Cyd (film)

W tym artykule zbadamy wpływ Cyd (film) na współczesne społeczeństwo. Cyd (film) był przedmiotem licznych badań i dyskusji, generując sprzeczne opinie i pełne pasji debaty. Od samego początku Cyd (film) przyciąga uwagę badaczy, naukowców i profesjonalistów z różnych dziedzin, stając się tematem powszechnego zainteresowania. Aby w pełni zrozumieć jego wpływ, zbadamy jego pochodzenie, ewolucję i konsekwencje dla różnych aspektów codziennego życia. Podobnie przeanalizujemy postrzeganie i postawy społeczeństwa wobec Cyd (film), a także jego wpływ w sferze kulturalnej, gospodarczej i politycznej. Poprzez tę wyczerpującą analizę chcemy rzucić światło na temat, który nadal jest przedmiotem analiz i refleksji.

Cyd
El Cid
ilustracja
Gatunek

dramat
historyczny

Rok produkcji

1961

Data premiery

24 października 1961[1]

Kraj produkcji

USA
Włochy

Język

angielski

Czas trwania

184 min

Reżyseria

Anthony Mann

Scenariusz

Philip Yordan
Fredric M. Frank
Ben Barzman

Główne role

Charlton Heston
Sophia Loren

Muzyka

Miklós Rózsa

Zdjęcia

Robert Krasker

Scenografia

John Moore
Veniero Colasanti

Kostiumy

John Moore
Veniero Colasanti

Montaż

Robert Lawrence

Produkcja

Samuel Bronston

Wytwórnia

Samuel Bronston Productions
Dear Film Produzione

Dystrybucja

Allied Artists (USA)
Dear Film (Włochy)

Budżet

$9 mln

Przychody brutto

$26.6 mln

Cyd (ang. El Cid) – amerykańsko-włoski dramat historyczny z 1961 roku w reżyserii Anthony’ego Manna. Scenariusz nawiązywał luźno do życia XI-wiecznego kastylijskiego rycerza Rodrigo Díaza de Vivara, znanego jako Cyd.

Zdjęcia kręcono w takich hiszpańskich lokacjach, jak m.in. przełęcz Guadarrama w regionie Madrytu, Peñíscola w prowincji Castellón, pałac Belmonte w prowincji Cuenca, zamek w Torrelobatón (prowincja Valladolid).

Fabuła

Kastylia, 1080 rok. Kastylijski rycerz Rodrigo Diaz de Bivar, jedzie na ślub ze swoją ukochaną. Po drodze chwyta do niewoli Maurów, którzy zniszczyli chrześcijańską wioskę. Mimo zalecenia króla, decyduje się wypuścić jeńców wolno. W wyniku tego zostaje posądzony o zdradę[2].

Obsada

Nagrody i wyróżnienia

W 1962 roku film był nominowany do Oscara w kategoriach:

  • Najlepsza muzyka w dramacie lub komedii (Miklós Rózsa)
  • Najlepsza piosenka - "The Falcon and the Dove", wyk. chór
  • Najlepsza scenografia w filmie barwnym (John Moore, Veniero Colasanti)

W 1962 roku film był nominowany do Złotych Globów w kategoriach:

  • Najlepszy dramat
  • Najlepszy reżyser (Anthony Mann)
  • Najlepsza muzyka (Miklós Rózsa)

W 1962 roku film zdobył Złotą Szpulę w kategorii:

  • Najlepszy montaż dźwięku w filmie pełnometrażowym[3]

Przypisy

Linki zewnętrzne