Dokszyce
W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Dokszyce, analizując jego wiele aspektów i odkrywając jego znaczenie w różnych kontekstach. Od jego pochodzenia do dzisiejszego znaczenia, przechodząc przez jego implikacje w różnych aspektach życia codziennego, wyruszymy w podróż pełną odkryć i refleksji na temat Dokszyce. Poprzez szczegółową analizę, studia przypadków i opinie ekspertów podejdziemy do tego tematu z różnych punktów widzenia, aby zapewnić pełny i wzbogacający obraz. Niezależnie od tego, czy jesteś ekspertem w tej dziedzinie, czy też całkowitym nowicjuszem, ten artykuł ma na celu przedstawienie wszechstronnej i przystępnej wizji Dokszyce, zapraszając Cię do odkrywania i zastanawiania się nad jego znaczeniem i konsekwencjami w dzisiejszym społeczeństwie.
 Ulica w centrum miasta | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Wysokość |
206 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+375 2157 | ||||
| Kod pocztowy |
211720 | ||||
Położenie na mapie obwodu witebskiego  | |||||
Położenie na mapie Białorusi  | |||||
 54°53′N 27°46′E/54,883333 27,766667
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Dokszyce[2] (biał. Докшыцы, ros. Докшицы) – miasto na Białorusi, w obwodzie witebskim, siedziba rejonu dokszyckiego. Miasto leży nad rzeką Berezyną. Ok. 6,6 tys. mieszkańców (2010).
Prywatne miasto duchowne położone było w końcu XVIII wieku w powiecie oszmiańskim województwa wileńskiego[3].
Siedziba parafii prawosławnej pw. Opieki Matki Bożej[4] i rzymskokatolickiej pw. Trójcy Przenajświętszej.
Historia
.jpg)
Pierwsze wzmianki o wsi Dokszyce pochodzą z 1407 roku. Od 1560 roku część wsi, następnie z czasem – całość, wchodzi w skład majątku Kiszków. W 1608 roku wybudowali oni we wsi kościół, a w 1621 roku wystarali się o prawa miejskie.
W 1708 roku miasteczko zostało spalone przez Szwedów. W 1793 roku znalazły się w zaborze rosyjskim.
W 1909 roku, w czasie wyborów samorządowych, do rady miejskiej zostało wybranych 6 Rosjan, 3 Polaków, 1 Żyd i 1 przedstawiciel innej narodowości[5].
Od 1921 roku Dokszyce i majątek Dokszyce należały do Polski, miasto było ośrodkiem gminy Dokszyce.
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku miasteczko zamieszkiwały tu 3004 osoby, 546 było wyznania rzymskokatolickiego, 417 prawosławnego, 4 ewangelickiego, 2055 mojżeszowego, a 72 mahometańskiego. Jednocześnie 1120 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową, 355 białoruską, 1 niemiecką, 1456 żydowską, a 72 tatarską. Było tu 492 budynków mieszkalnych[6].
W 1931 miasto liczyło 3269 mieszkańców, było tu 585 domów[7].
Majątek Dokszyce zamieszkiwały 24 osoby, 23 było wyznania rzymskokatolickiego, 1 prawosławnego. Jednocześnie 23 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową, a jedna inną. Było tu 5 budynków mieszkalnych[6].
W 1931 majątek zamieszkiwało 70 osób, było tu 6 domów[7].
Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 r. Dokszyce zostały wcielone do Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej.
Podczas okupacji hitlerowskiej, 30 września 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 3000 osób. 12 września 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowano w okolicy getta. Sprawcami zbrodni byli gestapowcy z Lepla oraz żandarmeria z Głębokiego. Akcją dowodził Heinz Tangermann[8].
W latach 1991–1995 wzniesiono w Dokrzycach nowy rzymskokatolicki kościół parafialny, w którym posługują bracia kapucyni[9]. Tuż obok powstał klasztor sióstr adoratorek[10].
Obecnie (2004) miasto liczy około 7 tysięcy mieszkańców. Najważniejszym zabytkiem jest cerkiew prawosławna pw. Opieki Matki Bożej z 1900 roku. Znajdują się tu także: cmentarze katolicki i tatarski, meczet, stare młyny i zabudowania dworskie.
Na cmentarzu katolickim znajduje się cmentarz wojenny, gdzie pochowano 176 polskich żołnierzy poległych w wojnie polsko-bolszewickiej. Cmentarz został odnowiony w latach 2017-2018 z funduszy MKiDN[11]. W uroczystości jego poświęcenia wzięła udział wiceminister Renata Szczęch[12][13].
Herb
Herb Dokszyc został ustanowiony 20 stycznia 2006 roku rozporządzeniem prezydenta Białorusi[14].
Przypisy
- ↑ Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года. belstat.gov.by. . (ros.).
- ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 lutego 1937 r. o ustaleniu urzędowych nazw miast (M.P. z 1937 r. nr 69, poz. 104).
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 82.
- ↑ Докшицкое благочиние. eparhia992.by. . (ros.).
- ↑ W walce o prymat w kraju. Samorząd lokalny. W: Między nadzieją…. s. 169.
- ↑ a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 20.
- ↑ a b Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 18.
- ↑ Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1178.
- ↑ Catholic.by - Докшыцы — парафія Свяірй Тройцы , old.catholic.by (biał.).
- ↑ Catholic.by - Докшыцы — парафія Свяірй Тройцы , old.catholic.by (biał.).
- ↑ FpPnW, Prace konserwatorskie na pięciu polskich cmentarzach wojennych na Białorusi – Fundacja "Pomoc Polakom na Wschodzie" (pol.).
- ↑ [OSR] Cmentarze i pomniki walk o utrwalenie granic (1918-21r.) : Dokszyce (Докшыцы) , www.rowery.olsztyn.pl .
- ↑ Dokszyce – cmentarz wojenny z 1920 r. , NIEZALEZNA.PL, 9 grudnia 2018 .
- ↑ Alaksandr Łukaszenka: УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА РЕСПУБЛИКИ БЕЛАРУСЬ – 20 января 2006 г. № 36. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2006-01-20. . (ros.).
Bibliografia
- Dariusz Tarasiuk: Między nadzieją a niepokojem. Działalność społeczno-kulturalna i polityczna Polaków na wschodniej Białorusi w latach 1905–1918. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 211. ISBN 978-83-227-2629-7.
Linki zewnętrzne
- Radzima.org
- Dokszyce, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 93.
- Dokszyce, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 423.
