Dziedziczki

Obecnie Dziedziczki to temat, który zyskał duże znaczenie w społeczeństwie. Od momentu powstania budzi zainteresowanie specjalistów, naukowców i ogółu społeczeństwa ze względu na swój wpływ na różne obszary życia codziennego. Jego wpływ rozprzestrzenił się na cały świat, wywołując debaty, refleksje i działania mające na celu zrozumienie jego zakresu i konsekwencji. W tym artykule szczegółowo zbadamy Dziedziczki, badając jego pochodzenie, ewolucję i implikacje, jakie reprezentuje dzisiaj. Poprzez szczegółową analizę postaramy się rzucić światło na ten temat i zaproponować krytyczną perspektywę, która pozwoli naszym czytelnikom zrozumieć jego znaczenie i związek z otaczającym nas światem.

Dziedziczki
Autor

Andrzej Pilipiuk

Tematyka

fantasy

Typ utworu

powieść

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Polska

Język

polski

Data wydania

2005

Wydawca

Fabryka Słów

poprzednia
Księżniczka 		następna
Zaginiona
Ten artykuł dotyczy powieści Dziedziczki. Zobacz też: Dziedziczki – film.

Dziedziczki – powieść fantastyczna dla młodzieży autorstwa Andrzeja Pilipiuka; trzecia część cyklu opowiadającego o losach kuzynek Kruszewskich, Moniki Stiepankowic i mistrza Sędziwoja. Pierwsze wydanie: Fabryka Słów, 2005 rok. Pozostałe części to Kuzynki (2003), Księżniczka (2004) i Zaginiona (2014).

Fabuła

Bohaterki przebywają we rodzinnej wsi Kruszowice, gdzie próbują odbudować dawny majątek, napotykając trudności takie jak niechęć do pracy po-PGR-owskich wieśniaków. Wracają także antagoniści z Bractwa Drugiej Drogi, dalej polujący na informacje o nieśmiertelności[1][2][3][4].

Odbiór

Maciej Parowski zrecenzował książkę w "Nowej Fantastyce". Według recenzenta, książka "nie sprawi czytelnikom zawodu... akcja toczy się wartko", a autor "popisuje się wiedzą" w kilku dziedzinach, i ogólnie, "osiągnął więcej niż przyzwoity efekt prozatorski"[5].

Paweł Dunin-Wąsowicz pisząc w czasopiśmie Lampa skrytykował książkę jako "kolejny zlepek banalnych przepychanek między dobrymi bohaterami a złym bractwem którejś tam drogi" powstałą, gdyż "poczytny cykl należy eksploatować niczym krowę w oborze". Skrytykował zwłaszcza prozę utworu jako "swoisty wzorzec smaku neutralnego a raczej jego braku"[1]

Rafał Śliwiak zrecenzował książkę dla czasopisma "Arte". Recenzent pozytywnie ocenił książkę, pisząc, że autor "ma talent gawędziarza", a książkę "czyta się szybko i lekko"; chwalił też "wartką akcję" i wątki historyczne i folklorowe, które "odbiegają od typowych schematów fantasy" a nawiązują do ludowych wierzeń słowiańskich[2]

Książkę zrecenzował Jarosław Machura dla portalu Histmag. Pozytywnie odniósł się do twórczości autora, pisząc, że trzecia część cyklu to "wciąż niesamowite przeżycie" i "piekielnie satysfakcjonująca dawki emocji". Recenzent chwalił także "niesamowite poczucie humoru pisarza" i wiedzę autora, przedstawiającego w książce m.in. przepisy kulinarne, aczkolwiek skrytykował nadmiar miejsc, które odwiedzają bohaterowie, uważając opisywanie kolejnych lokacji za nieco męczące dla czytelnika. W podsumowaniu napisał, że "Nie jest to dzieło z najwyżej półki, jednakże idealnie wpisuje się w kanon pozycji literatury rozrywkowej"[3].

Dla fanzinu "Esensja" książkę zrecenzowała Agnieszka Szady, chwaląc książkę za "wartką narrację i lekki styl" ale też zauważając fabuła trzeciej części cyklu jest w większości przewidywalna. Skrytykowała też opis wampirzycy Moniki, zauważając, że autor "niezbyt radzi sobie z przedstawieniem psychiki dziewczyny żyjącej czterocyfrową liczbę lat" i krytykując niezręczną seksualizację tej postaci. Recenzentka pochwaliła natomiast udane wplecenie "w akcję postaci i zabiegów rodem z ludowych legend", przez co zaliczyła książkę do gatunku urban fantasy[6].

Dla portalu Poltergeist książkę zrecenzował Mateusz Kominiarczuk. Uznał książkę za podobną do poprzednich części cyklu - "doskonały przykład na solidną, rzemieślniczą robotę... prostą, czytelną i zabawną, ale i niepozbawioną pewnej maestrii czy intrygującego pomysłu". Pozytywnie odebrał zmniejszenie "obfitej prezentacji przekonań politycznych" autora, nadmiernie eksponowaną w poprzednich tomach, ale krytykował brak rozwinięcia niektórych wątków[4].

Nagrody

Książka była nominowana do Nagrody Nautilus za 2005 rok[7],

Wydania

  1. Fabryka Słów, Lublin 2010, ss. 304, ISBN 978-83-7574-251-0 (miękka oprawa)
  2. Fabryka Słów, Lublin 2012, ss. 304, ISBN 978-83-7574-604-4 (miękka oprawa ze skrzydełkami)
  3. Fabryka Słów, Lublin 2014, ss. 304, ISBN 978-83-7574-923-6 (zintegrowana oprawa)

Przypisy

  1. ↑ a b Paweł Dunin-Wąsowicz, Dojna krowa, „Lampa” (11), 2005, s. 73-74.
  2. ↑ a b Rafał Śliwiak, Dziedziczki, „Arte” (1), 2006, s. 39.
  3. ↑ a b Jarosław Machura, Andrzej Pilipiuk - „Dziedziczki” – recenzja i ocena , histmag.org, 12 grudnia 2007 .
  4. ↑ a b Mateusz Kominiarczuk, Dziedziczki - Andrzej Pilipiuk (recenzja) - Książki - POLTERGEIST , polter.pl, 14 marca 2006 (pol.).
  5. ↑ Maciej Parowski, Żmij zalotnikiem, „Nowa Fantastyka” (11 (278)), listopad 2005, s. 70.
  6. ↑ Agnieszka Szady, ‹Seksualnie pobudzona wampirzyca› , Esensja.pl, 29 października 2005 (pol.).
  7. ↑ Fahrenheit Crew, NAUTILUS 2005 – FINALIŚCI PLEBISCYTU , Fahrenheit (pol.).