Obecnie Dennis Wiersma stał się tematem dużego zainteresowania i debaty w różnych obszarach. Zarówno w społeczeństwie, jak i na polu akademickim Dennis Wiersma wywołał szereg mieszanych emocji i opinii, które wywołały niekończące się dyskusje i refleksje. Dlatego istotne jest poświęcenie czasu i przestrzeni na zbadanie i dogłębną analizę wpływu i konsekwencji, jakie Dennis Wiersma ma na nasze życie. W tym artykule zagłębimy się w różne aspekty związane z Dennis Wiersma, badając jego pochodzenie, ewolucję, konsekwencje i możliwe rozwiązania. Podobnie zajmiemy się różnymi perspektywami i stanowiskami dotyczącymi Dennis Wiersma, aby poszerzyć nasze zrozumienie tego złożonego i znaczącego tematu.
![]() | |
Pełne imię i nazwisko |
Auke Dennis Wiersma |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
19 lutego 1986 |
Zawód, zajęcie |
polityk |
Partia |
Auke Dennis Wiersma (ur. 19 lutego 1986 w m. Franeker[1]) – holenderski polityk, parlamentarzysta, w latach 2021–2022 sekretarz stanu, w latach 2022–2023 minister.
Kształcił się w szkole nauczycielskiej w Zwolle (2004–2005). Studiował następnie socjologię na Uniwersytecie w Groningen (2005–2009) oraz administrację publiczną i nauki o organizacji na Uniwersytecie w Utrechcie (2010–2012). Był wiceprzewodniczącym organizacji studenckiej Landelijke Studentenvakbond (2009–2010), a w latach 2011–2013 przewodniczącym FNV Jong, młodzieżówki centrali związkowej Federatie Nederlandse Vakbeweging[2]. Od 2013 do 2017 pracował jako kierownik projektu w dziale zrównoważonego rozwoju funduszu emerytalnego PGGM. W międzyczasie odpowiadał także za ministerialny projekt dotyczący kwestii bezrobocia wśród młodzieży[1][2].
W 2006 wstąpił do Partii Ludowej na rzecz Wolności i Demokracji (VVD)[1]. W 2017 po raz pierwszy uzyskał mandat deputowanego do Tweede Kamer[3]. Z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję w wyborach w 2021[4].
W sierpniu 2021 dołączył do trzeciego rządu Marka Ruttego jako sekretarz stanu w resorcie spraw społecznych i zatrudnienia[1]. W styczniu 2022 w jego czwartym gabinecie objął stanowisko ministra bez teki ds. szkolnictwa podstawowego i średniego[5]. Złożył rezygnację w czerwcu 2023 po skargach, w których zarzucano mu napady złości i zastraszanie[6].