Cmentarz karaimski w Warszawie

W dzisiejszym świecie Cmentarz karaimski w Warszawie to temat, który przyciąga uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od momentu pojawienia się Cmentarz karaimski w Warszawie był przedmiotem debaty, kontrowersji i badań, generując ciągłe zainteresowanie w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie społeczne, wpływ na gospodarkę czy wpływ na kulturę popularną, Cmentarz karaimski w Warszawie stał się tematem o ogromnym znaczeniu i znaczeniu. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty Cmentarz karaimski w Warszawie, analizując jego ewolucję w czasie i badając jego wpływ na różne aspekty życia codziennego.

Cmentarz karaimski w Warszawie
Zabytek: nr rej. 1412 z 2 lutego 1991
Ilustracja
Fragment nekropolii
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Adres

ul. Redutowa 34

Typ cmentarza

wyznaniowy

Wyznanie

karaimizm

Stan cmentarza

czynny

Powierzchnia cmentarza

0,112 ha[1]

Liczba grobów

około 100

Data otwarcia

1890

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Cmentarz Karaimski w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Cmentarz Karaimski w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Cmentarz Karaimski w Warszawie”
Ziemia52°13′59″N 20°56′30″E/52,233056 20,941667
Multimedia w Wikimedia Commons

Cmentarz karaimski w Warszawie – nekropolia znajdująca się przy ul. Redutowej w Warszawie. Jedyny w Polsce cmentarz wyznaniowy społeczności Karaimów.

Historia

Historia cmentarza karaimskiego w Warszawie wiąże się z Karaimami przybywającymi do miasta w drugiej połowie XIX wieku. Byli oni poddanymi Imperium Rosyjskiego, wśród których przeważali związani z przemysłem tytoniowym przybysze z Krymu, choć zdarzali się również przyjezdni Karaimi z innych wówczas rosyjskich miast, takich jak Troki i Łuck[2]. Brak jest dokładnych danych statystycznych co do liczebności warszawskich Karaimów, ale na podstawie różnych szczątkowych informacji można przyjąć, iż w okresie między 1882 a 1914 obecność Karaimów w Warszawie utrzymywała się na poziomie od 20 do 50 osób[3].

Karaimi mieszkający w Warszawie na przełomie wieków XIX i XX podlegali zwierzchnictwu duchowemu hachanatu taurydzkiego z Eupatorii, a nie znacznie bliższego hachana trockiego[4]. Dlatego też i sam cmentarz karaimski został założony w 1890 roku, za zgodą urzędującego na Krymie hachana taurydzkiego[5].

Niewielka warszawska społeczność karaimska stanęła przed koniecznością założenia cmentarza pod koniec lat 80. XIX wieku. Pierwszych zmarłych przewożono aż do Trok, by pochować ich zgodnie z karaimską tradycją na terenie tamtejszego cmentarza. Problematycznym okazywało się przy tym dotrzymywanie rytualnych terminów obrządku, zgodnie z którymi pogrzeb powinien odbyć się niezwłocznie i zabronione jest przetrzymanie ciała przez sobotę[3].

Pierwotnie, około 1887 roku, nekropolia karaimska miała powstać na terenie ówczesnej gminy Bródno, w sąsiedztwie Kirkutu Praskiego oraz Cmentarza Bródnowskiego[6][7]. Ostatecznie cmentarz otwarto na drugim krańcu przedmieść Warszawy na Woli.

Działka pod cmentarz o powierzchni 550 m² została nabyta – po uzyskaniu zezwolenia warszawskiego generał-gubernatora – od parafii prawosławnej przy cerkwi Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej na Woli. Aktu zakupu dokonało siedmiu Karaimów, spośród których tylko jeden nie pochodził z Krymu. Teren, który przeznaczono pod cmentarz karaimski, leżał ówcześnie na dalekich przedmieściach Warszawy[8].

Pierwszego pochówku na cmentarzu dokonano w czerwcu 1890 (zmarłym był Józef Kobecki, miesięczne niemowlę). Następne cztery pochówki odbyły się kolejno: w 1892 (trzyletnia dziewczynka Helena Abkowicz), w 1895 (Saduk Osipowicz Kefeli z Kaffy, jeden z fundatorów cmentarza; jego nagrobek jest najstarszym z nieanonimowych nagrobków zachowanych na terenie nekropolii)[9], w 1898 (kupiec Saduk Kefeli)[10] i w 1899 roku (kupiec Gelel Babadżan)[11].

