Daniele Bracciali
W tym artykule poruszony zostanie temat Daniele Bracciali, który wywołał duże zainteresowanie i debatę w dzisiejszym społeczeństwie. Daniele Bracciali to temat, który wpływa na ludzi w każdym wieku, płci i klasach społecznych, generując sprzeczne opinie i budząc duże zainteresowanie ze względu na jego dzisiejsze znaczenie. W tym artykule przeanalizowane zostaną różne aspekty związane ze zmienną Daniele Bracciali, od jej pochodzenia po wpływ na codzienne życie ludzi. Zaprezentowane zostaną różne perspektywy i punkty widzenia w celu głębokiego zrozumienia znaczenia Daniele Bracciali w dzisiejszym społeczeństwie.
.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
10 stycznia 1978 |
| Wzrost |
180 cm |
| Gra |
praworęczny, oburęczny bekhend |
| Status profesjonalny |
1995 |
| Zakończenie kariery |
2018 |
| Trener |
Umberto Rianna |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
1 |
| Najwyżej w rankingu |
49 (8 maja 2006) |
| Australian Open |
2R (2006) |
| Roland Garros |
1R (2005–2007) |
| Wimbledon |
3R (1998, 2006) |
| US Open |
1R (2005, 2006) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
6 |
| Najwyżej w rankingu |
21 (11 czerwca 2012) |
| Australian Open |
QF (2013) |
| Roland Garros |
SF (2012) |
| Wimbledon |
QF (2012) |
| US Open |
3R (2011) |
Daniele Bracciali (ur. 10 stycznia 1978 w Arezzo) – włoski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Londynu (2012).
Kariera tenisowa
Występując jeszcze jako junior Bracciali wygrał dwa turnieje wielkoszlemowe w grze podwójnej z roku 1996: Australian Open i Wimbledon, grając za każdym razem w parze z Kanadyjczykiem Jocelynem Robichaudem.
Karierę zawodową rozpoczął w roku 1995. W grze pojedynczej wygrał jeden turniej rangi ATP World Tour, na kortach ziemnych w Casablance z 2006 roku. W finale pokonał wynikiem 6:1, 6:4 Nicolása Massú.
W grze podwójnej Włoch odniósł sześć triumfów w zawodach ATP World Tour z trzynastu rozegranych finałów.
W latach 2005–2013 reprezentował Włochy w Pucharze Davisa odnosząc 8 zwycięstw na 17 rozegranych meczów.
W 2015 roku Włoch został dożywotnio zdyskwalifikowany przez Włoską Federację Tenisa za korupcję i ustawianie spotkań[1]. Po apelacji karę zmniejszono jednak do jednego roku[2]. W 2018 roku został dożywotnio zdyskwalifikowany przez Międzynarodową Federację Tenisową z powodu ustawiania meczów i naruszenia zasad antykorupcyjnych[3].
Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 49. miejscu w koniec maja 2006 roku, natomiast w zestawieniu deblistów w czerwcu 2012 roku zajmował 21. pozycję.
Finały w turniejach ATP World Tour
| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (1–0)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 1 maja 2006 | Casablanca | Ceglana |  Nicolás Massú
|
6:1, 6:4 |
Gra podwójna (6–7)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 15 lutego 2004 | Mediolan | Dywanowa (hala) |  Giorgio Galimberti
|
 Jared Palmer Pavel Vízner
|
4:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 1. | 6 lutego 2005 | Mediolan | Dywanowa (hala) | Giorgio Galimberti
|
 Jean-François Bachelot Arnaud Clément
|
6:7(8), 7:6(6), 6:4 |
| Zwycięzca | 2. | 1 listopada 2010 | Petersburg | Twarda (hala) | Potito Starace
|
 Rohan Bopanna Aisam-ul-Haq Qureshi
|
7:6(6), 7:6(5) |
| Finalista | 2. | 9 stycznia 2011 | Ad-Dauha | Twarda | Andreas Seppi
|
 Marc López Rafael Nadal
|
3:6, 6:7(4) |
| Zwycięzca | 3. | 19 czerwca 2011 | 's-Hertogenbosch | Trawiasta | František Čermák
|
 Robert Lindstedt Horia Tecău
|
6:3, 2:6, 10–8 |
| Zwycięzca | 4. | 6 sierpnia 2011 | Kitzbühel | Ceglana |  Santiago González
|
 Franco Ferreiro André Sá
|
7:6(1), 4:6, 11–9 |
| Zwycięzca | 5. | 25 września 2011 | Bukareszt | Ceglana | Potito Starace
|
 Julian Knowle David Marrero
|
3:6, 6:4, 10–8 |
| Finalista | 3. | 15 kwietnia 2012 | Casablanca | Ceglana | Fabio Fognini
|
 Dustin Brown Paul Hanley
|
5:7, 3:6 |
| Finalista | 4. | 21 października 2012 | Moskwa | Twarda (hala) | Simone Bolelli
|
František Čermák Michal Mertiňák
|
5:7, 3:6 |
| Finalista | 5. | 16 czerwca 2013 | Halle | Trawiasta |  Jonatan Erlich
|
Santiago González Scott Lipsky
|
2:6, 6:7(3) |
| Finalista | 6. | 2 sierpnia 2014 | Kitzbühel | Ceglana |  Andriej Gołubiew
|
 Henri Kontinen Jarkko Nieminen
|
1:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 6. | 29 lipca 2018 | Gstaad | Ceglana | Matteo Berrettini
|
 Denys Mołczanow Igor Zelenay
|
7:6(2), 7:6(5) |
| Finalista | 7. | 4 sierpnia 2018 | Kitzbühel | Ceglana |  Federico Delbonis
|
Roman Jebavý Andrés Molteni
|
2:6, 4:6 |
Przypisy
- ↑ Kacper Kowalczyk: Surowa kara dla włoskich tenisistów za ustawianie spotkań. sportowefakty.pl, 2015-08-07. . (pol.).
- ↑ Marcin Motyka: Marco Cecchinato zdyskwalifikowany na 1,5 roku za ustawienie meczu z Kamilem Majchrzakiem. sportowefakty.pl, 2016-07-19. . (pol.).
- ↑ Daniele Bracciali banned and fined for tennis match-fixing offences. International Tennis Integrity Agency, 2018-11-21. . (ang.).
Bibliografia
- Profil na stronie ATP , Association of Tennis Professionals (ang.).
- Profil na stronie ITF , International Tennis Federation (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa , Davis Cup (ang.).