Centrum Wyszkolenia i Badań Weterynaryjnych
W tym artykule zbadamy wpływ Centrum Wyszkolenia i Badań Weterynaryjnych na różne aspekty współczesnego społeczeństwa. Od wpływu na gospodarkę po znaczenie w dziedzinie zdrowia, Centrum Wyszkolenia i Badań Weterynaryjnych odegrał fundamentalną rolę w kształtowaniu dzisiejszego świata. Poprzez wszechstronną analizę sprawdzimy, jak Centrum Wyszkolenia i Badań Weterynaryjnych ukształtował nasze postrzeganie, zachowania i decyzje, a także jego prognozy na przyszłość. Dzięki temu kompleksowemu podejściu staramy się rzucić światło na złożoność i zakres Centrum Wyszkolenia i Badań Weterynaryjnych, dając głos różnym perspektywom i wzbogacając debatę wokół tego tematu o globalnym oddźwięku.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1937 |
| Rozformowanie |
1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód |
Szkoła Podoficerów Zawodowych Służby Weterynaryjnej |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk Józef Kulczycki |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
Centrum Wyszkolenia i Badań Weterynaryjnych – ośrodek szkoleniowy i badawczy służby weterynaryjnej Wojska Polskiego II RP.
Centrum Wyszkolenia i Badań Weterynaryjnych zostało utworzone z dniem 1 lutego 1937 w Warszawie, w wyniku połączenia Szkoły Podoficerów Zawodowych Służby Weterynaryjnej z Wojskową Pracownią Weterynaryjną[1].
Centrum spełniało rolę ośrodka szkoleniowego zarówno dla oficerów lekarzy weterynarii i podoficerów zawodowych, jak również żołnierzy służby czynnej i majstrów – podkuwaczy koni[1].
W skład centrum wchodził:
- komendant,
- oddział badań,
- oddział wyszkolenia,
- kuźnia szkolna,
- klinika,
- kompania szkolna,
- muzeum,
- biblioteka[1][2].
Centrum było jednostką mobilizującą. Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” komendant centrum był odpowiedzialny za przygotowanie i przeprowadzenie mobilizacji trzech jednostek wpisanych na jego tabelę mobilizacyjną, a mianowicie:
- Krajowego Szpitala Weterynaryjnego typ I nr 1,
- Polowego Szpitala Weterynaryjnego nr 11,
- Polowego Szpitala Weterynaryjnego nr 13[3].
Wszystkie szpitale miały być zmobilizowane w I rzucie mobilizacji powszechnej[4]. W skład Krajowego Szpitala Weterynaryjnego typ I nr 1 wchodził Ośrodek Zapasowy Służby Weterynaryjnej. Ośrodek był jednostką ewidencyjną dla wszystkich jednostek służby weterynaryjnej zmobilizowanych przez Centrum Wyszkolenia i Badań Weterynaryjnych oraz jednostki mobilizujące broni[5].
Obsada personalna
Obsada personalna centrum w marcu 1939[2]:
- komendant – płk lek. wet. dr Józef Kulczycki
- kierownik oddziału badań – ppłk lek. wet. dr Jan Zenkner †1940 Katyń[6]
- kierownik laboratorium – mjr lek. wet. dr Alojzy Bąk
- kierownik laboratorium – mjr lek. wet. dr Jan Ludwik Eugeniusz Eberle
- kierownik laboratorium – mjr lek. wet. Władysław Jończy
- kierownik laboratorium – mjr lek. wet. dr Marian Kazimierz Jóźkiewicz
- kierownik laboratorium – kpt. lek. wet. dr Marian Józef Decowski
- kierownik laboratorium – kpt. lek. wet. dr Tadeusz Kobusiewicz
- kierownik oddziału wyszkolenia – mjr lek. wet. dr Kazimierz Sidor
- kierownik kuźni szkolnej – mjr lek. wet. dr Hipolit Perkowski †1940 Katyń[7]
- kierownik kliniki – mjr lek. wet. dr Józef Składnik
- ordynator i dowódca kompanii szkolnej – kpt. lek. wet. Dominik Jastrzębski
Przypisy
- ↑ a b c Böhm 1994 ↓, s. 228.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 490.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 662-664.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 663.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 662.
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 731.
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 472.
Bibliografia
- Tadeusz Böhm: Z dziejów naczelnych władz wojskowych II Rzeczypospolitej. Organizacja i kompetencje Ministerstwa Spraw Wojskowych w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08368-1.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.