W okresie II Rzeczypospolitej społeczność karaimska Warszawy zmieniła swoje oblicze, na miejsce dawnych krymskich kupców i studentów przybywali tam Karaimi z mniej odległych gmin karaimskich w Wilnie, Trokach, Łucku i Haliczu[12]. Mimo niewątpliwej obecności Karaimów w międzywojennej Warszawie znany jest tylko jeden pochówek z okresu międzywojennego, który odbył się w 1934 roku (pochowano pochodzącego z Łucka zmarłego tragicznie Gabriela Pileckiego)[13]. Prawdopodobnie w okresie tym spoczęły na cmentarzu jeszcze dwie bądź trzy osoby.

Nekropolia doznała zniszczeń w trakcie kampanii wrześniowej (częściowemu zniszczeniu uległy wówczas prawdopodobnie zarówno mur, jak i niektóre groby). Dewastacji dopełniło bombardowanie ulicy Wolskiej podczas powstania warszawskiego[14].

W latach 1946−47 na istniejącym fundamencie posadowiono nowe metalowe ogrodzenie[13]. Pierwszego pogrzebu dokonano już po uporządkowaniu cmentarza i uzyskaniu oficjalnej zgody na pochówki. W roku 1947 bądź 1948 na cmentarzu spoczął mierniczy Michał Szpakowski (zabity w bandyckim napadzie w Podkowie Leśnej 30 grudnia 1945 roku, ekshumowany z cmentarza kaukaskiego)[13][15].

6 sierpnia 1977 roku prawosławny metropolita warszawski i całej Polski Bazyli zezwolił na karaimskie pochówki również na części cmentarza prawosławnego, przylegającej do nekropolii karaimskiej (wydzielając na nim karaimską kwaterę o powierzchni 1375 m²). Równocześnie zarząd Karaimskiego Związku Religijnego starał się o poszerzenie cmentarza poprzez przyłączenie do niego niezagospodarowanego terenu pomiędzy cmentarzem karaimskim a obwałowaniem cmentarza prawosławnego. Umowę przekazania nieruchomości o powierzchni 1122 m² sporządzono 12 kwietnia 1994 roku. W roku 1996 zakończono wykonywanie ogrodzenia powiększonego cmentarza[16].

Między rokiem 1947 a 2010 na cmentarzu dokonano osiemdziesięciu jeden pochówków (trzech pochówków dokonano w kwaterze karaimskiej cmentarza prawosławnego na Woli)[17].

Cmentarz liczy ok. 100 mogił. Nagrobki są typowe, inskrypcje napisane są w języku karaimskim.

Najstarszym zachowanym nieanonimowym nagrobkiem jest nagrobek Saduka Kefeliego z roku 1895. Starszy od niego jest anonimowy pomnik z końca XIX wieku, wykonany z białego marmuru z delikatnymi zdobieniami roślinnymi, należący prawdopodobnie do zmarłej w trzy lata wcześniej trzyletniej Heleny Abkowicz. Oba najstarsze nagrobki poddano w latach 2006−2007 pracom konserwatorskim[13][18]. W 1991 wpisany do rejestru, a w 2012 do gminnej ewidencji zabytków[19].

W 2022 teren skwer położony między ulicami Pustola i Redutową a cmentarzem karaimskim i cmentarzem prawosławnym otrzymał nazwę skwer Karaimski[20].

Pochowani

 Zobacz też kategorię: Pochowani na cmentarzu karaimskim w Warszawie.

Galeria

  • Nekropolia od strony ul. Redutowej
    Nekropolia od strony ul. Redutowej
  • Grób Saduka Osipowicza Kefelego
    Grób Saduka Osipowicza Kefelego
  • Groby na cmentarzu
    Groby na cmentarzu
  • Grób hazzana Rafała Abkowicza
    Grób hazzana Rafała Abkowicza
  • Grób Karaimki, upamiętniający też jej męża, ofiarę zbrodni katyńskiej
    Grób Karaimki, upamiętniający też jej męża, ofiarę zbrodni katyńskiej
  • Ujęcie boczne na cmentarz z widoczną starszą i nowszą jego częścią
    Ujęcie boczne na cmentarz z widoczną starszą i nowszą jego częścią
  • Jeden z rzędów rodzinnych
    Jeden z rzędów rodzinnych

