Czesław Cyraniak

Obecnie Czesław Cyraniak to temat, który zyskał duże znaczenie we współczesnym społeczeństwie. Z biegiem czasu wiele osób interesuje się tym tematem i chce zgłębić go głębiej. I nic dziwnego, skoro Czesław Cyraniak budzi ciekawość i zainteresowanie szerokiego spektrum ludzi, od ekspertów w danej dziedzinie po tych, którzy po prostu szukają informacji. Dlatego w tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Czesław Cyraniak, badając jego różne aspekty i analizując jego wpływ dzisiaj. Bez wątpienia ten artykuł będzie punktem wyjścia dla tych, którzy chcą dowiedzieć się więcej o Czesław Cyraniak i zagłębić się w jego fascynujący wszechświat.

Czesław Cyraniak
Ilustracja
Pseudonim

Kajnar

Data i miejsce urodzenia

1 czerwca 1914
Poznań

Data i miejsce śmierci

11 września 1939
Mąkolice

Obywatelstwo

Polska

Kategoria wagowa

lekka

Czesław Cyraniak (trzeci z lewej w dolnym rzędzie) z kolegami i trenerem Feliksem Stammem jako członek polskiej reprezentacji bokserskiej na Pięściarski Puchar Europy Środkowej w Essen, 1934

Czesław Cyraniak, pseudonim „Kajnar” (ur. 1 czerwca 1914 w Poznaniu, zm. 11 września 1939[1] w Mąkolicach) – polski bokser, olimpijczyk.

Kariera

Uprawianie boksu rozpoczął w klubie Warta Poznań, pozostał zawodnikiem tego klubu w ciągu całej kariery sportowej trwającej w latach 1929–1938. W 1936 był uczestnikiem igrzysk olimpijskich w Berlinie. Startując w kategorii lekkiej, w I rundzie pokonał Aupetita z Francji, a w II pojedynku niezasłużenie został uznany za pokonanego przez Filipińczyka Padillę[2][3]. Startując w mistrzostwach Polski, był mistrzem w 1935 w kategorii lekkiej i brązowym medalistą w 1934 w kategorii piórkowej. W tym samym roku zajął 5. miejsce w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” na 10 najpopularniejszych sportowców[2]. W drużynowych mistrzostwach Polski w boksie zdobył sześciokrotnie tytuł mistrzowski w latach 1933–1938. Wystąpił 10 razy w reprezentacji Polski, wygrywając 4 pojedynki, 1 remisując i 5 przegrywając w latach 1934–1938[4]. Przez cały okres kariery używał pseudonimu „Kajnar”[2].

Losy wojenne

Zmobilizowany w 1939 roku jako podporucznik rezerwy, był dowódcą II plutonu 5 kompanii II batalionu 57 Pułku Piechoty[5][3]. Zginął w bitwie nad Bzurą podczas niemieckiej nawały ogniowej na wieś Mąkolice w nocy z 11 na 12 września. Pochowany na tamtejszym cmentarzu parafialnym w zbiorowej mogile żołnierzy WP[2].

Przypisy

  1. ↑ W albumie A. Kunerta pod datą 16 września, por. przypis niżej.
  2. ↑ a b c d Wryk 2015 ↓, s. 180.
  3. ↑ a b Andrzej Jucewicz, Włodzimierz Stępiński: Chwała olimpijczykom, 1939-1945. Warsaw: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1968, s. 18–20. OCLC 61559795.
  4. ↑ Wryk 2015 ↓, s. 179–180.
  5. ↑ A. K. Kunert, Z. Walkowski, Kronika kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo Edipresse Polska, Warszawa 2005, ISBN 83-60160-99-6, s. 71.

Bibliografia

  • Bogdan Tuszyński, Księga sportowców polskich ofiar II wojny światowej 1939–1945. Warszawa 1999.
  • Bogdan Tuszyński: ''Księga sportowców polskich ofiar II wojny światowej 1939–1945. Warszawa: 2005.
  • Zygmunt Odrowąż-Zawadzki, Dzieje 14. Dywizji Piechoty (poznańskiej). Gdańsk 2005.
  • Ryszard Wryk: Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Nauka i Innowacje, 2015, s. 179–180. ISBN 978-83-64864-22-3.

Linki zewnętrzne