike Vaitmaa: Tamberg, Eino. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. T. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).

Linki zewnętrzne