Cziatura

W dzisiejszym świecie Cziatura to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od momentu powstania Cziatura wywołał intensywną i pełną pasji debatę, podnosząc sprzeczne opinie i prowokując wymianę pomysłów, która wzbogaciła panoramę kulturową i społeczną. Ponieważ Cziatura w dalszym ciągu odbija się echem we współczesnym społeczeństwie, konieczne jest pełne zbadanie wszystkich aspektów związanych z tym zjawiskiem, od jego początków po możliwe konsekwencje w przyszłości. W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Cziatura, badając jego wiele aspektów i oferując panoramiczny widok, aby lepiej zrozumieć jego wpływ na nasze życie.

Cziatura
ჭიათურა
Ilustracja
Widok ogólny
Herb
Herb
Państwo

 Gruzja

Region

Imeretia

Prawa miejskie

1921

Powierzchnia

54,5 km²

Wysokość

340–500 m n.p.m.

Populacja (2014)
• liczba ludności


12 803[1]

Nr kierunkowy

+995 479

Kod pocztowy

5500

Położenie na mapie Imeretii
Mapa konturowa Imeretii, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Cziatura”
Położenie na mapie Gruzji
Mapa konturowa Gruzji, w centrum znajduje się punkt z opisem „Cziatura”
Ziemia42°17′25″N 43°16′55″E/42,290278 43,281944
Multimedia w Wikimedia Commons
Informacje w Wikipodróżach
Strona internetowa

Cziatura (gruz. ჭიათურა) – miasto w regionie Imeretia w Gruzji. Według danych szacunkowych na 2014 liczyło 12 803 mieszkańców.

Siedziba władz miejskich w Cziaturze

Geografia i historia

Miasto położone jest w głębi kraju, w górskiej dolinie na brzegach Kwirili.

W 1879 gruziński poeta Akaki Cereteli badał ten rejon w poszukiwaniu rud manganu i żelaza, których złoża udało mu się odkryć. W wyniku dalszych intensywnych badań odkryto kilka pokładów tlenku, nadtlenku i węglanu manganu nadających się do komercyjnej eksploatacji, o grubości wahającej się od 0,2 do 16 metrów. Zarządzaniem i eksploatacją bogatych złóż zajęła się, powołana przez państwo, spółka JSC Chiaturmanganese. Ocenia się, że ilość wszystkich rynkowych kategorii rud manganu wynosi 239 mln ton, a w ich skład wchodzą rudy tlenkowe (41,6%), rudy węglanowe (39%) i rudy nadtlenkowe (19%)[2][3][3][4]. W celu przewozu rud manganu do stalowni w Zestaponi, spółka wybudowała linię kolejową, obsługiwaną przez Koleje Gruzińskie, która obecnie jest już w całości zelektryfikowana. Produkcja manganu wzrosła w 1905 r. do 60% światowego zapotrzebowania.

W Cziaturze znajduje się Teatr Narodowy im. Ceretelego, 10 szkół, wydział Politechniki Gruzińskiej oraz katedra Mgwimewi pochodząca z X–XI wieku. W okresie rewolucji 1905 Cziatura była jedyną twierdzą bolszewików w zdecydowanie mienszewickiej Gruzji. 3700 górników pracowało 18 godzin dziennie, spało w kopalniach i zawsze było pokrytych sadzą. Nie mieli nawet łaźni. Stalin przekonał ich do poparcia bolszewików w czasie debaty z mienszewikami. Bardziej spodobało się im jego krótkie, piętnastominutowe wystąpienie od długich przemówień jego rywali. Nazywali go „sierżantem Kobą”. Założył drukarnię i „czerwone oddziały bojowe”. Na czele uzbrojonych górników postawił Wano Kasaszwilego. Właściciele kopalń popierali go, ponieważ dawał im ochronę przed złodziejami, ale niszczył kopalnie, których właściciele odmówili mu opłacania haraczu[5].

W 1906 pociąg ze złotem wiozący wynagrodzenie dla górników został napadnięty przez oddział Koty Canicadzego, zajmujący się wywłaszczeniami. Walka trwała 2 godziny, zabito żandarma i żołnierza oraz zrabowano 21 tys. rubli[6]. Górnicy przeprowadzili w czerwcu i lipcu, zakończony sukcesem, 55 dniowy strajk. Żądali ośmiogodzinnego dnia pracy, wyższych płac i skasowania nocnej zmiany. Policja zezwoliła Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji na prowadzenie strajku pod warunkiem braku żądań politycznych[7]. Górnicy byli wspomagani przez strajki solidarnościowe w Batumi i Poti[8].

Cziatura jest siedzibą arcybiskupa Cziatury.

Stacja kolejek linowych
Jedna ze stacji kolejki linowej

Gospodarka

Ośrodek wydobycia rud manganu[9]. W mieście rozwinął się przemysł materiałów budowlanych oraz spożywczy[9].

System kolejek linowych

Ze względu na strome doliny rzeki w 1954 zbudowany został w mieście system kolejek linowych, który miał ułatwić transport pracowników tutejszej kopalni. System funkcjonował nieprzerwanie do lipca 2019 roku, pomimo złego stanu technicznego[10][11][12].

Zobacz też

Współpraca międzynarodowa

Miasta i gminy partnerskie

Przypisy

  1. ↑ National Statistics Office of Georgia: მოსახლეობის საყოველთაო აღწერა 2014. . (ang.).
  2. ↑ Manganese Mines and Deposits of Georgia. IFSD Europe. . .
  3. ↑ a b USGS Minerals Yearbook. The mineral industry of Georgia. National Research Council (U.S.), 2007, s. 334. .
  4. ↑ Manganese Ore Industry. thefreedictionary.com, 1979. .
  5. ↑ Simon Sebag Montefiore, Young Stalin, s. 131–133.
  6. ↑ Simon Sebag Montefiore, Young Stalin, s. 130.
  7. ↑ Ronald Grigor Suny, The making of the Georgian nation, s. 178.
  8. ↑ About us. mmcworkers.ge. ..
  9. ↑ a b Cziatura, Encyklopedia PWN , Wydawnictwo Naukowe PWN .
  10. ↑ Zardzewiałe kolejki z lat 60. wciąż wożą Gruzinów. Gazeta Wyborcza, 2013-10-08. . (pol.).
  11. ↑ Wills Robinson: Risking their lives in Stalin’s rusting cable cars: Miners forced to ride death-defying ‘metal coffins’ criss-crossing Georgia town. Daily Mail, 2013-09-24. . (ang.).
  12. ↑ Robin Forestier-Walker: Soviet-era cable cars keep Georgian town going. Al-Dżazira, 2015-12-25. . (ang.).