Czesław Bernatowicz
W dzisiejszym świecie Czesław Bernatowicz stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Niezależnie od tego, czy chodzi o wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy wpływ na kulturę popularną, Czesław Bernatowicz przykuwa uwagę i wyobraźnię ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Wiedza o Czesław Bernatowicz jest kluczowa dla zrozumienia otaczającego nas świata i sił, które go kształtują. W tym artykule zbadamy różne aspekty Czesław Bernatowicz, od jego powstania po dzisiejsze wpływy, zapewniając pełny i szczegółowy przegląd, który pozwoli czytelnikowi lepiej zrozumieć ten fascynujący temat.
 kapitan piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
31 sierpnia 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
31 pułk piechoty Imperium Rosyjskiego, |
| Stanowiska |
oficer żywnościowy pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    
| |
Czesław Bernatowicz (ur. 31 sierpnia 1898 w Wiżajnach na Suwalszczyźnie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Franciszka i Rozalii z Rutkowskich[1]. Absolwent gimnazjum w Nowarach Ochockich (1915)[2]. 15 grudnia 1915 powołany do armii rosyjskiej. Ukończył sześciotygodniowy wojenny kurs w szkole podoficerskiej, po którym rozpoczął służbę w 2 Syberyjskim pułku piechoty. W okresie od 9 września 1916 do 10 lutego 1917 odbył kurs w Szkole Oficerskiej Piechoty w Omsku, po ukończeniu którego został awansowany do stopnia chorążego. Służył w 31 syberyjskim pułku piechoty, a następnie pełnił funkcję dowódcy kompanii w 113 pułku piechoty. 28 marca 1918 został zdemobilizowany.
Po powrocie do kraju włączył się w działalność niepodległościową. 1 listopada 1918 objął stanowisko dowódcy obwodu POW[3] na Suwalszczyźnie, a następnie komendanta miasta w Dowództwie Obrony Kresów. Od 1918 w Wojsku Polskim. W listopadzie 1919 został mianowany podporucznikiem, służył w 41 Suwalskim pułku piechoty. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 1920–1924 dowodził plutonem, a później kompanią piechoty, awansował do stopnia porucznika w 1924 z 1318 lokatą w korpusie oficerów piechoty. Następnie był oficerem żywnościowym w 41 pułku piechoty w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 263 lokatą w korpusie oficerów piechoty (był w 1928)[4]. 30 czerwca 1934 ze względu na stan zdrowia, został komisyjnie uznany za niezdolnego do zawodowej służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku[5].
W czasie kampanii wrześniowej 1939, po agresji ZSRR na Polskę, w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli sowieckiej. Został osadzony w obozie jenieckim w Kozielsku[2]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w lesie katyńskim i tam pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[6][7]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[8]. W 1943 jego ciało zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 174[9][2] (dosł. określony jako „Francewicz, Czeslaw, Bernatowicz"), a przy zwłokach znaleziono pocztówkę[10][11]. Jego nazwisko znajduje się na liście jeńców wojennych, których przekazano do dyspozycji NKWD w Smoleńsku (pismo NKWD ZSRR nr 29/1 z kwietnia 1943, teczka personalna nr 54)[5]. Figuruje na liście wywózkowej 029/1 z kwietnia 1940[2].
Życie prywatne
Żonaty z Heleną z d. Chotin, miał córkę Irenę[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (15 kwietnia 1932)[12]
- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[13]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[14]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[14]
Upamiętnienie
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[15][16][17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[18][19][20].
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
Przypisy
- ↑ a b BETA Księgi Cmentarne , ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl .
- ↑ a b c d Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 29.
- ↑ Polska Organizacja Wojskowa - historia i teraźniejszość , zsfilipow.pl (pol.).
- ↑ Rocznik Oficerski M.S.Wojsk., 1928, s. 57, 227.
- ↑ a b Tadeusz Kolter, Suwalskie Pułki: Kpt.Czesław Bernatowicz , Suwalskie Pułki, 19 kwietnia 2019 .
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl , polskieradio.pl (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ Historia Zbrodni Katynskiej (pol.).
- ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 169 (niem.).
- ↑ Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (42 (328)), pbc.uw.edu.pl, 16 października 1948, s. 3 (pol.).
- ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. .
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ a b Muzeum Katyńskie - Mediateka , www.muzeumkatynskie.pl (pol.).
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. , web.archive.org, s. 27 (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem , edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” , prezydent.pl (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie , policja.pl, s. 1-4 (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. .
Bibliografia
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.