Charles Martin Loeffler

Dzisiaj porozmawiamy o Charles Martin Loeffler, temacie, który przykuł uwagę ludzi na całym świecie. Charles Martin Loeffler to fascynujący temat, który wywołał debatę i kontrowersje w różnych obszarach. Od momentu pojawienia się Charles Martin Loeffler wzbudził zainteresowanie zarówno ekspertów, jak i hobbystów, oferując nieograniczone możliwości eksploracji i analizy. W tym artykule będziemy dalej badać wpływ Charles Martin Loeffler, jego dzisiejsze znaczenie i ewolucję w czasie. Dodatkowo zbadamy wiele aspektów Charles Martin Loeffler i jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa. Przygotuj się na zanurzenie w fascynującym świecie Charles Martin Loeffler!

Charles Martin Loeffler
Ilustracja
Portret Loefflera autorstwa Johna Singera Sargenta, 1903
Data i miejsce urodzenia

30 stycznia 1861
Miluza

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

19 maja 1935
Medfield

Instrumenty

skrzypce

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, skrzypek

Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons

Charles Martin Loeffler (ur. 30 stycznia 1861 w Miluzie, zm. 19 maja 1935 w Medfield w stanie Massachusetts[1][2][3]) – amerykański kompozytor i skrzypek pochodzenia niemieckiego.

Życiorys

Był synem pisarza Karla Loefflera, posługującego się pseudonimem Tornow[1][2]. Jako dziecko wyjechał do Rosji, gdzie jego ojciec otrzymał posadę w guberni kijowskiej[2][3]. Później mieszkał w Debreczynie i Szwajcarii[2][3]. W latach 1874–1877 uczył się w Hochschule für Musik w Berlinie, gdzie jego nauczycielami byli Joseph Joachim, Friedrich Kiel i Woldemar Bargiel[1][2]. Uzupełniające studia odbył w Paryżu u Lamberta Massarta i Ernesta Guirauda[1][2]. W 1878 roku został skrzypkiem w orkiestrze Jules’a Pasdeloupa[1]. Od 1879 do 1881 roku był członkiem orkiestry barona Paula von Derwies w Nicei i Lugano[1][2][3].

W 1881 roku wyemigrował do Stanów Zjednoczonych[1][2][3]. W latach 1881–1882 występował w Nowym Jorku w orkiestrze pod batutą Leopolda Damroscha[1][2][3]. W 1882 roku otrzymał posadę pierwszego skrzypka, a w 1884 roku koncertmistrza Boston Symphony Orchestra[1]. W 1887 roku otrzymał amerykańskie obywatelstwo[1][2][3]. W 1903 roku zrezygnował ze stanowiska w Boston Symphony Orchestra i poświęcił się wyłącznie komponowaniu[1][2], ostatnie lata życia spędzając na farmie w Medfield w stanie Massachusetts[3].

Otrzymał order kawalera Legii Honorowej (1919) i doktorat honoris causa Yale University (1926)[2]. Był członkiem American Academy of Arts and Letters[2].

Twórczość

Twórczość muzyczna Loefflera utrzymana jest w formach typowych dla francuskiego impresjonizmu[1][2]. Kompozytor wykorzystywał elementy zaczerpnięte z muzyki rosyjskiej, irlandzkiej i hiszpańskiej, sięgał też po elementy jazzu i amerykańskiej muzyki tanecznej[1].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych[2])

Utwory orkiestrowe

  • Les Veillées de l’Ukraine na skrzypce i orkiestrę (1887–1891, zrewid. 1899)
  • Morceau fantastique: Fantastic Concerto na wiolonczelę i orkiestrę (1893)
  • Divertissement na skrzypce i orkiestrę (1894)
  • La Mort de Tintagiles na 2 viole d’amore i orkiestrę (1897, wersja zrewid. na violę d’amore i orkiestrę (1900)
  • Divertissement espagnol na saksofon i orkiestrę (1900)
  • Poem (La Bonne Chanson; Avant que tu ne t’en ailles) (1901, zrewid. 1915)
  • La Villanelle du diable (1901)
  • A Pagan Poem (1904–1906)
  • Memories of My Childhood (Life in a Russian Village (1924)
  • Intermezzo (Clowns) na zespół jazzowy (1928)

Utwory kameralne

  • Danse bizarre na skrzypce (1881)
  • Sekstet smyczkowy (ok. 1885–1892)
  • Sonata skrzypcowa (1886)
  • Kwartet smyczkowy (1889)
  • Kwintet na 3 skrzypiec, altówkę i wiolonczelę (ok. 1894)
  • Oktet na 2 klarnety, 2 skrzypiec, altówkę, wiolonczelę, kontrabas i harfę (ok. 1896)
  • Le passeur d’eau na 2 skrzypiec, 2 altówki i 2 wiolonczele (1900)
  • Deux Rapsodiess na obój, altówkę i fortepian (1901)
  • Poème païen (d’aprés Virgil) na 2 flety, obój, klarnet, rożek angielski, 2 rogi, altówkę, kontrabas, fortepian i 3 trąbki (1901–1902; także wersja pt. Poème antique d’aprés Virgil na 2 fortepiany i 3 trąbki, 1902–1903, zrewid. 1904–1906)
  • Ballade carnavalesque na flet, obój, saksofon, fagot i fortepian (1902)
  • Poème (Scène dramatique) na wiolonczelę i fortepian (1916)
  • Music for 4 Stringed Instruments na kwartet smyczkowy (1917, zrewid. 1918–1919)
  • Historiettes na kwartet smyczkowy i harfę (1922)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • L’Archet na sopran, chór żeński, violę d’amore i fortepian (ok. 1897–1899)
  • The Sermon on the Mount na chór żeński, 2 viole d’amore, violę da gamba, harfę i organy (ok. 1901, niedokończone)
  • Psalm 137 (By the Rivers of Babylon) na chór żeński, organy, harfę, 2 flety i wiolonczelę obbligato (ok. 1901)
  • Ave maris stella na głosy chłopięce, sopran, smyczki, fortepian i organy (ok. 1906–1912)
  • For One Who Fell in Battle na chór (1906; wersja zrewid. pt. Ode for One Who Fell in Battle, 1911)
  • Poème mystique na chór chłopięcy, chór, 4 rogi, 2 kontrabasy, harfę i organy (1907; także wersja na baryton, chór, 4 rogi i 2 kontrabasy, niedokończona)
  • Hora mystica na chór męski i orkiestrę (1915)
  • Beat! Beat! Drums! na głosy męskie i fortepian (1917, także wersja na głosy męskie i orkiestrę 1927–1932)
  • 5 Irish Fantasies na głos i orkiestrę (1920)
  • Canticum fratris solis (Canticle of the Sun) na głos i orkiestrę kameralną (1925)
  • Evocation na głosy żeńskie i orkiestrę (1930)

Opery

  • The Passion of Hilarion (1912–1913)
  • Les Amants jaloux (1918)
  • The Peony Lantern (ok. 1919)

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 403. ISBN 978-83-224-3303-4.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2164–2165. ISBN 0-02-865529-X.
  3. ↑ a b c d e f g h The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 513–514. ISBN 0-674-37299-9.

Linki zewnętrzne