Dur-Kurigalzu

W tym artykule zbadamy wszystko, co jest związane z Dur-Kurigalzu, od jego początków po wpływ na współczesne społeczeństwo. Dur-Kurigalzu jest tematem zainteresowania od dziesięcioleci, jego korzenie sięgają czasów starożytnych, a jego aktualność jest nadal wyczuwalna. Na przestrzeni dziejów Dur-Kurigalzu wywoływał debaty, był źródłem inspiracji dla artystów i miał znaczący wpływ na kulturę popularną. W tym artykule przeanalizujemy najważniejsze aspekty Dur-Kurigalzu, od jego znaczenia w społeczeństwie po jego ewolucję w czasie.

Dur-Kurigalzu
Akarkuf
Ilustracja
ruiny ziguratu w Akarkuf
Państwo

 Irak

Położenie na mapie Iraku
Mapa konturowa Iraku, w centrum znajduje się punkt z opisem „Dur-Kurigalzu”
Ziemia33°21′13″N 44°12′08″E/33,353611 44,202222
Multimedia w Wikimedia Commons
Mapa Babilonii za panowania Kasytów z zaznaczonym położeniem miasta Dur-Kurigalzu

Dur-Kurigalzu – starożytne miasto w południowej Mezopotamii; obecnie stanowisko archeologiczne Akarkuf[1] w prowincji Al-Anbar w Iraku, ok. 30 kilometrów na zachód od Bagdadu[2].

Dur-Kurigalzu założone zostało w XV wieku p.n.e. przez kasyckiego króla Kurigalzu I, który przeniósł tu stolicę swego państwa[3]. Siedzibą władców kasyckich pozostawało ono aż do upadku dynastii kasyckiej w XII wieku p.n.e., kiedy to zostało w dużej mierze porzucone[2]. Ponownie, choć tylko na krótki czas, zasiedlone zostało dopiero w okresie nowobabilońskim (626–539 p.n.e.)[2]. W szczytowym okresie rozwoju Dur-Kurigalzu miało powierzchnię 225 hektarów i otoczone było ufortyfikowanym murem[2].

Do naszych czasów zachowały się ruiny ziguratu i pałacu królewskiego. Zigurat, mający u podstawy wymiary 69 z 67,6 metra, poświęcony był bogu Enlilowi i uległ częściowemu zniszczeniu gdy wojska elamickie zdobyły miasto[2]. Do dziś zachowała się tylko wewnętrzna część ceglanego masywu wysoka na 57 metrów[2]. W latach siedemdziesiątych XX wieku najniższy taras ziguratu został „zrekonstruowany” na rozkaz Saddama Husajna[2]. Przy ziguracie znajdowała się świątynia założona na tradycyjnym planie.

Zachowany tylko częściowo pałac królewski w Dur-Kurigalzu nie miał z góry określonego planu, lecz stopniowo rozrastał się poprzez dobudowywanie do systemu dziedzińców małych pomieszczeń charakteryzujących się ceglanymi sklepieniami beczkowymi. Najlepiej zachowaną część stanowi wielki kwadratowy dziedziniec o boku 64 m i trzy skrzydła wokół niego, które mają tylko po jednym wejściu pośrodku każdej fasady.

Malowidła ścienne z pałacu w Dur–Kurigalzu są najlepiej zachowanymi zabytkami malarstwa kasyckiego. Przypominają freski z czasów starobabilońskich; technika jest ta sama i te same barwy: czarna, biała i czerwona, na grubym glinianym lub gipsowym podłożu.

Przypisy

  1. ↑ brzmienie nazwy według ustaleń Komisji standaryzacji nazw geograficznych poza granicami Polski, w: Nazewnictwo Geograficzne Świata, zeszyt 2 (Bliski Wschód), Warszawa 2004, s. 44.
  2. ↑ a b c d e f g informacje o stanowisku na stronie Cultural Property Training Resource. cemml.colostate.edu. . (strona Depatamentu Obrony Stanów Zjednoczonych dla personelu wojskowego służącego w Iraku)
  3. ↑ Saggs H. W. F., Wielkość i upadek Babilonii, Warszawa 1973, s. 79.

Bibliografia

  • Praca zbiorowa pod redakcją naukową Joachima Śliwy, 2005, Wielka Historia Świata Tom 2 Stary i Nowy Świat od „rewolucji” neolitycznej do podbojów Aleksandra Wielkiego, Oficyna Wydawnicza Fogra, ss. 278, ISBN 83-85719-83-0.