Przypisy

  1. ↑ Adam Dubiński. Usuwanie zagrożeń, czyli co robiliśmy przez ostatni rok. „Awazymyz”. 4 (37)/2012. 
  2. ↑ Adam Dubiński: Karaimi i ich cmentarz w Warszawie. W: Beata Machul-Telus (red.): Karaimi. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2012, s. 164, seria: Mniejszości narodowe i etniczne w Polsce. ISBN 978-83-7666-143-8.
  3. ↑ a b Adam Dubiński: Karaimi i ich cmentarz w Warszawie. W: Beata Machul-Telus (red.): Karaimi. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2012, s. 145, seria: Mniejszości narodowe i etniczne w Polsce. ISBN 978-83-7666-143-8.
  4. ↑ Adam Dubiński: Karaimi i ich cmentarz w Warszawie. W: Beata Machul-Telus (red.): Karaimi. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2012, s. 146, seria: Mniejszości narodowe i etniczne w Polsce. ISBN 978-83-7666-143-8.
  5. ↑ Szymon Pilecki. Karaimi we Wrocławiu po II wojnie światowej. „Awazymyz”. 2 (35)/2012. s. 14. 
  6. ↑ „Kurier Warszawski” (165), 1887, dod. por. s. 3.
  7. ↑ Łukasz Zwaliński, Cmentarz Bródnowski – ponad 130 lat historii. , Histmag.org., 2014 .
  8. ↑ Adam Dubiński: Karaimi i ich cmentarz w Warszawie. W: Beata Machul-Telus (red.): Karaimi. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2012, s. 149-150, seria: Mniejszości narodowe i etniczne w Polsce. ISBN 978-83-7666-143-8.
  9. ↑ Adam Dubiński: Karaimi i ich cmentarz w Warszawie. W: Beata Machul-Telus (red.): Karaimi. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2012, s. 152-153, seria: Mniejszości narodowe i etniczne w Polsce. ISBN 978-83-7666-143-8.
  10. ↑ „Kurier Warszawski” (354), 1898, dod. por. s. 2.
  11. ↑ „Kurier Warszawski” (214), 1899, dod. por. s. 2.
  12. ↑ Adam Dubiński: Karaimi i ich cmentarz w Warszawie. W: Beata Machul-Telus (red.): Karaimi. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2012, s. 166, seria: Mniejszości narodowe i etniczne w Polsce. ISBN 978-83-7666-143-8.
  13. ↑ a b c d Adam Dubiński. Cmentarz Karaimski w Warszawie. „Awazymyz”. 3 (13)/2006. 
  14. ↑ Adam Dubiński: Karaimi i ich cmentarz w Warszawie. W: Beata Machul-Telus (red.): Karaimi. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2012, s. 172, seria: Mniejszości narodowe i etniczne w Polsce. ISBN 978-83-7666-143-8.
  15. ↑ Adam Dubiński: Karaimi i ich cmentarz w Warszawie. W: Beata Machul-Telus (red.): Karaimi. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2012, s. 175, seria: Mniejszości narodowe i etniczne w Polsce. ISBN 978-83-7666-143-8.
  16. ↑ Adam Dubiński: Karaimi i ich cmentarz w Warszawie. W: Beata Machul-Telus (red.): Karaimi. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2012, s. 176-177, seria: Mniejszości narodowe i etniczne w Polsce. ISBN 978-83-7666-143-8.
  17. ↑ Aneks 1. W: Beata Machul-Telus (red.): Karaimi. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2012, s. 230-240, seria: Mniejszości narodowe i etniczne w Polsce. ISBN 978-83-7666-143-8.
  18. ↑ Adam Dubiński: Karaimi i ich cmentarz w Warszawie. W: Beata Machul-Telus (red.): Karaimi. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2012, s. 178, seria: Mniejszości narodowe i etniczne w Polsce. ISBN 978-83-7666-143-8.
  19. ↑ BIP Warszawa - oficjalny portal stolicy Polski , bip.warszawa.pl (pol.).
  20. ↑ Uchwała nr LX/1961/2022 Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 17 lutego 2022 r. w sprawie nadania nazwy obiektowi miejskiemu w Dzielnicy Wola m.st. Warszawy. Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego nr 2225 . 28 lutego 2022. .
  21. ↑ Szymon Pilecki. nekrologi.wyborcza.pl. . .

Bibliografia

  • Karol Mórawski: Warszawskie cmentarze. Przewodnik historyczny. Warszawa: PTTK „Kraj”, 1991, s. 147-148. ISBN 83-7005-333-5.
  • Adam Dubiński: Karaimi i ich cmentarz w Warszawie. W: Beata Machul-Telus (red.): Karaimi. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2012, s. 145-179, seria: Mniejszości narodowe i etniczne w Polsce. ISBN 978-83-7666-143-8.

Linki zewnętrzne

Cmentarze Warszawy
Komunalne
Wojenne
Rzymskokatolickie
Starokatolickie
Ewangelickie
Prawosławne
Żydowskie
Karaimskie
Muzułmańskie
Inne