Chengwang
W tym artykule Chengwang zostanie omówiony z różnych perspektyw, w celu zagłębienia się w jego znaczenie, częstość występowania i znaczenie dzisiaj. W związku z tym przeanalizowane zostaną różne aspekty związane z Chengwang, koncentrując się na jego ewolucji w czasie, jego wpływie na społeczeństwo i jego wpływie w różnych obszarach. Podobnie zostaną zaprezentowane odpowiednie dane, badania i refleksje, które pozwolą czytelnikowi uzyskać wszechstronną i wzbogacającą wizję na temat Chengwang. Od jego początków po obecną sytuację, poprzez jego implikacje w sferze kulturalnej, społecznej, politycznej i ekonomicznej, ten artykuł ma na celu rzucić światło na Chengwang i stworzyć przestrzeń do refleksji i debaty wokół tego jakże transcendentnego tematu.
| |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
| Król Chin | |||||||||
| Okres |
od 1043/1042 p.n.e. | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Poprzednik | |||||||||
| Następca | |||||||||
| Dane biograficzne | |||||||||
| Dynastia | |||||||||
| Ojciec | |||||||||
| Matka |
Yi Jiang | ||||||||
| Żona |
Wang Si | ||||||||
| Dzieci | |||||||||
Król Cheng z Dynastii Zhou (chiń. 周成王; pinyin Zhōu Chéngwáng) – drugi władca chińskiej dynastii Zhou, który panował w latach 1043/1042–1021 p.n.e.
Panowanie
Jego dziadek i ojciec podbili państwo Shang i ustanowili zasady sukcesji, zgodnie z którymi po śmierci ojca powinien on przejąć tron. Po śmierci króla Wu nastąpił jednak kryzys dynastyczny: jego stryj Zhou Gong ogłosił, że król jest zbyt młody i mianował się regentem. Kwestia młodego wieku króla jest wątpliwa, a ponadto prawo księcia Zhou do regencji zakwestionowali jego starsi bracia: Guanshu Xian, Caishu Du i Huoshu Chu. Sprzymierzyli się oni z nominalnym władcą podbitych Shangów, Wu Gengiem i wszczęli wojnę przeciw uzurpacji Zhou. Król Cheng, książę Zhou i jego brat przyrodni, Shao Gong, pobili powstańców i uderzyli dalej na wschód[1].
Po podboju wschodnich terenów, zwycięski triumwirat rozpoczął akcję kolonizacyjną nowych ziem. W strategicznej dolinie prowadzącej do ziem Zhou, ustanowili wschodnią stolicę (Chengzhou) (na miejscu współczesnego Luoyangu). Nowa baza na wschodzie, jak dowiodła rebelia braci króla Wu, była konieczna: siły Zhou straciły wiele czasu na ponowny przemarsz z położonych dalej na zachód, nad rzeką Wei pierwotnych terenów państwa Zhou i ponowny podbój ziem shangowskich[2].
Członkowie rodu cesarskiego ustanowili swe siedziby w strategicznie położonych miastach w dolinie Huang He. Bracia króla Chenga – Tangshu Yu i Ying Hou założyli państwa Jin i Ying; inny stryj Chenga, Kangshu Feng – państwo Wei. Syn księcia Zhou, Bo Qin, otrzymał ziemie dalej na wschód (Lu); komendant armii Zhou, Tai Gong Wang ustanowił Qi, a wspomniany Shao Gong – państwo Yan, chroniące północne rubieże Niziny Chińskiej. W późniejszych wiekach domeny te usamodzielniły się, rozpoczynając okres Walczących Królestw[3].
W późniejszych latach król Cheng, powołując się na mandat Niebios, przynależny mu z racji urodzenia, przy wsparciu Shao Gonga, skłonił księcia Zhou do udania się na polityczną emeryturę. Panowanie Chenga miało być stosunkowo spokojne i charakteryzować się łagodnością, cenioną przez późniejszych konfucjanistów[4].
Przypisy
- ↑ Loewe i Shaughnessy 1999 ↓, s. 311.
- ↑ Feng Li: Landscape and Power in Early China. Cambridge: Cambridge University Press, 2006, s. 65. ISBN 978-0-511-34848-8.
- ↑ Loewe i Shaughnessy 1999 ↓, s. 311–312.
- ↑ Loewe i Shaughnessy 1999 ↓, s. 316–317.
Bibliografia
- Martin Loewe, Edward Shaughnessy: Cambridge History of Ancient China. Cambridge: Cambridge University Press, 1999. ISBN 0-521-47030-7.